Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει μια κυβέρνηση ώστε να χάσει τη στήριξη της κοινωνίας; Σύντομα: κατασπαταλά τον δημόσιο και κοινωνικό πλούτο κατά το δοκούν υπέρ των λίγων και πολιτικών φίλων της, αγνοώντας δεοντολογία, νόμους και κανονισμούς (βλ. και Ελληνικό). Αθωώνει το ένα σκάνδαλο μετά το άλλο εις βάρος της πολιτικής ηθικής και των δημόσιων οικονομικών. Βιάζει και περιθωριοποιεί ανενδοίαστα τους δημοκρατικούς θεσμούς (βλ. ΕΥΠ) αλλά και τους κανόνες που η ίδια θέτει (βλ. Μητσοτάκη στην Ικαρία και την Πάρνηθα).

Θα περίμενε κανείς από έναν καθηγητή πανεπιστημίου (τον Αγγ. Συρίγο), που εξ ορισμού είναι ερευνητής, όταν μιλά να βασίζεται σε δεδομένα και επιχειρήματα και να έχει συνεκτικό λόγο – αν θέλει να σεβαστεί την ιδιότητά του. Οταν μιλά δε στη Βουλή για ιστορικά γεγονότα, θα πρέπει να έχει διαβάσει έστω κάποια από τα σοβαρά κείμενα που έχουν γραφεί γι’ αυτά.

Όλο και περισσότερο μεγαλώνει η απορία μου: γιατί δεν παίρνονται αποτελεσματικά μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας (δημόσια σχολεία, ΜΜΜ, ΕΣΥ, Μαζικοί χώροι εργασίας- χειρώνακτες κ.α.); Πέρα από την αρνητική έως απορριπτική στάση της κυβέρνησης για κάθε δημόσιο φορέα και την ολοφάνερη πρόθεση της να υπηρετεί την οικονομική ελίτ, υπάρχει και κάτι άλλο;

Ανατρίχιασα, εξαγριώθηκα, θύμωσα διαβάζοντας ότι άρχισαν ξανά τα βασανιστήρια στα σκοτεινά δωμάτια των κατασταλτικών μηχανισμών. Η οργή μου συγκρίνεται μόνο με την οργή που ένιωθα, επί χούντας, όταν οι αντιστασιακοί στις δίκες τους κατήγγειλαν τα διεστραμμένα βασανιστήρια που τους επέβαλαν οι κατασκευασμένοι βασανιστές των άθλιων χουντικών. Ταυτόχρονα αναλογίζομαι κάποιους, ευτυχώς λίγους, από τους τότε συναγωνιστές μου στο αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα, οι οποίοι συναγελάζονται σήμερα με ακροδεξιούς υπουργούς και με αυτούς που καθοδηγούν τους νεοβασανιστές της ΓΑΔΑ.