Πάνε πέντε χρόνια τώρα που, παρά τα αλλεπάλληλα «σωστικά προγράμματα» ή ακριβώς εξαιτίας τους, οι λέξεις «ασφυξία», «βρόχος», «θηλιά», «στο απόσπασμα», «τελευταία ευκαιρία», «Grexit», «ώρες φόβου», «τελεσίγραφο» κυκλοφορούν με συχνότητα εξουθενωτική ως γιγαντότιτλοι στα ελληνικά και ξένα πρωτοσέλιδα και ως αγχωμένοι και αγχογόνοι τίτλοι ειδήσεων στα ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά δελτία. Εξουθενωτική κατ’ αρχάς για τον ψυχισμό όλων ημών, ως καταναλωτών αυτών των πνευματοδιαλυτικών αναγγελιών. Εξουθενωτική και για την οικονομία της χώρας, που δεν θα άντεχε σ’ αυτό το μπαράζ ακόμα κι αν συμπεριλαμβανόταν στις ισχυρές της Ευρώπης. Και το ότι δεν συμπεριλαμβάνεται θα το αποδέχονταν και οι φανατικότεροι υποστηρικτές του διάσημου success story, που άφησε την Ελλάδα ανήμπορη να αποπληρώσει έστω τις τρέχουσες δόσεις.

Δεν έχει σημασία αν οι μονότονα επαναλαμβανόμενες ειδήσεις περί βρόχου και ασφυξίας εδράζονται σε γερή βάση ή κάποτε είναι διογκωμένες ή και πλαστές. Οι επιπτώσεις τους, διαβρωτικές, είναι πάντα οι ίδιες. Και, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν μπορούν όλοι να αντιμετωπίσουν τον καλλιεργούμενο φόβο με τον τρόπο τού, καθ’ ομολογίαν του, τρομοκρατηθέντος πρώην υπουργού Οικονομικών Γκίκα Χαρδούβελη. Οι συντριπτικώς περισσότεροι άλλωστε δεν έχουν ονειρευτεί ποτέ απολαβές σαν τις δικές του, άρα και τα αντίστοιχα εξαγώγιμα αποθέματα.

Το αποτέλεσμα λοιπόν είναι ότι σταδιακά, από «ασφυξία» σε «ασφυξία», αρκετοί -και πρωτίστως όσοι δεν έχουν τίποτε άλλο να χάσουν-, αφού αναζήτησαν μάταια κάποιου άλλου είδους άμυνα, ατομική ή συλλογική, περιέπεσαν με τα πολλά στο αμάρτημα της ακηδίας. Στο αμάρτημα όχι απλώς της αδράνειας ή της αδιαφορίας, αλλά της «νάρκωσης εκ θλίψεως ή εξαντλήσεως». Είναι βέβαιοι πια ότι η καταστροφή είναι κάτι χειρότερο από αυτοεκπληρούμενη προφητεία: είναι άλλοθεν προγραμματισμένη. Είτε για να τιμωρηθεί η «ελληνική οκνηρία» είτε για να προειδοποιηθούν όσοι άλλοι ενδέχεται να ενδώσουν στον πειρασμό να σκεφτούν πως η Ευρωπαϊκή Ενωση, ως έχει, ως κήρυκας μιας λιτότητας που ούτε καν οι αριθμοί και τα ποσοστά δεν τη δικαιώνουν, απωθεί παρά ελκύει.

Και ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ αυτήν την αντίληψη ενστερνίζεται. Μολαταύτα, μια δική του προχθεσινή δήλωση, σε γερμανική εφημερίδα, ήταν ίσως η μοναδική κάπως παρήγορη μέσα στον κατακλυσμό των αρνητικών ειδήσεων και σχολίων για την Ελλάδα, που ήταν ή μειωτικά και προσβλητικά ή εκβιαστικά και τελεσιγραφικά. Φυσικά και επέρριψε ευθύνες και στην ελληνική πολιτική τάξη ο κ. Γιουνκέρ. Πρόσθεσε όμως όχι μόνο ότι δεν υπάρχει ενδεχόμενο Grexit, αλλά και ότι «κάποιοι στην Ευρώπη δεν έχουν καταλάβει ποια είναι η κοινωνική κατάσταση στην Ελλάδα» – πόση η ανέχεια δηλαδή και η ανεργία, και πόσο σοβαρός ο κίνδυνος διάλυσης του κοινωνικού ιστού με την εξάπλωση της ακηδίας. Δεν θέλουν να καταλάβουν άραγε ή μήπως έχουν καταλάβει αλλά αδιαφορούν; Ρητορικό το ερώτημα, αν σκεφτούμε πόσες φορές έχει ομολογήσει τον σεβασμό του για τις θυσίες των Ελλήνων το ίδιο το ευρωπαϊκό διευθυντήριο που αποφασίζει για τη μοίρα τους…