Η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Φώφη Γεννηματά απηύθυνε χθες πρόσκληση προς τον Σταύρο Θεοδωράκη και τον Γιώργο Παπανδρέου. Εναπόκειται στους προέδρους του Ποταμιού και του ΚΙΔΗΣΟ να απαντήσουν στην πρόσκληση αυτή, όπως εκείνοι θεωρούν πολιτικά ορθότερο. Το γεγονός πάντως ότι συνεχίζεται, έστω και επί της διαδικασίας, ο διάλογος για τη σύγκλιση των δυνάμεων του προοδευτικού χώρου δεν μπορεί παρά να είναι ένα θετικό σημάδι

Αν το συνέδριο του Λαυρίου, πριν δύο χρόνια, ήταν το συνέδριο της γέννησης μιας καινούργιας προσπάθειας στη πολιτική ζωή της χώρας μ” ενθουσιασμό κι ελπίδα, το συνέδριο που θα γίνει σε μερικές μέρες στο Περιστέρι δεν μπορεί παρά να σημάνει το πέρασμα του Ποταμιού σε μια νέα φάση της πολιτικής του διαδρομής. Δύο χρόνια εμπειρίας και προσαρμογής στην πολιτική πραγματικότητα

Αν ισχύει ότι στην πολιτική ο χρόνος έχει ιδιαίτερη σημασία, τότε στα χρόνια της κρίσης η αλήθεια αυτή διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Γιατί οι εξελίξεις μέσα στην κρίση υπήρξαν καταιγιστικές, σαν ένα μεγάλο τσουνάμι που ήρθε να ανατρέψει βεβαιότητες και να καταρρίψει εικονικές πραγματικότητες δεκαετιών.

Όσο μικρή είναι η απόσταση που χωρίζει την πλατεία της Βαστίλης από την πλατεία της Δημοκρατίας στο Παρίσι, τόσο μεγάλη είναι η απόσταση που χωρίζει τα ιδανικά της επανάστασης του 1789 και την πτώση της Βαστίλης από τον σκοταδισμό των αδίστακτων τζιχαντιστών δολοφόνων. Δεν δικαιολογείται καμιά έκπληξη για την εγκληματική επίθεση της περασμένης Παρασκευής

...Αν μια ενδεχόμενη πολιτική αποτυχία της «πρώτη φορά αριστερά» διακυβέρνησης -που κανένας υπεύθυνος πολίτης δεν μπορεί να εύχεται- σημαδέψει αρνητικά την όποια αριστερή προοπτική της χώρας, η συνέχιση της ηθικής και αξιακής της κατάρρευσης θα σημάνει ουσιαστικά το τέλος της

Σε μια χώρα βυθισμένη στην κρίση, όπου η απονομή της δικαιοσύνης γίνεται ολοένα και πιο επείγουσα, εκείνη συνεχίζει να λειτουργεί με το πάσο της, οδηγώντας συχνά στη νόμιμη αποφυλάκιση επικίνδυνων εγκληματιών, αδίστακτων τρομοκρατών και πατενταρισμένων φασιστών. Η μεταρρύθμιση στον χώρο της δικαιοσύνης μοιάζει να είναι ακατόρθωτη!

Ο ενθουσιασμός απέχει τελικά από την απογοήτευση μια ανάσα όλη κι όλη! Την πανηγυρική ατμόσφαιρα του Σαββατοκύριακου αντικατέστησε η χθεσινή παγωμάρα. Οι πολίτες αντίκρισαν ξαφνικά στις οθόνες τους τους τραμπούκους της Χρυσής Αυγής να βγαίνουν από τα δικαστήρια φωνάζοντας, βρίζοντας, κλωτσώντας, όπως ακριβώς έκαναν προχτές όταν έμπαιναν στη ΓΑΔΑ, αποδεικνύοντας έτσι ότι πραγματικά... «δεν είναι ύποπτοι τέλεσης νέου αδικήματος»!

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αρκετοί συμπολίτες μας αναπολούν ακόμα τις... χρυσές μέρες και ονειρεύονται ότι, όταν βγούμε από την κρίση, θα είμαστε εκεί που ήμασταν πριν μπούμε! Ονειρεύονται δηλαδή την επιστροφή στην Ελλάδα της φοροδιαφυγής, της αδιαφάνειας και των σκανδάλων, την Ελλάδα της φούσκας και του «δεν πληρώνω», που τόσο... εύστοχα εκπροσώπησε για λίγο το ομώνυμο κίνημα.

Κατά τη διάρκεια της πρόσφατης επίσκεψης της αντιπροσωπείας της ΔΗΜΑΡ στις Βρυξέλλες, μιλώντας για την ανάγκη αλλαγής του εκλογικού νόμου, στo πλαίσιo της προσπάθειας μεταρρύθμισης του πολιτικού συστήματος, ο Φώτης Κουβέλης εξηγούσε σε κάποιον Ευρωπαίο επίτροπο ορισμένες πτυχές που έπρεπε να προσεχθούν, όπως, για παράδειγμα, οι αναγκαίες διασφαλίσεις για την αποφυγή της διπλοψηφίας.

Την πραγματικότητα δεν μπορεί να την αρνηθεί κανείς!

Το πολύ-πολύ να χώσει το κεφάλι του στην άμμο, σαν τη στρουθοκάμηλο, για να μην την βλέπει... Και η πραγματικότητα λέει πως η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας, αλλά και ένα σημαντικό μέρος όσων στήριξαν την προσπάθεια της ΔΗΜΑΡ, αυτά τα τρία χρόνια, δεν επιδοκίμασαν την αποχώρησή της από την κυβέρνηση.

Όνομα αλλάζεις εάν το... βαρέθηκες ή αν για οποιοδήποτε λόγο θέλεις να κρύψεις την ταυτότητά σου... Στην περίπτωση της ΝΔ, εάν και εφόσον επιβεβαιωθεί ότι οδεύει προς αλλαγή ονόματος, όπως θρυλείται, και επιλεγεί τελικά το “Νέα Ελλάδα”, επιχειρείται μάλλον να συμβεί το δεύτερο... Μπορεί όμως η ΝΔ να κρύψει το πραγματικό της πρόσωπο και να θαμπώσει με ένα νέο όνομα τη φυσιογνωμία της;

Ξεκίνησε λοιπόν η «Ανοιξη» της Τουρκίας; Βρισκόμαστε μπροστά σε ακόμα μία κίνηση στο ντόμινο των εξεγέρσεων του αραβικού κόσμου; Μάλλον, όχι. Πέρα από τη χρονική συγκυρία, η Τουρκία δεν βρίσκεται στην ίδια κοινωνικοπολιτική φάση με τις χώρες αυτές. Το κοσμικό κράτος του Κεμάλ Ατατούρκ, που στηρίχθηκε σε ένα στυγνό στρατιωτικό εθνικιστικό κατεστημένο, έφερε στην εξουσία μια κάστα διεφθαρμένων πολιτικών και την Τουρκία στο χείλος της οικονομικής καταστροφής. Η ανατροπή του κατεστημένου αυτού έγινε το 2003. Οι Τούρκοι πολίτες εξαφάνισαν κυριολεκτικά, στις εκλογές, όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα και ανέδειξαν παντοδύναμο στην εξουσία το «Λευκό» ισλαμικό κόμμα του Ταγίπ Ερντογάν.