Το τελευταίο διάστημα είμαστε μάρτυρες μιας ολοένα αυξανόμενης πίεσης από ευρωπαϊκούς θεσμικούς παράγοντες της οικογένειας των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, για την ανάγκη συμπόρευσης της εγχώριας κεντροαριστεράς με τη Ριζοσπαστική Αριστερά.
Με σειρά δηλώσεων αλλά και κινήσεων πιέζουν για πράγματα που στις χώρες τους φαντάζουν αυτονόητα.
Όχι όμως για τη δική μας χώρα. Θεωρώ ότι δεν αντιλαμβάνονται επαρκώς την Ελληνική πραγματικότητα και ιδιαιτερότητα. Φυσικά μετά τη ρήξη της σοσιαλδημοκρατίας με την Κομμουνιστική Αριστερά, που μας πάει πίσω στην εποχή του Λένιν και του Μπερνστάιν, η σύγχρονη Αριστερά της Ευρώπης δομήθηκε με τις αξίες που έχουν αναφορά στη δημοκρατία, στα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα στην αλληλεγγύη, στο κοινωνικό κράτος, στην υπεράσπιση των δημοσίων αγαθών ,σε πανανθρώπινες αξίες, που σε πολλά σημεία εφάπτονται με αξίες, που μια σειρά κινημάτων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς υπερασπίζει.

... Οι Έλληνες σοσιαλιστές , σοσιαλδημοκράτες και αριστεροί μόνο τη θετική διάσταση αυτής της παρέμβασης του Πιτέλα βλέπουν.

Το Μαξίμου αλλά και φίλα προσκείμενοι σχολιαστές στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν σπεύσει να αναδείξουν διαφορά στάσης των ευρωπαίων σοσιαλιστών με την πολιτική στάση και την ευθεία και ριζική αντιπαράθεση της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗΣ απέναντι στους χειρισμούς της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στην αξιολόγηση και την 7μηνη καθυστέρηση για το κλείσιμό της.

Δεν μπορούν ή μάλλον δεν θέλουν να κατανοήσουν ότι οι ευρωπαίοι σοσιαλιστές είναι προφανές ότι οφείλουν να έχουν ενιαία και σταθερή στάση και δημοσίως εκφρασμένη για το μείζον.

Ο Γρηγόρης Γιάνναρος γεννήθηκε στις 29 Απριλίου του 1936 και πέθανε στις 5 Αυγούστου του 1997, στα 61 του. Υπήρξε ένα από εκείνα τα λαμπρά, φωτεινά μυαλά της γενιάς του 1960, που εδημιούργησαν την Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά, που περιείχε τους κομμουνιστές, ηττημένους του εμφυλίου πολέμου, σε μια ισότιμη θέση με τους υπόλοιπους πολιτικούς σχηματισμούς, δηλαδή με τους νικητές. Αυτή η Αριστερά οφείλει σε ένα μεγάλο βαθμό τις πολιτικές της επιτυχίες στην ύπαρξη και τη δράση του Γρηγόρη Γιάνναρου.

Η συνάντηση της κυρίας Γεννηματά με τον κ. Θεοδωράκη αποτελεί το πρώτο αλλά σημαντικό βήμα για την έναρξη των διεργασιών για τη δημιουργία ενός μεγάλου προοδευτικού και μεταρρυθμιστικού φορέα. Από τη στιγμή που οι δυο πλευρές κάθισαν στο τραπέζι, είναι προφανές ότι δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής. Όποιος, δηλαδή, «σπάσει» την προσπάθεια θα είναι υπόλογος στα μάτια των προοδευτικών πολιτών που έχουν κουραστεί με τους παράλληλους μονολόγους, τα μαγαζάκια, τις προσωπικές στρατηγικές. Από εδώ και πέρα θα ισχύει το «όποιος δεν μπορεί ας μείνει πίσω»!

Όταν το βράδυ της 20ης Σεπτεμβρίου του 2015 ο Πάνος Καμμένος ανέβηκε στην επινίκια εξέδρα του ΣΥΡΙΖΑ εκεί στην Κοραή, για να εναγκαλιστεί τον Αλέξη Τσίπρα, ένα σύγκρυο διαπέρασε τον κόσμο της Αριστεράς. Ήταν το μόνο που δεν θα ήθελε να δει εκείνη τη νύχτα. Μπορεί να καταλάβαινε (ή να ανεχόταν) «τις συμμαχίες της ανάγκης», τις πρότερες και τις επικείμενες, όχι όμως κι ώς εκεί. Όχι και να εμφανίζεται εικόνα πολιτικής ταύτισης με τον Καμμένο. Όχι και να «υποχρεώνονται» οι αριστεροί να χειροκροτούν από κάτω τον παράταιρο εναγκαλισμό. Από πού κι ως πού;

Το σκηνικό που σκηνοθετούν οι δραματικές εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων είναι οφθαλμοφανές. Η χώρα πορεύεται χωρίς πυξίδα και σε κενό στρατηγικής σε ένα κόσμο τρικυμίας και σε μια περιοχή που έρχεται ξανά στο επίκεντρο διεθνών εξελίξεων με αβέβαιο και άδηλο μέλλον. Η Κυβέρνηση δείχνει ανίκανη έστω και να διαχειριστεί το μέγεθος των προβλημάτων που καθημερινά τη ξεπερνούν . Η Αξιωματική Αντιπολίτευση στη βιασύνη της να μετατρέψει τον νέο της αρχηγό σε «Τσίπρα της Δεξιάς» αρνείται κάθε δυνατότητα αναζήτησης εναλλακτικής κυβερνητικής λύσης την οποία επίσης εξορκίζει ο Πρωθυπουργός. Η εικόνα δυο μονομάχων του νέου και εξακολουθητικά μικρού δικομματισμού που μονομαχούν σε ολοένα και πιο άδεια αρένα διαλύει και τα λιγοστά ίχνη εθνικής συνεννόησης και επιτείνει το αδιέξοδο.

Μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 και την διακυβέρνηση της χώρας από τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, γίνετε ξεκάθαρο πλέον σε όσους κινούνται στις παρυφές του μεσαίου χώρου, η αναγκαιότητα δημιουργίας ενός ευρύτερου συνασπισμού πολιτικών δυνάμεων, κινήσεων πολιτών και προσωπικοτήτων από τον χώρο της κεντροαριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας και του μεταρρυθμιστικού κέντρου με στόχο την ενιαία έκφραση και παρέμβαση στις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα.

Έφθασε η ώρα για σταθερά βήματα μπροστά από όλους με όρους μέλλοντος και όχι παρελθόντος. Στην ΔΗΜΑΡ και στην Δημοκρατική Συμπαράταξη είμαστε αποφασισμένοι να προχωρήσουμε μπροστά. Στόχος μας είναι να δυναμώσουμε και να διευρύνουμε τη συμπαράταξη πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων απέναντι στα αδιέξοδα της πολιτικής της σημερινής κυβέρνησης και στις συντηρητικές πολιτικές της ΝΔ. Με ανοιχτή πρόσκληση συμμετοχής σε όλους τους δημοκράτες και προοδευτικούς πολίτες. Να διαμορφώσουμε όλοι μαζί με ανοιχτό διάλογο το νέο προοδευτικό σχέδιο για την χώρα και το μέλλον της.

«Πάμε σε μία μεγάλη συμπαράταξη και στην πορεία σταδιακά θα επιτευχθεί η ενοποίηση», τονίζει χαρακτηριστικά.

Σε ό,τι αφορά την πρόταση της κ. Γεννηματά για εκλογή ηγεσίας ενός νέου σχήματος της Κεντροαριστεράς από τη βάση, ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ υποστηρίζει ότι «η ανάδειξη επικεφαλής μπορεί να γίνει στο τελικό στάδιο με ανοιχτή συμμετοχική διαδικασία με άμεση εκλογή από τη βάση με ανοιχτό μητρώο και χωρίς κανένα αποκλεισμό», ενώ ξεκαθαρίζει ότι «η Δημοκρατική Συμπαράταξη δεν είναι σημαία ευκαιρίας, αλλά αφετηρία για τη δημιουργία ενός προοδευτικού πόλου διακυβέρνησης της χώρας».

Μεγάλη κινητικότητα λοιπόν για την ενότητα και την ανανέωση του «μεσαίου χώρου», για «ένα ισχυρό πόλο ανάμεσα στη Δεξιά και την παράλογη και χωρίς έρμα Αριστερά» (Κ.Σημίτης).

Μόνο που αυτή τη φορά τα περιθώρια χρόνου είναι ασφυκτικά και μια νέα αποτυχία θα ήταν καταστροφική. Είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία πριν παγιωθεί ένα νέο δικομματικό σκηνικό χωρίς εμάς, χωρίς ένα μεγάλο πολιτικό φορέα εκπροσώπησης ενός ιστορικού κοινωνικού και πολιτικού ρεύματος στη χώρα μας που στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες παραμένει ισχυρή δύναμη εξουσίας και δεύτερη δύναμη στο Ευρωκοινοβούλιο.

Η σημερινή αναφορά του ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ, στην αναγκαιότητα διαλόγου, στο χώρο του κέντρου και της σοσιαλδημοκρατιας είναι θετική.

Το «Κοινοβούλιο διαβούλευσης», είναι καλή ιδέα, δεν μπορεί όμως να απουσιάζουν τα κόμματα και δεν πρέπει να είναι χωρίς χρονοδιαγραμμα και στόχους.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 βρέθηκα στην κομμουνιστοκρατούμενη και στρατοκρατούμενη Πολωνία. Παρά το δικτατορικό καθεστώς του στρατηγού Γιαρουζέλσκι ένας άνεμος ελευθερίας έπνεε σ’ ολόκληρη τη χώρα. Μια ελευθερία που σήμερα απειλείται από τη διακυβέρνηση των υπερσυντηρητικών εθνικιστών του Κατσίνσκι. Για αυτούς τους υπερσυντηρητικούς όσοι υποστηρίζουν την Ευρώπη, την ανοχή, την ανοικτή κοινωνία, την ελευθερία σεξουαλικών επιλογών είναι αντιπατριώτες, αριστεροί και φιλελεύθεροι – ό,τι χειρότερο δηλαδή.