Μια ολόκληρη γενιά αριστερών και όχι μόνο, προσπαθώντας να ερμηνεύσει το κακό στην κοινωνία, γαλουχήθηκε με τον στίχο της Γαλάτειας Καζαντζάκη από το ποίημά της «Αμαρτωλό», όπου η άτυχη πόρνη αποδίδει μομφή στην κοινωνία γι’ αυτό που είναι η ίδια. «Μ’ από την κόλασή μου στο φωνάζω: / εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω».

Ιδιαίτερα από το χώρο της τέχνης και τις επιστήμες υπήρχαν πολλοί που θεωρούσαν πως ο κόσμος που γεννά και αναπαράγει το κακό χωρίζονταν στους κακούς πλούσιους και στους καλούς φτωχούς, οι οποίοι γίνονταν κακοί μόνο επειδή οι «πλούσιοι» τους έσπρωχναν εκεί. Ήθελαν να μοιάζουν στον Μαρξ ή στον Τολστόι, αλλά θύμιζαν τις πλέον απλουστευτικές στιγμές του Λουντέμη. Ξεχνούσαν πως για τον Μαρξ ο κόσμος είναι ιδιαίτερα πολύπλοκος και για τον Τολστόι το κακό αν και έχει κοινωνικές ρίζες, υπάρχει πάντα πίσω του ο ανθρώπινος ψυχισμός. Σ’ αυτόν τον αποκαλούμενο «χυδαίο υλισμό» αντετίθεντο οι άνθρωποι της ανανεωτικής Αριστεράς.

Τη δόξα και τα μεγαλεία αυτής της υπεραπλούστευσης ζήλωσε η προερχόμενη όχι από το παλιό, όπως λέγεται, αλλά από το υπερλαϊκιστικό ΠΑΣΟΚ, σημερινή βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Νίνα Κασιμάτη. Αυτή απέδωσε τη δολοφονία της τετράχρονης Άννυ και την ολέθρια πτήση του γερμανού πιλότου στη πίεση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου. Αυτή η τερατώδης αντίληψη για τη φύση του ανθρώπου οδηγεί στην απαξίωση κάθε είδους αριστερή σκέψη. Απόψεις που γεννούν μελαγχολία, σ’ όσους γνωρίζουν τι σήμαινε παλιότερα ο χώρος που σήμερα καλύπτει ο ΣΥΡΙΖΑ και οι εντός ή εκτός σύμμαχοί του.

Βεβαίως δεν είναι όλος ο ΣΥΡΙΖΑ έτσι, όπως θέλησε να τον παρουσιάσει στη Βουλή ο βουλευτής του Ποταμιού κ. Θεοχάρης συνομιλώντας με τον Νίκο Φίλη, του οποίου η πολιτική και ιδεολογική συγκρότηση, αν μη τι άλλο, βρίσκεται στον αντίποδα της Κασιμάτη. Η μελαγχολία αφορά την κρίση του χώρου της Ανανεωτικής Αριστεράς που δεν άφηνε σε ξερό κλαρί τέτοιες απόψεις. Σήμερα λόγω των πολιτικών λαθών της ΔΗΜΑΡ αυτός ο χώρος απαξιώνεται. Αν όμως σ’ αυτόν τον τόπο θέλουμε μια πραγματική Αριστερά, πρέπει να γνωρίζουμε πως αυτή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς και τις ιδέες της ανανεωτικής Αριστεράς. Ας το έχουν αυτό υπόψη τους, όσοι συμμετάσχουν στο συνέδριο της ΔΗΜΑΡ, γιατί εκεί διακυβεύεται όχι το μέλλον το δικό τους, αλλά το μέλλον των ιδεών τους.