Η ρήση ότι τα πράγματα θα ήταν εξόχως κωμικά εάν δεν ήταν τραγικά έχει πλέον διαρκή ισχύ. Αίφνης ο κ. Τσίπρας, μετά την περιβόητη σύσκεψη των αρχηγών, κατήγγειλε το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία ότι δεν έχουν το απαραίτητο αίσθημα ευθύνης και την αναγκαία σοβαρότητα μπροστά στην κρίσιμη κατάσταση της χώρας και ότι κρατούν υπονομευτική στάση στο ζήτημα του Ασφαλιστικού. Είναι περισσότερο από προφανές ότι όταν ο κ. Τσίπρας εκστομίζει τις παραπάνω κατηγορίες κατά της δημοκρατικής αντιπολίτευσης καθίσταται πολιτικά καταγέλαστος. Η χώρα ήταν σε κρίσιμη κατάσταση από το 2009 και οι κυβερνήσεις μέχρι τον Γενάρη του 2015 έπαιρναν τα μνημονιακά μέτρα και απελπισμένες εκλιπαρούσαν για συναίνεση. Επί έξι χρόνια όμως ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας όχι μόνο αρνούνταν να συναινέσουν σε κάτι, αλλά περιέλουζαν τους κυβερνώντες και όποιον άλλον είχε μια διαφορετική άποψη για το Μνημόνιο με απίστευτης χυδαιότητας ύβρεις. Ηταν η εποχή των δωσίλογων και των γερμανοτσολιάδων.

Τώρα ο κ. Τσίπρας είναι αναγκασμένος να ψηφίσει και να εφαρμόσει σκληρά μέτρα. Αρνείται όμως να αναλάβει τις ευθύνες του ως υπεύθυνος πρωθυπουργός και ως ηγέτης. Φοβάται να αντιμετωπίσει το τμήμα εκείνο του πληθυσμού που γαλούχησε επί χρόνια με την αντιμνημονιακή δημαγωγική υποσχεσιολογία και τον πολλαπλό ανορθολογισμό. Επιζητεί τώρα τη συναίνεση της αντιπολίτευσης όχι για να τον συνδράμει στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, αλλά για να την καταστήσει συνυπεύθυνη στην ακολουθούμενη πολιτική. Πέρα όμως από την κωμικοτραγική επιφάνεια των πραγμάτων, το ασφαλιστικό πρόβλημα είναι υπαρκτό και δυσεπίλυτο. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Η αναλογία εργαζομένων – συνταξιούχων έχει διαταραχθεί επικίνδυνα. Χρειάζονται ριζικές αλλαγές, μέτρα ενδεχομένως με οικονομικό και κοινωνικό κόστος, και παράλληλα αναπτυξιακές και όχι ιδεοληπτικές επιλογές. Κυρίως όμως απαιτείται μια συνολική αλλαγή του εγχώριου κοινωνικοοικονομικού παραδείγματος.

Το έργο αυτό είναι βέβαια τιτάνιο. Πρέπει να αλλάξουν πρωτίστως οι ιδέες, οι νοοτροπίες και οι πρακτικές που οδήγησαν την κοινωνία και τη χώρα έως εδώ. Κάτι τέτοιο όμως ούτε το υπάρχον πολιτικό σύστημα μπορεί να πραγματώσει, αλλά ούτε και η κοινωνία δείχνει να το έχει συνειδητοποιήσει. Δυστυχώς η κρίση δεν ώθησε το πολιτικό προσωπικό και την κοινωνία στον αναστοχασμό και στην κριτική της διαδρομής τους. Παρά τα όσα συνέβησαν αρνήθηκαν να κοιτάξουν τους εαυτούς τους στον καθρέπτη. Μέρος αυτού του προσωπικού και αυτής της κοινωνίας είναι φυσικά και ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ψηφοφόροι του, παρά τις αντίθετες διακηρύξεις. Ο χρόνος όμως δεν είναι απεριόριστος, ούτε οι αντοχές των ανθρώπων. Ισως σύντομα πάψει η κωμική διάσταση των πραγμάτων και μείνει μόνον η τραγική.