Θα αναφερθώ σε τέσσερα θέματα, χωρίς εσωτερική και λογική ενότητα, που όμως απεικονίζουν πλευρές της κρίσης και του αντιφατικού τρόπου που εκφράζεται. Το ένα αφορά τη ΝΔ. Οσο λ.χ. ο κ. Σαμαράς ανεβάζει τους τόνους καταγγελίας του «μνημονίου» τόσο περισσότερο στηρίζει και ψηφίζει τις διαρθρωτικές αλλαγές που μας υποχρεώνει να πάρουμε το... «επάρατο μνημόνιο» με σημαντικό πολιτικό κόστος και για το κόμμα της ΝΔ. Οπως συνέβη με την υπερψήφιση από την αξιωματική αντιπολίτευση των άρθρων του πολυνομοσχεδίου για τις ΔΕΚΟ. ‘Η με τη θετική στάση απέναντι στο άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων κ.λπ. Προφανώς θα ακολουθήσουν και άλλα... Η ΝΔ είναι από «φύση και θέση» υποχρεωμένη να «αιωρείται» μεταξύ «καταγγελίας» και «υπευθυνότητας». Προσθέτω ακόμα και τις «νουθεσίες» που δέχτηκε ο κ. Σαμαράς, πρόσφατα, από Ευρωπαίους ηγέτες, αλλά και από ισχυρούς Ελληνες οικονομικούς παράγοντες, που τον «συμβούλευσαν» ότι πρέπει σιγά σιγά να αρχίσει να ενισχύει το «κυβερνητικό του προφίλ», πράγμα που ο ανεύθυνος αντιμνημονιακός οίστρος του το υπονομεύει...

Το άλλο θέμα αφορά την Αριστερά. Εδώ έχουμε μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη που ακούει στο όνομα Δημοκρατική Αριστερά. Μια Αριστερά που επιχειρεί να προσεγγίσει την κρίση με «ρεαλισμό», δηλαδή με πολιτικούς όρους. Ηταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η ευρωπαϊκή προσέγγιση που έκανε τη Δευτέρα ο Φώτης Κουβέλης, σε συνδυασμό με μία κριτική του μνημονίου, με ταυτόχρονη όμως στήριξη της επιχειρηματικότητας, των μεταρρυθμίσεων στο κράτος και συγκεκριμένες υποδείξεις αναπτυξιακού χαρακτήρα. Για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, ένα κομμάτι της Αριστεράς τολμά να διερευνήσει τα συγκεκριμένα προβλήματα της χώρας, όχι με ιδεολογικούς όρους, αλλά με προοδευτικά πολιτικά μέσα. Να κάτι καλό που βγαίνει από την «κρίση»...

Το τρίτο θέμα είναι η απολύτως αποδοκιμαστέα επίθεση που δέχτηκε ο βουλευτής της ΝΔ, ο κ. Κωστής Χατζηδάκης. Πέραν του ποινικού κολασμού της πράξης, είναι σαφώς ενέργεια υπονόμευσης της Δημοκρατίας. Εκείνο όμως που είναι ακόμα περισσότερο ανησυχητικό, είναι ότι ήταν μια αυθόρμητη και μη οργανωμένη εκδήλωση οργής, που αφορούσε περισσότερο έναν διακεκριμένο εκπρόσωπο του πολιτικού συστήματος και λιγότερο το συγκεκριμένο πρόσωπο, δηλαδή τον κ. Χατζηδάκη.

Αυτό σημαίνει κοινωνική οργή, που καθιστά το κοινωνικό πεδίο απροσδιόριστο παράγοντα εξελίξεων. Και το τέταρτο θέμα είναι το κείμενο της Ιεραρχίας που μοιράστηκε στις Εκκλησίες. Η Εκκλησία έχει δικαίωμα να ομιλεί. Το θέμα είναι τι λέει. Ιδίως όταν έχει «απονομιμοποίηση» ίδια ή και μεγαλύτερη από αυτήν του πολιτικού μας συστήματος. Αποτέλεσμα; Εξαντλήθηκε σ’ ένα «μηχανιστικό», «λαϊκιστικό» και πολιτικά αβαθές «πολιτικάντικο κείμενο», που περισσότερο την εκθέτει παρά της δίνει ηγετικό πνευματικό και κοινωνικό ρόλο...

Παναγιώτης Δ. Παναγιώτου

panpan@pegasus.gr