Η «γραμμή» των απειλών, των προστίμων και της επιβολής έχει όρια. Δεν μπορεί η κυβέρνηση να «κουνά το δάχτυλο» στην κοινωνία και στους νέους ανθρώπους. Αυστηροποίηση των μέτρων ναι, ενοχοποίηση των πολιτών όχι.

Εδώ και μερικά χρόνια, στη δημόσια συζήτηση σε επίπεδο Ευρώπης έχει τεθεί ανοιχτά το αδιέξοδο του σημερινού μοντέλου φαρμακευτικής πολιτικής.

Οι αυθαίρετα υψηλές και μη βιώσιμες τιμές στα καινοτόμα φάρμακα, τα προβλήματα πρόσβασης πολλών χωρών στα «ορφανά» φάρμακα ή σε νέες γονιδιακές θεραπείες, η αποτυχία της αγοράς να ανταποκριθεί στις ιατρικά τεκμηριωμένες ανάγκες των κοινωνιών χωρίς ανισότητες και αποκλεισμούς, αποτελούν πλέον κοινές παραδοχές.

Τώρα δεν είναι η ώρα να συζητάμε τα διαχρονικά προβλήματα και δυσλειτουργίες του ΕΣΥ. Είναι η ώρα να το εμπιστευτούμε, να το στηρίξουμε, να δώσουμε κουράγιο, δύναμη και ελπίδα στους γιατρούς, τους νοσηλευτές και όλους τους εργαζόμενους των δημόσιων δομών.

Μέσα σε καθεστώς πανδημίας, ο Ανδρέας Ξανθός, τέως υπουργός Υγείας, ξεκαθαρίζει ότι θα όριζε και θα εμπιστευόταν την ίδια Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων με επικεφαλής τον Σωτήρη Τσιόδρα, θα ακολουθούσε την ίδια γραμμή ευαισθητοποίησης της κοινωνίας και αυστηρής τήρησης των μέτρων περιορισμού και θα επιδίωκε την αναδιανομή δημόσιων πόρων υπέρ του ΕΣΥ και την πληρέστερη κάλυψη των αναγκών του με μόνιμο προσωπικό.

Μετά από ένα εξάμηνο, στη διάρκεια του οποίου περίσσεψε η «ευαισθησία για τις ευάλωτες ομάδες», η «ικανότητα» των «αρίστων» και η έμφαση στην επικοινωνία, οι αρρυθμίες και η προϊούσα αποδιοργάνωση στο σύστημα Υγείας δεν μπορούν πια να κρυφτούν.

Τα χαμηλά αντανακλαστικά του υπουργείου Υγείας και κρίσιμων εποπτευόμενων φορέων, όπως ο ΕΟΦ, για την έγκαιρη αντιμετώπιση των καθημερινών δυσλειτουργιών στο ΕΣΥ και των ελλείψεων στην αγορά φαρμάκου είναι πλέον ευδιάκριτα και ευρέως παραδεκτά.