Στρατηγική

Καράβια χάνονται, αλλά οι βαρκούλες αρμενίζουν. Οσοι προεξοφλούσαν ότι η ΔΗΜΑΡ θα εξαερωθεί και ο Κουβέλης θα κλείσει άδοξα τη σταδιοδρομία του ψάχνονται. Παρά τα όσα του έχουν καταμαρτυρήσει όσοι θα τον έκαναν μια μπουκιά και όσοι βιάστηκαν να τον τελειώσουν, ο κυρ Φώτης σταθεροποιείται: και τις πόρτες του χτυπούν πρώην πράσινα πολιτικά στελέχη που δεν βαρύνονται με κάτι και στα ευρωπαϊκά πάρτι τον καλεί ο Σουλτς με την κομπανία του.

Τι κάνει τον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ να ξεχωρίζει από τους ανταγωνιστές του στον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς; Εχει αυτό που χρειάζεται όποιος αναπτύσσει δημόσια δράση: στρατηγική! Μόνιμα χαρακτηριστικά, δηλαδή, και σταθερές επιδιώξεις, σ’ ένα περιβάλλον που μεταβάλλεται διαρκώς. Και επειδή η στρατηγική είναι μια σύγκρουση με άλλους, κρίνεται στον χρόνο και κερδίζει αυτός που κάνει καλύτερη διαχείριση της σύγκρουσης. Καλύτερη διαχείριση μπορεί να είναι και η αποφυγή της, μέχρι να επιτρέψουν οι συνθήκες την ανάπτυξη πρωτοβουλίας. Συνήθως αυτά είναι θέματα ενστίκτου, πείρας και προσωπικότητας.

Ο Κουβέλης στάθηκε στον δημόσιο βίο μετά την οδυνηρή ήττα από τον Τσίπρα και την αποχώρησή του από τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί είχε ένα ατομικό πλεονέκτημα: δεν ντρεπόταν κανείς να τον ψηφίσει. Μπορεί ο ψηφοφόρος να του χρεώσει λάθη ή ανεπάρκειες, αλλά δεν θα κόψει το χέρι του. Επίσης το κόμμα του αποπνέει αρχηγισμό, αλλά όχι αυταρχισμό: ακόμη και όσοι ξελογιάστηκαν και πήγαν να του τραβήξουν το χαλί κάποια στιγμή, βρήκαν πάλι μια θέση όταν επέστρεψαν. Πατερούλης.

Εκ των υστέρων προκύπτει ότι ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ λειτούργησε υποδειγματικά όταν έφυγε από την κυβέρνηση, όταν δεν μπήκε στους 58 και όταν δεν υπέκυψε στο φλερτ του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί και στις τρεις περιπτώσεις εκτός από το τυρί είδε και τη φάκα: τον ήθελαν για άλλοθι. Η συνέχεια επί της οθόνης - επί της κάλπης, για την ακρίβεια.

Αν ο τρίτος πόλος που διαμορφώνει με υπομονή και διακριτικές κινήσεις στην Αγίου Κωνσταντίνου επιβραβευθεί από το εκλογικό σώμα, ο Κουβέλης θα αποδειχθεί ο καλύτερος μαθητής των μεγάλων της Μεταπολίτευσης που ήξεραν να κάνουν πολιτική με πολιτικούς όρους και όχι με επικοινωνιακούς. Πάντως οι αποφάσεις του τον τελευταίο χρόνο δεν τον οδηγούν στην κόλαση - αντίθετα, μέσα του πλέον μπορεί να ψιθυρίζει τη φράση τού Σαρτρ: «Η κόλαση είναι οι άλλοι».