Σε λίγες μέρες, αναμένεται η έγκριση ενός νέου ψηφίσματος από το Ευρωκοινοβούλιο για την καταδίκη του καθεστώτος του Μαδούρο. Για τις άλλες κυβερνήσεις της Ευρώπης, η στάση ήταν αυτονόητη. Για την ελληνική κυβέρνηση, δεν ήταν. Απέρριψε ακόμα και το αίτημα της αξιωματικής αντιπολίτευσης για να φέρει το θέμα ως αντικείμενο συζήτησης στη Βουλή. Δεν είναι τυχαίο βέβαια ότι πολλοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ έχουν πλέξει εγκώμια στη Βενεζουέλα, ενώ προσφάτως μιλάνε μουδιασμένα για μια αόριστη «αποκλιμάκωση της κρίσης». Ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν έχει κρύψει το θαυμασμό του για τον «τσαβισμό» ήδη από την εποχή που, ως πρόεδρος του ΣΥΝ, έταζε φτηνό πετρέλαιο στους ανίδεους και μοιραίους συντρόφους, που ζεσταίνονταν ακόμη με τα ξύλα της αντιπαγκοσμιοποίησης, γύρω από το αναμμένο τζάκι της αντιμνημονιακής Κουμουνδούρου.

Κανείς δεν αιφνιδιάστηκε με την αγιοποίηση του Φιντέλ από όσους στη χώρα μας επικαλούνται την κομμουνιστική Αριστερά (εδώ ακόμη ονειρεύονται τον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό) ή την ελληνική ριζοσπαστική Αριστερά (εξάλλου τις αρχές της υλοποίησε ο θανών - μαζί με την κυβέρνηση πήρε και όλες τις εξουσίες). Για να είμαι ειλικρινής, όμως, ήλπιζα ότι η Κεντροαριστερά και οι νεοφυείς (start up) σοσιαλδημοκράτες στη χώρα μας θα ήταν πιο συγκρατημένοι, αλλά φευ.

Γράφονται και θα γραφτούν πολλά και εν πολλοίς αντιφατικά, για την προσωπικότητα, τα μέσα και τις μεθόδους καθώς και για τα αποτελέσματα των πολιτικών και πρακτικών του Φ. Κάστρο. Ο Π. Παπασαραντόπουλος δίνει, κατά τη γνώμη μας, μια ισορροπημένη αποτίμηση. Δ.Χ.

Πέθανε χθες, 25 Νοεμβρίου 2016, ο ηγέτης της κουβανέζικης Επανάστασης και, μετέπειτα, πρωθυπουργός και πρόεδρος της Κούβας για 49 χρόνια. Στην Ελλάδα είναι είδωλο για πολλούς. Τι ήταν όμως ο Φιντέλ, και τι το καθεστώς του, πίσω από τη βιτρίνα της μυθολογίας;