Το 2004, όταν πιάστηκε, κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, ντοπέ ο Λεωνίδας Σαμπάνης, η ελληνική ομοσπονδία Αρσης Βαρών, με επικεφαλής τον υπερ-πρόεδρό της, νομάρχη Αθηνών, Γιάννη Σγουρό, προσπάθησε να πείσει την κοινή γνώμη ότι ο αθλητής είχε πέσει θύμα προβοκάτσιας.

«Κάποιος μπορεί να έριξε τις απαγορευμένες ουσίες μέσα στη σούπα του ή στο γάλα του», ισχυρίζονταν ξεδιάντροπα, έχοντας την υποστήριξη διακεκριμένων επιστημόνων, αλλά και της ίδιας της πολιτείας, που για ευνόητους λόγους ήθελε να μετριάσει την έκταση του σκανδάλου.

Παράλληλα... βέβαιοι για την αθωότητα του αθλητή ανέθεσαν στον Αλ. Λυκουρέζο να προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο κατά της διετούς ποινής αποκλεισμού, αλλά όταν το πράγμα ξεχάστηκε, άφησαν τις μεγαλοστομίες και κρύφτηκαν στο καβούκι τους...

Πριν από 11 χρόνια, το 1997, ο αρσιβαρίστας Χρ. Κωνσταντινίδης είχε καταγγείλει τον προπονητή της εθνικής Χρ. Ιακώβου ότι του έκανε ο ίδιος ενέσεις με απαγορευμένες ουσίες για να βελτιώσει τις επιδόσεις του! Την υπόθεση ανέλαβε να ξεκαθαρίσει για λογαριασμό της πολιτείας (αλλά και της... ΕΟΑΒ) ο υπερ-πρόεδρος Γιάννης Σγουρός, που τότε ήταν γ.γ.Α.! Αυτό που τελικά πέρασε στον κόσμο ήταν ότι ο Κωνσταντινίδης έλεγε βλακείες: Πόσω μάλλον αφού υποχρεώθηκε να υπογράψει και μια δήλωση συσκότισης για να διατηρήσει τη θέση του στην αστυνομία.

Προχθές, όταν έγινε γνωστό ότι βρέθηκαν ντοπέ 11 από τα 12 μέλη (άλλα δύο δεν ήταν παρόντα) της Εθνικής Αρσης Βαρών, ο Σγουρός και η ομοσπονδία του δεν είχαν πια άλλους λαγούς να βγάλουν από το καπέλο. Δεν τόλμησαν λοιπόν να αμφισβητήσουν το αποτέλεσμα, αλλά προσπάθησαν, πρώτον, να βγάλουν την ευθύνη από πάνω τους, διώχνοντας τον Ιακώβου και δεύτερον, να κρατήσουν στο απυρόβλητο τα κατορθώματα του παρελθόντος.

Ομως, έκαναν λάθος -δεν γίνεται και το ένα και το άλλο. Γιατί το λαμπρό παρελθόν είναι γερά συνδεδεμένο με το θλιβερό παρόν, όχι μόνο διά του Ιακώβου που ήταν προπονητής τόσο της «ντριμ τιμ» όσο και της σημερινής (κάτω από το βάρος του τρομερού σκανδάλου...) συντρίμ-τιμ, αλλά και διά του ίδιου του υπερ-προέδρου Γιάννη Σγουρού.

Αυτοί οι δύο είναι τα κομβικά πρόσωπα στην όλη ιστορία, αυτοί έφτιαξαν το λεγόμενο θαύμα της άρσης βαρών, αυτοί πρέπει από κοινού σήμερα να λογοδοτήσουν. Και πολύ περισσότερο ο Σγουρός, γιατί εντάξει, ο Ιακώβου έβαλε την τεχνογνωσία και το γλυκό του πρόσωπο, που είχε μεγάλη πέραση προς τα έξω. Αλλά ο Σγουρός έβαλε και κυρίως εισέπραξε, ως επιβράβευση, πολλά περισσότερα.

Ποια ήταν, λοιπόν, η διαδρομή; Στρατολόγηση αθλητών από την Αλβανία και τις τέως σοβιετικές δημοκρατίες, ελληνοποιήσεις, βαφτίσια, εκδόσεις διαβατηρίων και στενές σχέσεις με την πολιτική ηγεσία -κυρίως του ΠΑΣΟΚ- που εξασφάλιζαν ελευθερία κινήσεων, και κάλυψη, όποτε αυτό ήταν αναγκαίο.

Και από την άλλη, μια προσωπική εκτόξευση άνευ προηγουμένου, καθώς από ταπεινός υπάλληλος της άλλοτε Τράπεζας Πίστεως, ο Γιάννης Σγουρός έγινε μέλος της ΕΟΕ, γενικός γραμματέας Αθλητισμού, δύο φορές νομάρχης Αθηνών και γραμματέας της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Αρσης Βαρών. Σήμερα, λοιπόν, είναι αστείο να βάζει διαχωριστικές γραμμές, για να υπεραμυνθεί του έργου του. Οι μάσκες έπεσαν...