Ο κύριος ναι-ίσως-όχι

Η αποκάλυψη των μυστικών συναντήσεων του κ. Τάσσου Παπαδόπουλου με τον κ. Σερντάρ Ντενκτάς, οι οποίες απέβλεπαν στην αναβολή των δημοψηφισμάτων, επιβεβαιώνει με τον πιο πανηγυρικό τρόπο ότι ο πρόεδρος της Κύπρου ποτέ του δεν επεδίωξε λύση του Κυπριακού. Διαπραγματευόταν το σχέδιο Ανάν πάνω στο οποίο όλη η Διεθνής Κοινότητα (ΟΗΕ, Ευρωπαϊκή Ενωση, Αμερικανοί, Αγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι) είχε συμφωνήσει, κλείνοντας το μάτι ότι θα το υποστηρίξει, και στο παρασκήνιο δεν δίσταζε να συναντηθεί με την άλλη πλευρά με σκοπό να το υπονομεύσει.

Αντιλαμβάνεται, λοιπόν, κανείς για ποιο λόγο όχι μόνον όταν έγινε το δημοψήφισμα αλλά ακόμη και σήμερα, μήνες μετά, δεν έχει ψελλίσει την παραμικρή εναλλακτική πρόταση στο σχέδιο Ανάν. «Ο κ. Παπαδόπουλος δεν κρίνει σκόπιμο, τουλάχιστον στο παρόν στάδιο, η ελληνοκυπριακή πλευρά να καθορίσει επί ποίων σημείων του σχεδίου Ανάν επιδιώκονται τροποποιήσεις και βελτιώσεις», γράφει ο κ. Φ. Κωνσταντινίδης στην «Ελευθεροτυπία» της 3ης Ιουλίου. Κάθε τόσο και λιγάκι, εξακολουθεί με το απαράμιλλο ύφος του να λέει ότι είναι υπέρ μιας δίκαιης και λειτουργικής λύσης, αλλά για το ποια θα είναι αυτή συγκεκριμένα δεν αρθρώνει λέξη. Ο άνθρωπος δεν το θεωρεί σκόπιμο επί του παρόντος.

Είναι βέβαιος ότι θα υπάρξουν νέες πρωτοβουλίες από την Ε.Ε. ή τον ΟΗΕ. Ως γνωστόν, όλη η ανθρωπότητα κοιμάται και ξυπνά με τον καημό του Κυπριακού. Δεν μπορεί, αργά ή γρήγορα, θα του φέρουν νέο σχέδιο και αν δεν είναι καλό, δίκαιο και λειτουργικό, ο μεγάλος ηγέτης των 600.000 ψυχών, να είστε σίγουροι θα πει πάλι «τς, τς, φέρτε άλλο».

Εν τω μεταξύ, είναι πολύ θυμωμένος με τον Ανάν, τον Ντε Σότο, τον Φερχόιγκεν, με τον ΟΗΕ, την Ε.Ε., τις ΗΠΑ και τη Βρετανία που θέλουν να βοηθήσουν τους Τουρκοκύπριους. Είναι όμως και αυστηρός μαζί τους. Ιδού μερικοί τίτλοι από τα ρεπορτάζ του κ. Φ. Κωνσταντινίδη στην «Ελευθεροτυπία»: «Προσφεύγει οργισμένη η Λευκωσία στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ», «Σκληρή απάντηση Τάσσου στον Ανάν», «Φύλλο και φτερό ο Ντε Σότο στην επιστολή του Τάσσου», «Τάσσος κατά Λονδίνου για Ταλάτ», «Εντονο διάβημα Λευκωσίας» (σε ανοιχτή ρήξη με Βρετανία και Ην. Πολιτείες), «Προσφεύγει στη Δικαιοσύνη η Λευκωσία για την Ε.Ε.», «Προσφυγή στο δικαστήριο», «Κατά Κομισιόν με ντοκουμέντα», «Διαψεύδει τον Ντε Σότο ο Τάσσος», «90 λεπτά διαμαρτυρίας Τάσσου στον Βρετανό», «Προκλητικό παιχνίδι Αμερικανών - Βρετανών με Ταλάτ», «Διπλή πρόκληση από Στ. Ντιπάρτμεντ», «Δυσφορία Τάσσου στον Μπλερ». Διαρρέει ότι δεν θέλει να χρησιμοποιήσει βέτο κατά της ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση αλλά δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να αναγκαστεί και να το κάνει. Σπάνια πολιτικός έχει επιδείξει τόση έλλειψη επίγνωσης τόσο του δικού του μεγέθους όσο και της χώρας που εκπροσωπεί. Πραγματικό ποντίκι που βρυχάται.

Αν, όμως, από μια άποψη είναι διασκεδαστικός ο Τάσσος Παπαδόπουλος, ο οποίος στη δύση της σταδιοδρομίας του βρέθηκε ανέλπιστα να ηγείται της χώρας του, δεν ισχύει το ίδιο για τον άνθρωπο που τον ανέσυρε από το περιθώριο και του παρέδωσε την εξουσία. Ο κ. Δ. Χριστόφιας, ο ηγέτης του κομμουνιστικού ΑΚΕΛ, του μεγαλύτερου κόμματος στην Κύπρο, το οποίο επί χρόνια βάσιζε όλη του την πολιτική στη συνεννόηση με την τουρκοκυπριακή κοινότητα, επέλεξε ως πρόεδρο τον τουρκοφάγο πολιτικό για να διαχειριστεί τη λύση του Κυπριακού. «Εχει αλλάξει απόψεις, δεν είναι ο παλιός», διαμήνυε αριστερά και δεξιά. Κι όταν του προέκυψε πιο παλιός από παλιός όχι μόνο δεν του πέρασε ποτέ από το μυαλό να διαχωρίσει τη θέση του αλλά άρχισε απίθανες ακροβασίες.

Ας θυμηθούμε ξανά τις θέσεις του κ. Δ. Χριστόφια για το σχέδιο Ανάν. Στην αρχή είπε «ναι» (πρόταση του πολιτικού γραφείου), εντελώς αναπάντεχα στην κεντρική επιτροπή το «ναι» έγινε «ίσως» (αν υπάρξουν κάποιες εγγυήσεις) και στο τέλος αποφάσισε «όχι». Μέσα σε λίγες μέρες, πάνω στο πιο κρίσιμο πολιτικό ζήτημα, ο ίδιος άνθρωπος πήρε όλες τις πιθανές θέσεις: «ναι», «ίσως», «όχι». Για τη στάση του αυτή σε οποιαδήποτε προηγμένη πολιτικά χώρα, σε οποιοδήποτε δημοκρατικό κόμμα του κόσμου, ο κ. Δ. Χριστόφιας θα κρινόταν ενδεχομένως ικανός ν’ ασχοληθεί με οτιδήποτε άλλο, όχι όμως με την πολιτική.

Αυτός, όμως, όχι μόνον δεν είναι σπίτι του αλλά εξακολουθεί, σαν να μην έχει συμβεί τίποτε, να δίνει μαθήματα και νουθεσίες σε όποιον από το ΑΚΕΛ τολμά να εκφράζει άποψη. Πρόσφατα π.χ. επέπληξε δημόσια τον υπουργό Εσωτερικών και στέλεχος του ΑΚΕΛ κ. Ανδρέα Χρήστου όταν αυτός δήλωσε ότι είναι υπέρ του σχεδίου Ανάν. Είπε πως είναι λάθος να θέτουμε την προσωπική μας άποψη πάνω από τη συλλογική, αυτό είναι εκτροπή και παράδειγμα προς αποφυγήν. Ο Κίκης Καζαμίας ή ο Ανδρέας Χρήστου ή οποιοσδήποτε άλλος δεν πρέπει να ανοίγουν το στόμα τους παρά μόνο για να συνταχθούν με τον αρχηγό και με ό,τι αυτός αποφασίζει: «ναι», «ίσως», «όχι».

Είναι τόσο μεγάλη η ρήξη του κ. Δ. Χριστόφια με την παράδοση για λύση του Κυπριακού στη βάση της συνύπαρξης των δύο κοινοτήτων και τόσο παράταιρος ο συνεταιρισμός του με τους ακραιφνείς εθνικιστές και την Εκκλησία, που δεν είναι δυνατόν να μην υπάρξουν αντιδράσεις ακόμη και στους κόλπους ενός κομμουνιστικού κόμματος όπως είναι το ΑΚΕΛ. Δεν θα με εκπλήξει, όμως, διόλου αν, κατά τα πρότυπα της κομμουνιστικής ορθοδοξίας, αρχίσει τις διαγραφές και σιγήσει κάθε αντίθετη φωνή. Εδώ ο Παπαδόπουλος κατάφερε να σιγήσει τον Φερχόιγκεν κι εγώ δεν θα μπορέσω να σωπάσω τον Χρήστου; θα σκέφτεται.

Προς το παρόν, η μόνη πολιτική που φαίνεται να ακολουθεί είναι να τρέχει πίσω από τον Παπαδόπουλο στην προσπάθεια αναβολής ή καθυστέρησης των δίκαιων οικονομικών μέτρων υπέρ των Τουρκοκυπρίων. Δίνει μια μάχη οπισθοφυλακής αντί να σπεύσει, όπως έκανε ο ηγέτης του ΔΗΣΥ κ. Ν. Αναστασιάδης, να συνομιλήσει φανερά και όχι σε μυστικά δείπνα με την τουρκοκυπριακή πλευρά. Με πολιτικούς σαν τον κ. Δ. Χριστόφια γίνεται κάθε μέρα και πιο φανερό ότι επέρχεται ολοταχώς η διχοτόμηση της Κύπρου. Η ειρωνεία δεν είναι ότι τη διχοτόμηση θα την προσυπογράψει ο Τάσσος Παπαδόπουλος, αλλά ότι την προσυπογράφει καθημερινά ο ηγέτης του κόμματος που διακήρυσσε τη συνύπαρξη των δύο κοινοτήτων.