Ανήμερα της 3ης επετείου από την κατάρρευση της αμερικανικής επενδυτικής τράπεζας Lehman Brothers, που βύθισε όλο τον κόσμο σε μια άνευ προηγουμένου χρηματοπιστωτική κρίση -και θύμισε τις μέρες της Μεγάλης Ύφεσης- βγήκαν την περασμένη Πέμπτη οι πέντε μεγάλοι κεντρικοί τραπεζίτες της Δύσης, οι πρόεδροι της Ευρωπαϊκής Τράπεζας, της αμερικανικής Fed, της Τράπεζας της Αγγλίας, της Ιαπωνίας και της Ελβετίας, να δηλώσουν ότι θα κρατήσουν ανοιχτές τις στρόφιγγες της ρευστότητας βρέξει- χιονίσει μέχρι το τέλος του χρόνου.

Ο Μουαμάρ Αλ Καντάφι θα συμπλήρωνε την περασμένη Πέμπτη 42 χρόνια στην εξουσία. Η επέτειος δεν γιορτάστηκε, ο Καντάφι κάπου κρύβεται εδώ και ένα μήνα στέλνοντας το μήνυμα ότι «δεν θα παραδοθεί ποτέ», όμως είναι πλέον προφανές ότι έχει χάσει την εξουσία.
Την ίδια μέρα στο Παρίσι ένας λαμπερός Νικολά Σαρκοζί υποδεχόταν πρώτα το εθνικό μεταβατικό συμβούλιο της Λιβύης -τον πρόεδρό του Μουσταφά Αμπντούλ Τζαλίλ και τον πρόεδρο της μεταβατικής κυβέρνησης Μαχμούντ Τζιμπρίλ- και στη συνέχεια τους ηγέτες 31 κρατών, μια πλειάδα υπουργών Εξωτερικών από άλλες 30 χώρες, με κορυφαία την Αμερικανίδα Χίλαρι Κλίντον, τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ, Μπαν Κι Μουν, τους εκπροσώπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Αραβικού Συνδέσμου και της Αφρικανικής Ένωσης για να συζητήσουν το μέλλον της Λιβύης μετά τον Καντάφι.

«Ακόμη είμαστε υπό την επήρεια του σοκ, αλλά πρέπει να υπερασπίσουμε τις αξίες μας. Η απάντησή μας είναι: περισσότερη δημοκρατία, πιο ανοιχτή κοινωνία, περισσότερη ανθρωπιά». Προσπαθώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά του ο πρωθυπουργός της Νορβηγίας, Γενς Στόλτενμπεργκ, κατά τη διάρκεια της οικουμενικής νεκρώσιμης ακολουθίας στο Όσλο, κάλεσε τους συμπατριώτες του να μην παραδοθούν στην καταστροφική δύναμη του μίσους, να μην επιτρέψουν στον στυγερό μακελάρη της Οτόγια, Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ να τινάξει στον αέρα τις αξίες της μεταπολεμικής Νορβηγίας.

Η αγωνία που θα νιώθουν τα στρατηγεία των κομμάτων στο Βερολίνο, το βράδυ της Κυριακής, την ώρα που θα αρχίσει η καταμέτρηση των ψήφων στη Βάδη Βυρτεμβέργη, θα είναι ανάλογη με την έξαψη που επικρατεί συνήθως τη νύχτα των ομοσπονδιακών εκλογών. Από τις επτά τοπικές εκλογικές αναμετρήσεις του 2011 στη Γερμανία αυτή είναι η κρισιμότερη, καθώς από την έκβασή της μπορεί να εξαρτηθεί η επιβίωση του κυβερνητικού συνασπισμού της καγκελαρίου Άγγελα Μέρκελ και το πολιτικό μέλλον του αντικαγκελάριου, υπουργού Εξωτερικών και προέδρου των Φιλελευθέρων, Γκίντο Βεστερβέλε.

Επί μήνες όλοι έλεγαν ότι είναι ο επόμενος αδύναμος κρίκος, μετά την Ελλάδα και την Ιρλανδία, επί μήνες αντιστεκόταν με νύχια και με δόντια στις πιέσεις των αγορών, τώρα βυθίστηκε σε μείζονα πολιτική κρίση και το πιθανότερο είναι ότι οι αντιστάσεις της θα καταρρεύσουν. Το θέμα δεν είναι πλέον εάν, αλλά πότε θα ζητήσει η Πορτογαλία την ένταξή της στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης.

Ο Σούρες είναι αγρότης στην ινδική Κέραλα. Καλλιεργεί καουτσούκ, μαζεύει τον χυμό των δένδρων του, κάνει την πρώτη επεξεργασία και πουλάει το πολύτιμο ελαστικό - την πρώτη ύλη για προφυλακτικά, χειρουργικά γάντια και ελαστικά αεροπλάνων και αυτοκινήτων. Μέχρι πριν από μερικές μέρες ήταν σίγουρος ότι ο κόπος του επιβραβεύεται, η τιμή του καουτσούκ ήταν σταθερά υψηλή. Ώσπου χτύπησε ο Εγκέλαδος -και το τσουνάμι και ο πυρηνικός εφιάλτης- την Ιαπωνία.

Πριν από είκοσι χρόνια, ο Ακίρα Κουροσάβα στη σπονδυλωτή ταινία του «Όνειρα» είχε εντάξει ένα επεισόδιο που το έλεγε «Φουτζιγιάμα σε κόκκινο». Ένα πυκνό πλήθος ανθρώπων, παραλυμένο από τον τρόμο, παρακολουθούσε ένα πυκνό κατακόκκινο σύννεφο να ανεβαίνει πίσω από το όρος Φούτζι κι αναρωτιόταν μήπως εξερράγη το ηφαίστειο. Μια νεαρή μητέρα με δυο παιδιά στην αγκαλιά έφερε την ακόμη πιο τρομακτική είδηση. Δεν ήταν το ηφαίστειο, ήταν έκρηξη σε πυρηνικό εργοστάσιο. Το πλήθος τράπηκε πανικόβλητο σε φυγή προς τα βράχια που τέλειωναν στη θάλασσα. Στην Ιαπωνία η μνήμη της Χιροσίμα έχει αφήσει πιο βαθιές πληγές από την… καθημερινότητα των σεισμών. Μόνο που ούτε στη θάλασσα υπήρχε διαφυγή. Ούτε καν για τα δελφίνια που κολυμπούσαν μακριά. Η ραδιενέργεια είναι ταχύτερη.

Η εξέγερση στη Λιβύη είναι μια τομή στην κοσμογονία που συντελείται αυτόν τον χειμώνα στον αραβικό κόσμο. Για πρώτη φορά γκρεμίζεται ένα καθεστώς που εκτός από αυταρχικό είναι και …πετρελαιοπαραγωγό. Η Λιβύη -μαζί με τη Νιγηρία -διαθέτει τα μεγαλύτερα αποθέματα «μαύρου χρυσού» στην Αφρική, ενώ ειδικά η Ευρώπη προμηθεύεται ένα μεγάλο μέρος του πετρελαίου και του αερίου της από την Τρίπολη.

Εδώ και ένα χρόνο, από τότε που βρέθηκε στην κορυφή της ευρωπαϊκής ατζέντας το ελληνικό πρόβλημα του χρέους -και στη συνέχεια άρχισαν να κλυδωνίζονται και άλλες χώρες της περιφέρειας της Ευρωζώνης- απέκτησαν ασυνήθιστο ενδιαφέρον οι εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις στη Γερμανία. Καθώς όλοι στην Ευρώπη περίμεναν από την καγκελάριο Άγγελα Μέρκελ να πρωταγωνιστήσει στη λύση, άρχισαν να διερωτώνται γιατί κωλυσιεργεί, γιατί ανθίσταται, γιατί εν πάση περιπτώσει δεν στέκεται στο επίπεδο της δύναμης της χώρας της για να σώσει την παρτίδα.

Στον αραβικό κόσμο, που αγαπάει τις λυρικές εκφράσεις, ονόμασαν την εξέγερση της Τυνησίας «επανάσταση των γιασεμιών». Θα της ταίριαζε όμως περισσότερο ο χαρακτηρισμός «επανάσταση του ψωμιού». Στην Τυνησία, όπως και σε άλλες χώρες του αραβικού κόσμου, οι άνθρωποι βγήκαν αρχικά στον δρόμο επειδή πεινούσαν, επειδή εκτινάχθηκαν και πάλι στα ύψη οι τιμές των βασικών τροφίμων, χωρίς να έχει βελτιωθεί στο ελάχιστο το εισόδημά τους, ώστε να μη φτάνει ούτε για ένα καρβέλι ψωμί.

«Δεν ήμασταν κομμουνιστικό κόμμα, δεν είμαστε κομμουνιστικό κόμμα και δεν πρόκειται να γίνουμε κομμουνιστικό κόμμα». Τάδε έφη Γκρέγκορ Γκίζι, ο επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος της Αριστεράς στη Γερμανία και ιδρυτικό στέλεχος του κόμματος πριν από 20 χρόνια, όταν ακόμη ονομαζόταν Κόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού. Τα είπε στην αρχή της εβδομάδας, στην πρώτη διευρυμένη συνεδρίαση της ηγεσίας και της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος για τη νέα χρονιά, προσπαθώντας να κλείσει μια ζόρικη συζήτηση που πυροδοτήθηκε εδώ και δέκα μέρες, εξαιτίας ενός άρθρου της συμπροέδρου του κόμματος Γκεζίνε Λετς στην εφημερίδα του χώρου "Junge Welt".

Ποιος φοβάται τον Βίκτορ Ορμπάν; Σίγουρα, οι Ούγγροι δημοσιογράφοι, στους οποίους έχει βάλει φίμωτρο από την αρχή της χρονιάς, καθώς μια επιτροπή, ελεγχόμενη από την κυβέρνηση, θα κρίνει εάν είναι «πολιτικά ισορροπημένα» τα κείμενά τους. Σίγουρα, οι μειονότητες -κοινωνικές και μη- της Ουγγαρίας που από το Μάιο βιώνουν τον αυταρχισμό μιας ακροδεξιάς κυβέρνησης, με χορταστική πλειοψηφία δύο τρίτων στη Βουλή. Σίγουρα, οι ευρωπαϊκές πολυεθνικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στη χώρα, και που καλούνται να πληρώσουν βαρύ φόρο «κρίσης» μέχρι το 2014, τον οποίο εννοείται ότι θα μετακυλίσουν στους Ούγγρους καταναλωτές στο μέτρο του δυνατού.