Αυτές τις μέρες δημοσιεύτηκε στο Παρίσι η έκθεση της Διακυβερνητικής Επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών για την κλιματική αλλαγή. Τα συμπεράσματά της είναι δυσοίωνα: Προβλέπειται ότι μέχρι το τέλος αυτού του αιώνα, εξαιτίας των ανθρώπινων δραστηριοτήτων, η παγκόσμια θερμοκρασία θα αυξηθεί πιθανότατα κατά 3 βαθμούς Κελσίου.

Οι πρόσφατες μελέτες και εκθέσεις έγκριτων επιστημόνων και έγκυρων οργανισμών σχετικά με το φαινόμενο του θερμοκηπίου και την κλιματική αλλαγή καταλήγουν στο σημαντικό μήνυμα προς τους πολίτες και τις πολιτικές εξουσίες:

Δεν δικαιούστε πια να αμφιβάλλετε... Η πορεία της κλιματικής αλλαγής είναι γεγονός αναμφισβήτητο και μετρημένο. Οι μηχανισμοί που οδηγούν στην αλλαγή του κλίματος είναι πια διαπιστωμένοι και, σε ένα βαθμό, ταυτοποιημένοι και ποσοτικά αξιολογημένοι. Οι κύριοι υπεύθυνοι είναι οι ανθρώπινες δραστηριότητες και για να είμαστε πιο ακριβείς οι τρόποι με τους οποίους παράγουμε, κινούμαστε, κατοικούμε, καταναλώνουμε.

Με το τελετουργικό μιας τυπικής επίσκεψης, όπως ακριβώς συνηθιζόταν στα νεοελληνικά σπίτια στις δεκαετίες του 50 και του ΄60 - όταν οι επισκέπτες γίνονταν δεκτοί στη μεγάλη σάλα που άνοιγε ειδικά για την περίπτωση, τους προσφέρονταν φοντάν και βυσσινάδα και η συζήτηση ακολουθούσε τη συνήθη σειρά που περιελάμβανε παρατηρήσεις για τον καιρό, ενημέρωση για την υγεία, την πρόοδο των παιδιών και το διατροφικό μενού κι έληγε με την ίδια τυπική ευγένεια που συνόδευσε την έναρξή της, κύλησε η επίσκεψη του Προέδρου της Κύπρου Τάσσου Παπαδόπουλου στην Αθήνα.

Προσπαθώ, μέρες τώρα, να κατανοήσω την υπόθεση Γιάννη Βαρθολομαίου. Πώς δηλαδή μια ερωτική τραγωδία, καταντάει απίθανη και χυδαία σαπουνόπερα και το χειρότερο, πώς μέσα από την υποτιθέμενη αρχή της δημοσιογραφίας που είναι η έρευνα και η αποκάλυψη, καταλήγουμε σε κανιβαλισμούς και αφόρητες ηθικολογίες.