Το δημοψήφισμα σαν πολιτική κίνηση κινούνταν στα όρια του πολιτικού τυχοδιωκτισμού.

Η χώρα έχει μπει σε αχαρτογράφητα νερά και η οικονομία βυθίζεται στην ύφεση. Οι διαπιστώσεις αυτές όμως δεν πρέπει να μας οδηγήσουν να αγνοήσουμε την δυναμική του συγκεκριμένου αποτελέσματος. Κατά την γνώμη μου είναι αναγκαίο να επισημανθούν:

α) Η αναξιοπιστία στα μάτια της κοινής γνώμης του παλιού πολιτικού προσωπικού, είτε αυτό βρίσκεται στο χώρο της κεντροδεξιάς, είτε της κεντροαριστεράς. Ειδικά ο χώρος της νεολαίας που βιώνει με δραματικό τρόπο την κρίση αποστρέφεται πλήρως το πολιτικό προσωπικό που είχε ηγετικούς ρόλους πριν από το 2010.

β) Η αναξιοπιστία του μιντιακού συστήματος. Είναι τόσο αναξιόπιστοι οι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί, ώστε κάθε μήνυμα που εκπέμπεται από αυτούς καθίσταται αυτομάτως μη πιστευτό. Το διαδίκτυο και οι κάθε είδους “ειδήσεις” που διακινούνται επηρεάζουν μεγάλα τμήματα της κοινής γνώμης.

γ) Κυριαρχεί ένας εθνικολαϊκιστικός λόγος που αργά ή γρήγορα θα γεννήσει ένα ισχυρό λαϊκιστικό κόμμα που θα θέσει με επιτακτικό τρόπο την έξοδο της Ελλάδας από το Ευρώ.

Αυτά είναι ζητήματα που χρήζουν σοβαρής συζήτησης. Σήμερα είναι αναγκαίο το ταχύτατο δυνατόν να βρεθεί λύση, ώστε η χώρα να παραμείνει στο Ευρώ.