Ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τη στροφή του στη ρεαλιστική αντιμετώπιση των πραγμάτων – που ο ίδιος τη βίωσε, εν πολλοίς, ως αναγκαστικό συμβιβασμό – και τη δεύτερη νίκη του το Σεπτέμβριο του 2015, εφάρμοσε μια κυβερνητική πολιτική που ήταν μίγμα αφενός των μνημονιακών υποχρεώσεων και αφετέρου των δικών του πολιτικών στόχων και επιδιώξεων.

Η κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ μετά τον Σεπτέμβριο του 2015 είχε θετικό ισοζύγιο καθώς τέθηκαν στην κυβερνητική ατζέντα:

Οφείλουμε να προσπαθούμε, χωρίς βέβαια να εμφανιζόμαστε αφελείς, αλλά ψύχραιμοι μαθητές του Ελευθέριου Βενιζέλου και του Κεμάλ Ατατούρκ, οι οποίοι παρά τις τραυματικές εμπειρίες κατάφεραν να φτάσουν σε υποδειγματική για την εποχή ελληνοτουρκική φιλία.

Έχω μερικές φορές την εντύπωση ότι δεν θέλουμε να κατανοήσουμε ότι η Τουρκία, είτε μας αρέσει είτε όχι, θα είναι εσαεί δίπλα μας. Θα συνορεύουμε. Ούτε εμείς πρόκειται να μετακομίσουμε κάπου ανάμεσα στο Βέλγιο και στο Λουξεμβούργο (αφήστε που μια τέτοια μετακόμιση δεν θα ήταν και τόσο επιθυμητή), ούτε η Τουρκία κάπου στην Υποσαχάροα Αφρική, αρκετά μακριά μας.