Το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη μπήκε στη ζωή μας, και απ’ ότι φαίνεται μπήκε για τα καλά. Το Ποτάμι είναι, κατά κάποιο τρόπο, και παιδί της εκπομπής Πρωταγωνιστές αλλά και του site protagon.gr, στο οποίο κάποιοι από εμάς θητεύουμε ανελλιπώς εδώ και τέσσερα χρόνια, εκφράζοντας τις απόψεις μας και μοιραζόμενοι τις αγωνίες μας με ένα πολύ ευρύ κοινό συμπολιτών μας. Η πρωτοβουλία του Στ. Θεοδωράκη αποτέλεσε έκπληξη για τους περισσότερους από εμάς. Νιώθω ηθική μου υποχρέωση να τοποθετηθώ απέναντι στον νεογέννητο πολιτικό σχηματισμό αλλά και στις ευρωεκλογές που πλησιάζουν.

Το αποτέλεσμα των επερχόμενων ευρωεκλογών θα αποτελέσει, σίγουρα, αφετηρία ζυμώσεων και ανακατατάξεων στο ευρύτερο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Μερικοί πιστεύουν ότι μπορεί να επιταχύνουν ακόμη και πολιτικές εξελίξεις, όπως π.χ. την πρόωρη προσφυγή στις βουλευτικές κάλπες. Στις προηγούμενες ευρωεκλογές η εικόνα ήταν εντελώς διαφορετική. Η κρίση δεν μας είχε ακόμη επισκεφθεί, τα μνημόνια επίσης, και η εικόνα της κοινωνίας ήταν εντελώς διαφορετική από την σημερινή μεταλλαγμένη κοινωνία με το ενάμισι εκατομμύριο ανέργων, την ανέχεια, τη φτώχεια, την απουσία προοπτικής και τόσα άλλα που βιώνουμε. Ταυτόχρονα, οι πολίτες δείχνουν να γυρίζουν την πλάτη στα δύο (πρώην) μεγάλα κόμματα που κυριάρχησαν για σαράντα χρόνια στον πολιτικό μας βίο, χρεώνοντάς τους την ευθύνη για το πώς φτάσαμε εκεί που φτάσαμε αλλά και για το πώς χειρίστηκαν την κρίση τα τέσσερα τελευταία χρόνια.

Ευρωεκλογές λοιπόν, με έντονο εθνικό χρώμα και άρωμα. Διεργασίες και ζυμώσεις, με πιο χαρακτηριστική την πρόσφατη δημιουργία του Ποταμιού, το οποίο πριν καλά-καλά γνωστοποιήσει τις θέσεις του εμφανίζεται στις δημοσκοπήσεις με σημαντικά ποσοστά. Δηλωτικό της κόπωσης των πολιτών απέναντι στους πάλαι ποτέ μεγάλους πολιτικούς μηχανισμούς.

Γυρεύω να δω πού θα στραφώ και τι θα ψηφίσω. Γυρεύω έναν χώρο με ευρωπαϊκό προσανατολισμό και αριστερή-προοδευτική ιδεολογία (τα περί ούτε αριστερής, ούτε δεξιάς προσέγγισης των πραγμάτων, δεν με πείθουν και δεν με καλύπτουν). Ευρωπαϊκό προσανατολισμό χωρίς πισωγυρίσματα και μπρος-πίσω. Αριστερό και προοδευτικό χωρίς εξαλλοσύνες αλλά και χωρίς εκπτώσεις. Πιστεύω πως ο χώρος αυτός υπάρχει και είναι η ΔΗΜΑΡ, γι’ αυτό και θα τον ψηφίσω. Η ΔΗΜΑΡ έχει μια ιστορία που την τιμά και τιμά κάθε ευρωπαϊστή προοδευτικό αριστερό. Μετείχε στην πρώτη τρικομματική κυβέρνηση συνεργασίας με δύο υπουργούς, Μανιτάκης και Ρουπακιώτης, που είχαν, κατά τη γνώμη μου, μια κλάση και ένα επίπεδο που ξεχώριζε σε σχέση με όλους τους τότε (και σήμερα) υπουργούς. Σεβόμενη, δε, τον εαυτό της, παραιτήθηκε από την κυβέρνηση σε ένδειξη διαμαρτυρίας όταν η τελευταία προχώρησε στο πραξικοπηματικό (και φασιστικό) κλείσιμο της ΕΡΤ. Με άλλα λόγια, η ΔΗΜΑΡ έκανε πράξη τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της και την επιθυμία της να συμβάλλει στην έξοδο της χώρας από την κρίση αλλά ταυτόχρονα δεν «πούλησε» τις αρχές της όταν έγινε το μεγαλύτερο πραξικόπημα στην ιστορία του τόπου, αλλά και της Ευρώπης, στο χώρο της ενημέρωσης.

Ο χώρος της αριστεράς και της προόδου (για να χρησιμοποιήσω ένα παλιό κλισέ!) είναι πολυπρισματικός, και δεν είναι δυνατό να εκφραστεί από έναν και μόνο φορέα. Γι’ αυτό είναι απαραίτητο όλοι να είναι παρόντες. Με αυτό το σκεπτικό, αποφάσισα να στηρίξω τη ΔΗΜΑΡ, όχι με την έννοια του ποδοσφαιρόφιλου φανατικού οπαδού, αλλά με εκείνην του υποστηρικτή μιας πολύ αξιόλογης, σοβαρής και υπεύθυνης φωνής στα πολιτικά πράγματα της χώρας μας.