Υπεραριστεροί;

Σε ένα άρθρο του στη Νέα Οικολογία το 1991, ο Γιώργος Ριτζούλης έκανε μια ευφυή ανάλυση για τον τρόπο που λειτουργεί η πολιτική κοινωνία στην Ελλάδα. Είχε υποστηρίξει τότε, ότι οι ιδεολογικές γραμμές των κομματικών χώρων δεν έχουν καμία ισχύ ως προς την τοποθέτηση πάνω στον άξονα των λεγόμενων εθνικών θεμάτων. Και είχε εντοπίσει ότι υπάρχει μια κεντρική διαχωριστική γραμμή που διατρέχει ολόκληρο το πολιτικό φάσμα από τη δεξιά μέχρι την ακροαριστερά και μοιράζει το πολιτικό τοπίο σε υπερπατριώτες από τη μια και σε ήπιες και ψύχραιμες δυνάμεις από την άλλη. Δώδεκα χρόνια μετά, η ανάλυση αυτή εξακολουθεί να ισχύει, όπως διαπιστώνουμε από πολλά περιστατικά, όπως π.χ. η περίπτωση Τσενάι. Κοντά σε αυτή τη διαχωριστική γραμμή όμως έχει αναδυθεί και μία ακόμη, εκείνη που χωρίζει τους αριστερούς από τους υπεραριστερούς.

Οι υπεραριστεροί είναι ένα σχετικά πρόσφατο πολιτικό είδος που ευδοκιμεί σχεδόν παντού. Στον ΣΥΝ, στα "εναλλακτικά κινήματα των πολιτών", στις διάφορες πολιτικές ομάδες της αριστεράς, στους "πόλους" της δήθεν πούρας πολιτικής οικολογίας (υπεροικολόγοι), στους ακτιβιστές ολικής αλέσεως κοκ. Το πιο εντυπωσιακό ίσως φαινόμενο είναι ότι οι υπεραριστεροί "τα βρίσκουν" ανεξαρτήτως ένταξης και προέλευσης, κατά το αντίστοιχο των υπερπατριωτών που "τα βρήκαν" επίσης ανεξαρτήτως κόμματος. Ακολουθώντας τη γραμμή της συστηματικής πλειοδοσίας σε ακραίες, υπερβολικές και απίθανες θέσεις επιδιώκουν την προσέλκυση της προσοχής των ποικίλλων ακροατηρίων. Ισχυριζόμενοι μάλιστα ότι οι θέσεις αυτές είναι οι μόνες καθαρόαιμες και πούρες αριστερές των καιρών.

Και τι δεν γράφουν. Καταγγέλλουν την αξιοκρατία ως βαθιά ταξική έννοια και προτείνουν την κατάργησή της. Υποστηρίζουν τα αριστερά και όσια των απεργών, ακόμη και αν πρόκειται για ανάλγητες συντεχνίες που από τις ενέργειές τους απειλείται η δημόσια υγεία και η συλλογική ψυχική ασφάλεια. Κονταροχτυπιούνται με τον ιμπεριαλισμό που είναι ο "μόνος τρομοκράτης", ξετρυπώνοντας τη CIA πίσω από την Αλ Κάιντα. Βρίσκουν ακόμη ότι τελικά τώρα που το σκέφτονται καλύτερα, ο υπαρκτός σοσιαλισμός είχε κάτι ελαττωματάκια και άρα μπορούμε να τον οραματιστούμε ξανά, με τον αριθμό των γκουλάγκ μειωμένο στο 1/3 σε σχέση με το παρελθόν. Αποκαλύπτουν το μεγάλο εχθρό των πάντων, την δαιμονική Ευρωπαϊκή Ένωση, το κάστρο του νεοφιλελευθερισμού, του μεγάλου αδερφού και της βάναυσης καταπίεσης ανθρώπου από άνθρωπο. Ο ευρω-στρατός και το ευρωσύνταγμα συλλήβδην απορρίπτονται ως το απαύγασμα του αλγεινού νεο-ιμπεριαλισμού της γηραιάς ηπείρου. Κηρύσσουν την επανάσταση σε συντονιστικές τράπεζες κινηματικών πρωτοβουλιών, παρά το γεγονός ότι το θέμα μας είναι π.χ. η προστασία των δασών. Στο όνομα της "κινηματικής οικολογίας" (sic) κατεδαφίζουν το τραμ, τον προαστιακό σιδηρόδρομο και κάθε πρωτοβουλία ελέγχου της στάθμευσης των ΙΧ, παλεύουν μανιωδώς εναντίον των ανεμογεννητριών, των ΧΥΤΑ και με τις βαρύτιμες αναλύσεις τους αποκαλύπτουν πώς τα κάγκελα στα πάρκα αναβαπτίζουν τον καπιταλισμό.

Όλα αυτά τα βερμπαλιστικά πυροτεχνήματα θα αποτελούσαν απλώς χαριτωμένες γραφικότητες περιθωριακών, εάν ο ευρύτερος δημόσιος χώρος του Συνασπισμού δεν παρέδιδε προνομιακό βήμα σε κάθε υπεραριστερό πλειοδότη, που μέσα από τις πιο αλλόκοτες πολιτικές διαδρομές στην ιστορία και την ψυχή του χτίζει την προσωπική πολιτική του καριέρα, με πρώτες ύλες την απέραντη ημιμάθεια και τη βαθιά τύφλωση και μίσος προς τις αξίες του ευρωπαϊκού πολιτισμού της αριστεράς. Οι υπεραριστεροί όμως είναι εδώ. Όπως λέει και ένας γνωστός υπεροικόλογος, "ήρθαν για να μείνουν". Και ας μην φαινακίζεται κανείς ότι θα πάψουν να τυραννούν το δημόσιο βίο και την πολιτική ζωή του τόπου τα επόμενα χρόνια.

"Δαίμων της Οικολογίας", Δεκέμβριος 2003