Μήπως διαφεντεύει τη χώρα ο νόμος του Μέρφι; Το τηλεοπτικό πεδίο ήταν υπερώριμο, η κοινή γνώμη ευνοϊκή σε αλλαγές στην κατεύθυνση της διαφάνειας, ποιότητας και πολυφωνίας της ενημέρωσης. Αλλά η κυβέρνηση, αντί να αναλάβει την ευθύνη μιας δημοκρατικής θεσμικής πρωτοβουλίας για την αποδιάρθρωση του «τριγώνου της αμαρτίας» (πολιτικό σύστημα - τράπεζες - κανάλια), ώστε να θέσει, με νέες πρακτικές, νέους κανόνες και νέα πρότυπα, προτίμησε τα νταραβέρια για να αποκτήσει πόντους μέσα σε αυτό το τρίγωνο, αγνοώντας ακόμη και το Σύνταγμα. Οι νταραβερτζήδες απέτυχαν παταγωδώς. Αυτό είναι το καλό νέο.

Τα κακά νέα είναι όσα ακολούθησαν: Η θλιβερή τοποθέτηση της κυβερνητικής εκπροσώπου, που με...15.000 παιδάκια έσπευσε να προλάβει και να αποτρέψει δημόσιες τοποθετήσεις βουλευτών, υπουργών και άλλων, που εξαρχής είχαν διαφωνήσει με αυτές τις μεθοδεύσεις. Η άρνηση του στρατηγού του κυβερνητικού σχεδίου να αποδεχθεί την απόφαση του ΣτΕ (άρνηση που ίσως παρασύρει την κυβέρνηση από ένα λάθος σε άλλο, μεγαλύτερο...) αντί να έχει τη γενναιότητα να αναλάβει τις ευθύνες του για την όλη περιπέτεια. Τέλος, η βεβιασμένη τοποθέτηση της Ν.Δ., που ζήτησε (ε, τι άλλο;) εκλογές – το ιδανικό φάρμακο διά πάσα νόσο κ.λπ.

Η ακύρωση ενός αντισυνταγματικού νόμου εύλογα οδηγεί στην αντικατάστασή του, δεν είναι αιτία εκλογών – όπως δεν ήταν αιτία εκλογών η απόφαση περί αντισυνταγματικότητάς του ΕΝΦΙΑ, επί της προηγούμενης κυβέρνησης. Μάλιστα, εφόσον δεν μεσολαβούν εκλογικά ορόσημα έως το 2019 (προεδρικές, περιφερειακές ή ευρωπαϊκές εκλογές), προβάλλουν δύο ενδεχόμενα: Είτε η χώρα θα σέρνεται με την κοιλιά έως ότου μια ολοκληρωτική εσωτερική κατάρρευση ή κάποιο επώδυνο «ατύχημα» υποχρεώσουν την κυβέρνηση να καταθέσει την εντολή. Είτε θα προσπαθήσουμε να αποκατασταθεί πνεύμα εθνικής συνεννόησης, ώστε να πετύχουμε να ολοκληρώσουμε το Γ΄ Μνημόνιο μειώνοντας παράλληλα την ανεργία. Ισως ζητείται ένα θαύμα, αλλά το δίλημμα είναι υπαρκτό: Επανεκκίνηση ή καταστροφή. Το πολιτικό προσωπικό μπορεί να πατήσει «restart» ή να χρεωθεί το «delete».

Δυστυχώς, οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι το πνεύμα συνεννόησης, (όπως και η λογική, η ψυχραιμία, το κουράγιο...) λείπει τόσο περισσότερο όσο πιο επιτακτικά αναγκαίο είναι. Φάνηκε και στην τελευταία συζήτηση στη Βουλή, με θέμα τη διαφθορά. Ποια ήταν η ουσία εκείνης της (virtual...) συζήτησης; Οι μεν απείλησαν ότι θα ρίξουν την κυβέρνηση και, μετά, θα τη σύρουν στα δικαστήρια. Οι δε αντείπαν «δεν πρόκειται να σας αφήσουμε να μας ρίξετε, γιατί θα σας πάμε στα δικαστήρια πριν από τις εκλογές, αφού πολλά δικά σας σκάνδαλα είναι ήδη στη Δικαιοσύνη» – έχουν πάρει, λες, σειρά προτεραιότητας. Το κεντρικό πολιτικό προσωπικό αποξενώνεται από την κοινωνία, προσομοιάζοντας σε γραφειοκρατικές σέχτες που αυτιστικά διεκδικούν τα λάφυρα της εξουσίας.

Χρειάζεται επειγόντως restart. Εκ των πραγμάτων, η πρωτοβουλία ανήκει στον πρωθυπουργό, με ένα restart της κυβέρνησής του. Μπορεί; Ορισμένες (διάσημες...) επιλογές προσώπων και η μέχρι σήμερα απόδοση της κυβέρνησης, τείνουν να αμφισβητήσουν μια καταφατική απάντηση. Αφετέρου, το πρόσφατο συνέδριο κατέδειξε ότι η πλειονότητα του κομματικού μηχανισμού τίποτα δεν κατάλαβε από τις συγκλονιστικές αλλαγές που μεσολάβησαν – το «4%» ζει το όνειρό του σε άλλον πλανήτη, ανίκανο να προσφέρει κάτι νέο, φρέσκο, ούτε καν (όπως λέγαμε...) κάποιο διαφορετικό «ήθος και ύφος». Βεβαίως, καλό για τη χώρα (και για τον ίδιο...) θα ήταν να αποδειχθεί ότι κατανοεί τα λάθη και διδάσκεται από αυτά. Αλλιώς, ας φοβόμαστε τον νόμο του Μέρφι...