Ας δούμε στα γρήγορα ποιοι είναι οι ένοχοι για το κακό που μας βρήκε τούτο το καλοκαίρι. Κατά την άποψη λοιπόν της κυβέρνησης και των φιλικών της μέσων ενημέρωσης, την πρωτεύουσα ευθύνη έχουν:

● «Η κλιματική κρίση»: Οντως το θέμα είναι σοβαρό και μας ξεπερνάει ως χώρα. Αλλωστε παρόμοιας έκτασης γεγονότα είχαμε και έχουμε παντού στον κόσμο. Δείτε τι έγινε στην Ισπανία, στον Καναδά, στη Χαβάη. Ναι, αλλά το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο, μαζί μας είναι εδώ και χρόνια και, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, μαζί μας θα είναι και τα επόμενα πολλά χρόνια.

Μπαίνουμε σε νέα φάση στα ελληνοτουρκικά; Αυτή είναι η αίσθηση που επικρατεί και στην Ελλάδα και στην Τουρκία σε τμήματα του πολιτικού προσωπικού. Πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι ότι τούτη τη φορά κάτι καλό και κυρίως μόνιμο θα προκύψει; Οι οπαδοί αυτής της θεωρίας υποστηρίζουν ότι οι δύο ηγέτες, Ερντογάν και Μητσοτάκης, είναι κυρίαρχοι, έχουν πετύχει σαρωτικές νίκες στις εθνικές εκλογές τους, οι πολιτικοί αντίπαλοί τους έχουν βυθιστεί σε κρίση οπότε δεν έχουν κανένα λόγο να είναι διστακτικοί και μπορούν να προχωρήσουν σε συζητήσεις που δεν θα μείνουν στην επιφάνεια, όπως έχει συμβεί μέχρι τώρα, αλλά θα πάνε σε βάθος. Να μην έχουμε δηλαδή πάλι παράλληλους μονολόγους που δεν οδηγούν πουθενά. Ωστόσο πρέπει να πούμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που οι ηγεσίες των δύο χωρών εκπέμπουν σήματα αισιοδοξίας.

Μετά την απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να αποχωρήσει, κανείς δεν ξέρει ποια θα είναι η έκβαση της εσωκομματικής σύρραξης στον ΣΥΡΙΖΑ. Σίγουρα πάντως δεν θα είναι αναίμακτη.

Ποτέ στη μακρά πορεία της η Αριστερά σ’ όλες τις εκδοχές της δεν έλυσε ειρηνικά τα προβλήματα που δημιουργούνταν μετά από εκκωφαντικές διαψεύσεις του αφηγήματός της. Στην καλύτερη περίπτωση είχαμε αποχωρήσεις και αλλαγή ηγεσίας.

Στα ψιλά πέρασε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση που έγινε την προηγούμενη βδομάδα στο Ευρωκοινοβούλιο. Το θέμα; Η αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής. Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας; Συντριπτικό: 465 υπέρ, 5 κατά, 36 αποχές.

Τι λέει η έκθεση*; Πολλά και ωραία. Εχουμε και λέμε: Η ολομέλεια του Ε.Κ. επικρίνει το σύστημα που εφαρμόζεται για την κατάρτιση της μαύρης λίστας φορολογικών παραδείσων της Ε.Ε., που εξαιρεί σκανδαλωδώς περιπτώσεις όπως το Ντελάγουερ των ΗΠΑ, αλλά και τα ειδικά φορολογικά καθεστώτα Ιρλανδίας και Λουξεμβούργου. Υπολογίζεται ότι κεφάλαια ύψους 2,3 τρισ. ευρώ καταλήγουν σε φορολογικούς παραδείσους.

Το τηλέφωνο χτυπούσε επίμονα. Το σήκωσα, αν και ήταν περασμένη η ώρα. Θυμωμένη φωνή στην άλλη άκρη. Με καλησπέρισε με το ζόρι και άρχισε τον εξάψαλμο:

-Εσείς δεν είστε που γράψατε την Πέμπτη στην «Εφημερίδα των Συντακτών» το άρθρο με τον τίτλο «Ο ίδιος λαός είναι. Αλλά…»;

-Μάλιστα.

-Μας είπατε ότι τα πράγματα στην Ελλάδα είναι ζόρικα, ότι τα προβλήματα διογκώνονται, ότι οι Ελληνες που συμμετείχαν στην έρευνα του Βαρόμετρου σε μεγάλο ποσοστό αποδοκιμάζουν τις πολιτικές της Νέας Δημοκρατίας, ότι τα μαντάτα από την Κομισιόν δεν είναι καλά και μας περιμένουν δύσκολες μέρες;

Το αφήγημα της Νέας Δημοκρατίας δέχτηκε ένα σοβαρό πλήγμα από την έρευνα του Ευρωβαρόμετρου. Οι αλαζόνες που απειλούν με τρίτες εκλογές αν δεν πάρουν αυτοδυναμία στις 25 Ιουνίου είναι βέβαιο ότι δεν πρόκειται να δώσουν βάση στα ευρήματα της έρευνας.

Χαλάει την ειδυλλιακή εικόνα που έχουν φτιάξει με πλαστογραφίες, απάτες, διαστρεβλώσεις και οικονομικά του σχοινιού και του παλουκιού για να τρομοκρατήσουν τους ψηφοφόρους και να τους παρασύρουν για δεύτερη φορά στην κάλπη της Νέας Δημοκρατίας.

Ενα από τα λάθη που διέπραξε ο Αλέξης Τσίπρας, λένε διάφοροι, είναι ότι δεν συντάχθηκε με τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ στο θέμα της απαγόρευσης του κόμματος Κασιδιάρη, αρνούμενος να ψηφίσει τη σχετική διάταξη.

Το πρόβλημα έγινε μεγαλύτερο, ισχυρίζονται, με τη δήλωσή του (παρεξηγήσιμη, λένε) ότι δεν πρέπει να αφήσουμε στην τύχη τους όσους και όσες ψήφισαν τη Χρυσή Αυγή γιατί δεν είναι όλοι(-ες) ναζιστές και φασίστες.

Θέλει ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεύτερες εκλογές; Σαν τρελός. Αφού με το ΠΑΣΟΚ τα πράγματα δεν πάνε καλά, αφού με την Ελληνική Λύση του κ. Βελόπουλου δεν υπάρχει προοπτική συνεργασίας (μέχρι νεωτέρας), δεν του μένει τίποτα άλλο από το να προκαλέσει δεύτερες εκλογές, γιατί όχι και τρίτες, μέχρι το κόμμα του, εφόσον τερματίσει πρώτο (δεν είναι σίγουρο), να επιστρέψει χωρίς συνεταίρους στη διακυβέρνηση της χώρας.

Τι χωρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ από τη Νέα Δημοκρατία; Αβυσσος, λένε με μια φωνή ο Μητσοτάκης και ο Τσίπρας. Τρίχες κατσαρές απαντούν το ΚΚΕ και η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και περιγράφουν τα δύο κόμματα ως συστημικές δυνάμεις με επουσιώδεις διαφορές. Τι χωρίζει τη Νέα Δημοκρατία από το ΠΑΣΟΚ; Εκτός από το σκάνδαλο των υποκλοπών (θύτης, θύμα) υπάρχουν σοβαρές διαφωνίες και σε άλλα πεδία. Με ποιο κόμμα θέλουν η Νέα Δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ συνεργασία μετά τις εκλογές;

Οι μετακινήσεις στην πολιτική δεν είναι σπάνιο φαινόμενο. Αντιθέτως παρουσιάζεται με μεγάλη συχνότητα. Δεν υπάρχει κόμμα που δεν έχει υποδεχτεί με ανοικτές αγκάλες στελέχη άλλων κομμάτων. Το διαφημίζει μάλιστα για να δείξει ότι έχει ρεύμα, ασχέτως αν μερικοί από τους καινούργιους δεν έχουν το εκτόπισμα για να προκαλέσουν πρόβλημα στο πρώην κόμμα τους ή για να δώσουν πνοή στο νέο μαγαζί τους.

Η Νέα Δημοκρατία δεν έχει εγκαταλείψει την προσπάθεια να βρει σημεία επαφής με το ΠΑΣΟΚ ώστε να προκύψει κυβέρνηση συνεργασίας με αυτήν σε ρόλο πρωταγωνιστή μετά τις πρώτες εκλογές. Η Ντόρα Μπακογιάννη μόνο με το ΠΑΣΟΚ βλέπει ότι υπάρχουν περιθώρια συμπόρευσης (ρ/σ Parapolitika 90,1). Την ίδια αντίληψη έχουν κορυφαίοι υπουργοί και οι στενοί συνεργάτες του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα έχουν ανάγκη από εσωτερικούς εχθρούς για να δικαιολογούν τις πολιτικές τους. Στοχοποιούν εθνοτικές ομάδες, ιδεολογίες, τις αιρετικές φωνές πάσης φύσεως και γενικώς ό,τι δεν ταιριάζει με το αφήγημά τους. Χρεώνουν σ’ αυτές τα στραβά και τα ανάποδα και κυνηγούν μέχρις εξοντώσεως τους φορείς τους. Διαμορφώνουν κλίμα ανοχής, ενίοτε και συναίνεσης στην κοινωνία, αφού οι αντίθετες γνώμες δεν βρίσκουν χώρο για να εκφραστούν και όσοι αποπειρώνται να παραβιάσουν τους κανόνες, πληρώνουν πανάκριβα την αποκοτιά τους. Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται, αλλά με μικρότερη ένταση και πιο περίτεχνες μεθοδεύσεις, και ορισμένες κοινοβουλευτικές δημοκρατίες.