Δυστυχώς, η κυβέρνηση επιλέγει για μια ακόμη φορά το μοντέλο της επικοινωνίας αντί του ουσιαστικού σχεδιασμού για την επόμενη μέρα

Μετά τις πυρκαγιές του καλοκαιριού, θα περίμενε κανείς ότι η κυβέρνηση θα διδασκόταν από τα λάθη της, που οδήγησαν σε μια τεράστια οικολογική καταστροφή. Έστω και με καθυστέρηση δύο ετών, έστω και μετά από αυτό το βαρύ περιβαλλοντικό και οικονομικό τίμημα της απραξίας της, θα προχωρούσε σε έναν σοβαρό σχεδιασμό για την επόμενη μέρα της Πολιτικής Προστασίας στη χώρα μας.

Αν το εργασιακό αποτελεί τη μητέρα των μαχών στο κοινωνικό πεδίο, η διατήρηση του κύρους του ΑΣΕΠ πρέπει να αποτελέσει τη μητέρα των μαχών στο πεδίο των θεσμών.

Όταν, το 1994, ιδρύθηκε το ΑΣΕΠ από τον αείμνηστο Αναστάσιο Πεπονή πολλοί θεώρησαν -και δικαίως- ότι η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία εισερχόταν σε μια νέα εποχή. Η ίδρυση του ΑΣΕΠ συμβόλιζε την ωρίμανση του πολιτικού συστήματος και την απόφαση η χώρα να πορευθεί στο μέλλον, βασισμένη σε αυτό που διαχρονικά της έλειπε: Τους ισχυρούς θεσμούς.

Οι μνήμες είναι ακόμη νωπές από τη διακυβέρνηση του κ. Σαμαρά και τη θητεία του κ. Μητσοτάκη στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Οι πολίτες θυμούνται πολύ καλά τη διαρκή απαξίωση των δημόσιων υπηρεσιών και των δημόσιων υπαλλήλων, τις απολύσεις και τις διαθεσιμότητες. Θυμούνται τη συρρίκνωση του ΕΣΥ, την κατάργηση της Δημοτικής Αστυνομίας, το «μαύρο» στην ΕΡΤ, την υποβάθμιση της δημόσιας τεχνικής εκπαίδευσης.