Ο Σπύρος Λυκούδης και ως πολιτικός και ως άνθρωπος είναι ιδιαιτέρως συμπαθής. Αν όμως ενδιαφέρεται για τη σύγκληση των δυνάμεων, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, εκπροσωπούν τις δυνάμεις του σοσιαλισμού και της δημοκρατίας, τότε στην πρότασή του για την απαραίτητη αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου, εκτός από “την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας”, θα έπρεπε να μη ξεχνά να αναφέρει και την ενίσχυση του κράτους παροχής κοινωνικών υπηρεσιών. Αυτό το κράτος είναι προϋπόθεση κάθε σοσιαλδημοκρατικού παραγωγικού μοντέλου ανάπτυξης.

Αν όμως τα παραπάνω εκφράζουν το «ψευδοκοινωνικό» ζήτημα, όπως υποστηρίζει ο Σπύρος Λυκούδης, το οποίο αποτελεί και τον «μεγαλύτερο εχθρό της κοινωνίας», πάλι σύμφωνα με τα λεγόμενά του, τότε πολύ φοβάμαι ότι μάλλον μιλάμε για άλλη πολιτική οικογένεια.

Αυτό το ψευδοκοινωνικό ζήτημα δεν είναι τίποτα άλλο από το πρόβλημα της μείωσης των κοινωνικών ανισοτήτων σε συνθήκες δημοκρατίας. Πουθενά δεν υπάρχει χώρος του σοσιαλισμού και της δημοκρατίας και της ανανεωτικής αριστεράς χωρίς το αίτημα της άρσης των κοινωνικών ανισοτήτων να είναι κεντρικό του πρόταγμα.

Στον λόγο του Σπύρου Λυκούδη δεν γίνεται καμία αναφορά στις κοινωνικές ανισότητες. Εκτός και αν η πολιτική του πρόταση συγχέεται με το Φιλελεύθερο Κέντρο ( παρακαλώ να μη γίνει σύγχυση με τον κλασικό Φιλελευθερισμό, μήτρα κάθε προοδευτικής κίνησης) . Σ’ αυτή την περίπτωση όμως αναμφισβήτητα μιλάμε για άλλη πολιτική οικογένεια.