Κύριε Πρόεδρε, που πηγαίνει η χώρα;

Κατά διαβόλου. Είναι δύσκολο να δει κανείς κάποιες θετικές προοπτικές. Ο ορίζοντας είναι πολύ σκοτεινός. Και ο φόβος περιπλοκών μεγάλος. Ανησυχώ για τις εξελίξεις στο εσωτερικό της χώρας, αλλά βλέπω και τους κινδύνους που διαφαίνονται στα εσωτερικά θέματα. Η πορεία έντασης με την Τουρκία δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας και όσο κρατάει η φωτιά στη Μέση Ανατολή, υπάρχει πάντα κίνδυνος εμπλοκής.

Στο εσωτερικό φοβάστε νέες κοινωνικές εντάσεις;

Κοινωνικές εντάσεις θα υπάρχουν. Η εξέγερση των νέων είναι προάγγελος μεγάλων εσωτερικών εντάσεων. Ήδη άρχισαν να κινητοποιούνται πάλι και οι αγρότες, ενώ στο χορό θα μπουν σιγά – σιγά και οι εργάτες.

Η γνώμη σας για τη βία;

Ο Αλέξης και ο Διαμαντής, τα δύο σύμβολα των ημερών είναι δικά μας παιδιά. Να φράξουμε το δρόμο του αίματος.

Κατάρα σε όποιον εδώ ενεργήσει διαφορετικά! Πολλοί και ιδίως οι νέοι φλογίζονται από την ιδέα της επανάστασης. Δεν ξέρουν τι είναι ούτε τι προϋποθέτει. Νομίζουν ότι είναι μια βόμβα Μολότοφ που καίει το κατεστημένο. Ή μια πέτρα στη βιτρίνα ενός πολυκαταστήματος. Αυτά είναι εργαλεία της ήττας. Της ήττας μας.

Τι λέτε σ’ αυτά τα παιδιά;

Σας σπρώχνουν να τα κάνετε. Μπείτε και στο Πανεπιστήμιο, σπάστε τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, αχρηστέψτε τους σκληρούς δίσκους και την ερευνητική δουλειά χρόνων, μπράβο (;). Με τέτοια θαυμαστά έργα τσακίζεται ο ταξικός εχθρός. Ποιος; Ο ταξικός εχθρός. Κοιτάξτε πίσω σας.

Ο δρόμος άδειασε. Οι μαγαζάτορες κατέβασαν ρολά. Οι γονείς πήραν τα παιδιά τους. Η κοινωνία αποσύρθηκε. Να τους υποστηρίξουμε; Δεν είστε καλά. Αυτοί είναι τρελοί από φανατισμό. Είναι για δέσιμο! Η κοινωνία θυμάται. Ξέρει. Τον τρόμο της Δεξιάς. Τον τρόμο της Αριστεράς.

Ξέρει ποιος θα νικήσει στην αναμέτρηση των οπλικών συστημάτων και ανησυχεί. Της αρέσει η ιδέα μια δίκαιης, σαρωτικής επανάστασης. Μιας επανάστασης όχι ενάντια στο Λαό, όχι για την επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου, αλλά για τη νίκη των απλών ανθρώπων, για τη νίκη της ελευθερίας, της ανθρώπινης αλληλεγγύης, το θρίαμβο της Δημοκρατίας. Γι’ αυτό και το πιο επαναστατικό σύνθημα, το πιο προχωρημένο είναι: Ζήτω η Δημοκρατία. Κάτω η τρομοκρατία.

Αυτή η τοποθέτηση είναι θέση του ΣΥΝ;

Είναι προσωπική μου θέση. Είναι γνωστό ότι δεν μετέχω σε κανένα αποφασιστικό όργανο.

Συνεπώς όσα εκθέτω δεσμεύουν μόνον εμένα. Θα μου πουν: είσαι εκτός της γραμμής που επεξεργάστηκε το Συνέδριο και στη συνέχεια οι Κεντρικές Επιτροπές. Απαντώ: Υπό μίαν έννοια, είμαι εκτός γραμμής. Και ευτυχώς, γιατί έτσι δεν έχω καμιά ευθύνη για τα λάθη που διαπράχθηκαν το τελευταίο διάστημα και κατέστρεψαν την εικόνα συνεπούς δημοκρατικού κόμματος, που είχαμε οικοδομήσει τα τελευταία χρόνια.

Το Συνέδριο είναι δεσμευτικό πάντως. Τι είναι αυτό που σας ανησυχεί περισσότερο;

Το συνέδριο έγινε πριν 10 μήνες κι από τότε η κατάσταση μεταβλήθηκε ριζικά. Έξω - όχι από το συνέδριο, αλλά από τις αρχές της αριστερής ανανέωσης - είναι όσοι μας ζητούν να εφαρμόσουμε αποφάσεις αντίστοιχες προς ξεπερασμένες καταστάσεις. Αυτό μας γυρνάει χρόνια πίσω.

Το κόμμα μας ήταν πάντα πιστό στην επαναστατική αρχή: θέλουμε Σοσιαλισμό με Δημοκρατία και Ελευθερία.

Αυτό χωρίς ναι μεν, αλλά και φυσικά με ασφυκτική απομόνωση των κουκουλοφόρων και της βίας, των Μολότοφ, των τάχατες αναρχικών και αντιεξουσιαστών. Αυτά τα έλεγα από χρόνια. Αγνοήθηκαν όμως. Κρίμα!

Σε λιγότερο από δυο μήνες έχουμε και το Συνέδριο του ΚΚΕ. ΤΙ πιστεύετε;

Δυστυχώς, αυτό το μεγάλο κόμμα – το οποίο υπηρετήσαμε οι περισσότεροί μας χρόνια πολλά και κάποτε ήμασταν υπερήφανοι για τις επιδόσεις του – έχει αποφασίσει, για περίεργους λόγους, να αυτοπεριορισθεί στη γωνία. Μπορεί να καταγγέλλει τους πάντες ως ενόχους γι’ αυτή την πορεία, ο μόνος ένοχος ωστόσο είναι το ίδιο.

Οι αναλύσεις που κάνει είναι χοντροκομμένες, απέχουν πολύ από το να εξηγούν την πραγματικότητα στην Ελλάδα και να χαράζουν προοπτική.

ΝΑ ΔΟΚΙΜΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΥΤΙΓΚΑ

Μπορεί να υπάρξει κυβερνητική συνεργασία ΠΑΣΟΚ – ΣΥΝ;

Στις μέρες μας υπάρχει η δυνατότητα να σχηματιστεί προοδευτική κυβέρνηση ριζοσπαστικής αλλαγής, ανάμεσα κυρίως σε δύο κόμματα (ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ) ανοιχτά σε συνεργασία, με όποιον θα ήθελε να προχωρήσει.

Για να γίνει αυτό, πρέπει να απαντήσουμε ανοιχτά, μπροστά στην κοινωνία σε ορισμένες ερωτήσεις.

Πρώτον, οι ενδεχόμενοι συμμέτοχοι στη συνεργασία θέλουν πραγματικά να γίνει και να πετύχει; Ναι ή όχι;

Δεύτερον, είναι δυνατή η συμφωνία σ’ ένα ελάχιστο πρόγραμμα ή δεν είναι δυνατή δεδομένων των ιδεολογικών και πολιτικών διαφορών; Το ερώτημα επιβάλλει έρευνα. Μόνο μέσα σε επίπονες και συνεχείς συζητήσεις μπορεί να προκύψει μια κατ’ αρχήν απάντηση. Προϋπόθεση να απαντηθεί ειλικρινά το πρώτο ερώτημα. Γιατί εύκολα μπορεί οι δυσκολίες στο δεύτερο ερώτημα να γίνουν το άλλοθι για να μη γίνει η συμφωνία..

Τρίτον, αν δεν είναι δυνατή η συμφωνία στο σύνολο μιας ατζέντας, μήπως είναι δυνατή σε ορισμένα βασικά σημεία;

Τέταρτον, γενικότερα ιδεολογικά θέματα παραπέμπονται σε μεταγενέστερη φάση των συζητήσεων;

Πέμπτον, τι εγγυήσεις μπορούν να υπάρξουν για την τήρηση των συμφωνημένων;

Πιστεύετε ότι ο Παπανδρέου είναι ειλικρινής όταν προτείνει συνεργασία;

Νομίζω ναι. Πρέπει όμως να αφήσουμε να μιλήσουν τα ίδια τα πράγματα. Σας θυμίζω μια ωραία εγγλέζικη παροιμία, ότι να θες να μάθεις τι σόι είναι αυτή η πουτίγκα πρέπει να τη δοκιμάσεις. Εμείς, χωρίς να δοκιμάσουμε την πουτίγκα, είτε την εξορκίζουμε, είτε την υμνολογούμε. Καλύτερο απ’ όλα είναι να τη δοκιμάσουμε.