Το συνέδριο του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ τελείωσε. Τα φώτα της δημοσιότητας θα σβήσουν. Ο νέος πρόεδρος απολαμβάνει τη συμπάθεια μεγάλης μερίδας πολιτών, που έχουν κουραστεί από το παραδοσιακό «πολιτικό προσωπικό» της χώρας. Τώρα αρχίζει η αναμέτρηση με τη σκληρή πραγματικότητα.

Έχουμε και λέμε! Μια εξαιρετικά ανίκανη κυβέρνηση που αδυνατεί να χειριστεί σοβαρά ακόμα και τους ίδιους τους νεοφιλελεύθερους προσανατολισμούς της. Από την άλλη πλευρά, μια αμήχανη και εσωστρεφής αξιωματική αντιπολίτευση. Χωρίς διακριτικό εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο, χωρίς αξιόπιστη πολιτική συμμαχιών. Το Κομμουνιστικό Κόμμα στον κόσμο του…

Έχουμε όμως και μια ελπιδοφόρα ισχυροποίηση του ΣΥΝ όπως προκύπτει από τις δημοσκοπήσεις. Η ισχυροποίηση αυτή στηρίζεται στη μεταστροφή προοδευτικών ψηφοφόρων προς πιο αριστερές κατευθύνσεις. Έχει έντονο «χρώμα» ψήφου διαμαρτυρίας, αλλά και τη σαφή αναζήτηση νέων αριστερών θεωρήσεων.

Εδώ ακριβώς βρίσκεται το μεγάλο μετασυνεδριακό ζητούμενο. Πώς, δηλαδή, θα μπορέσει ο ΣΥΝ να μετατρέψει αυτήν τη κινητικότητα σε μια στέρεη κοινωνικο-πολιτική δύναμη, ικανή να επιβάλλει αριστερή διέξοδο στην πολιτική κρίση. Όλα δείχνουν ότι το δικομματικό στερεότυπο αμφισβητείται βαθιά. Στον ορίζοντα διαφαίνονται στοιχεία μιας νέας μεταπολίτευσης. Η Αριστερά πρέπει να διαμορφώσει μια «χημική ένωση» των κινημάτων αντίστασης, με μια εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Αυτή δεν μπορεί παρά να είναι η προοπτική για μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία. Θα προέλθει από την ισχυροποίηση των Κοινωνικών κινημάτων, την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και τις μικρές ή μεγάλες ανακατατάξεις στα κόμματα που κινούνται στην ίδια «γειτονιά»: το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ, τους ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ-ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ.

Σήμερα, δεν είναι εφικτό να πραγματοποιηθεί, επειδή το ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να είναι δέσμιο των συντηρητικών αντιλήψεων του χώρου της σοσιαλδημοκρατίας και το ΚΚΕ «κολλημένο» στο σταλινικό φαινόμενο. Όμως αυτή η προοπτική είναι η μόνη ρεαλιστική δυνατότητα απέναντι στη δεξιά διακυβέρνηση. Είναι προφανές ότι χρειάζονται τομές και ανατροπές σε όλα τα κόμματα του αριστερού – προοδευτικού τόξου. Ακόμα και στον ΣΥΝ, που οφείλει να ξεπεράσει τα δικά του φοβικά σύνδρομα για κυβερνητικές λύσεις. Που οφείλει, χωρίς μικρομεγαλισμό και αλαζονεία, να αναζητήσει μέσα από την κοινή δράση των δυνάμεων της δημοκρατικής αντιπολίτευσης τους προγραμματικούς όρους για εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο. Προς αυτή την κατεύθυνση αγωνίζεται και η Ανανεωτική πτέρυγα του ΣΥΝ, η οποία, με τη σημαντική παρουσία της στα καθοδηγητικά όργανα και την κοινοβουλευτική ομάδα, πιέζει για προωθητικές συνθέσεις στην πολιτική γραμμή του κόμματος (νομίζω μάλιστα ότι είναι αξιοσημείωτο σε συνθήκες επικοινωνιακής υπεροχής Αλαβάνου-Τσίπρα να συντηρεί τις δυνάμεις της -31% - στην εκλογή της νέας ΚΠΕ, περίπου όπως και στο προηγούμενο συνέδριο).

Ο Αλ. Αλαβάνος φαίνεται, από την πλευρά του, ότι αναζητά κάποιες δυνατότητες για ένα ευρύτερο ρόλο της αριστεράς στις πολιτικές εξελίξεις. Με αμφισημίες και ταλαντεύσεις, θέτει ζητήματα κυβερνητικής οπτικής. Αυτό που είναι σημαντικό, σε κάθε περίπτωση, είναι να προχωρήσει ο διάλογος σε όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς, για μια αξιόπιστη εναλλακτική λύση απέναντι στο νεοφιλελευθερισμό, στην κυβέρνηση της Ν.Δ. Οι πολίτες θα μας κρίνουν όλους αυστηρά!