«Κύριος Παλαιστίνη: ο μόνος άνθρωπος που θα μπορούσε να το κάνει πραγματικότητα»: μόνο ο Εκόνομιστ θα μπορούσε να κάνει τον πρόεδρο Μπους εξώφυλλο με μια τέτοια λεζάντα.

O Ολμέρτ πηγαίνει σήμερα στην Αννάπολη επειδή ένας Ισραηλινός πρωθυπουργός δεν μπορεί να αγνοήσει μια πρόσκληση του Λευκού Οίκου. Ο Αμπάς πηγαίνει γιατί πρέπει να δείξει στις μεγάλες δυνάμεις ότι εξακολουθεί να είναι πρόεδρος της Παλαιστίνης, παρ΄ όλο που έχει χάσει τον έλεγχο της Γάζας. Οι περισσότεροι Αμερικανοί αξιωματούχοι θέλουν απλώς να δείξουν στους Άραβες συμμάχους τους ότι ενδιαφέρονται για το Παλαιστινιακό, ώστε να τους χρησιμοποιήσουν στη συνέχεια στην εκστρατεία κατά του Ιράν. Κι έτσι μένει μόνο ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να δώσει το φιλί της ζωής στην ειρηνευτική διαδικασία: ο απερχόμενος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Αφού τα έκανε μπάχαλο στο Ιράκ, αφού εγκατέλειψε τα όνειρα περί εξαγωγής της δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή, αφού αγνόησε επί επτά χρόνια την Παλαιστίνη, θα μπορούσε τώρα να κάνει μια κίνηση που θα ενισχύσει τους μετριοπαθείς και θα απομονώσει τους εξτρεμιστές. Και η κίνηση αυτή, σημειώνει ο Εκόνομιστ , είναι μια ομιλία στην Αννάπολη με την οποία θα καθιστά σαφές ότι η Αμερική επιθυμεί μια λύση δύο κρατών στα σύνορα του 1967 (ενδεχομένως με μια περιορισμένη ανταλλαγή εδαφών), με κοινή πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ και με δικαίωμα των Παλαιστινίων προσφύγων να επιστρέψουν μόνο στη νέα Παλαιστίνη.

Ο ρόλος της Δύσης στην επίλυση του Μεσανατολικού είναι καταλυτικός. Αλλά τίποτα δεν θα έχει αξιοπιστία και διάρκεια αν δεν συνοδευτεί από μια πραγματική πολιτιστική επανάσταση των Αράβων. Το πρόβλημα του αραβικού κόσμου- λέει στην Κοριέρε ντέλα Σέρα ο Αλί Άχμαντ Σαΐντ Ασμπάρ, γνωστότερος ως Άδωνις- είναι ότι η κοινωνία πρέπει να επανιδρυθεί σε μια τελείως διαφορετική βάση από αυτήν που κληρονόμησε. Το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι να διαχωριστεί η θρησκεία από το Κράτος. Αδύνατο; Τίποτα δεν είναι αδύνατο. Στην Ευρώπη του Μεσαίωνα, η χριστιανική εκκλησία ήταν ισχυρότερη απ΄ ό,τι είναι σήμερα οι εξτρεμιστές στον αραβικό κόσμο. Κι όμως υποτάχθηκε στο Κράτος. Πολλοί άνθρωποι στον αραβικό κόσμο υποστηρίζουν σήμερα αυτό το σχέδιο, κυρίως γυναίκες. Η Δύση πρέπει να τους στηρίξει, ήλθε η ώρα να πάψει να συνεργάζεται με τα καθεστώτα και τους θεσμούς που συνδέονται μαζί τους και να ανοιχτεί προς τα κινήματα των ελεύθερων διανοουμένων.

Ο 77χρονος ποιητής, που γεννήθηκε στη Συρία και ζει στο Παρίσι, ανησυχεί αυτές τις μέρες ιδιαίτερα για τον Λίβανο, μια χώρα τελείως διαφορετική από τις άλλες. Αν οι άλλες αραβικές χώρες, αλλά και το Ισραήλ, κοιτάζουν προς το παρελθόν, ο Λίβανος κοιτάζει προς το μέλλον. Αν οι άλλοι ονειρεύονται κοινωνίες που στηρίζονται στην πίστη, ο Λίβανος θέλει μια κοινωνία όπου θα συνυπάρχουν όλες οι εθνότητες, οι θρησκείες και οι πολιτισμοί. Αλλά υπάρχουν μεγάλες αντιστάσεις, το φιλόδοξο αυτό σχέδιο κινδυνεύει να χαθεί.