Κάθε μέρα που περνάει με τα πολεμικά πλοία της Τουρκίας, της Ελλάδας και των συμμάχων των δύο χωρών -ενίοτε κοινών- να συνωστίζονται στην ανατολική Μεσόγειο κάνοντας ασκήσεις με αληθινά πυρά, κάθε μέρα που περνάει με τα τουρκικά ερευνητικά σκάφη να παραβιάζουν είτε την κυπριακή ΑΟΖ είτε την περιοχή πάνω από την ελληνική υφαλοκρηπίδα είτε και τα δύο, κάθε μέρα που περνάει με αερομαχίες πάνω από το Αιγαίο κάνει την κατάσταση στην περιοχή εξαιρετικά επικίνδυνη.

Την άνοιξη του 2002 ξεκίνησαν διερευνητικές επαφές μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, που μετά το 2004 ατόνησαν. Συχνά, και ιδίως σε περιόδους έντασης των ελληνοτουρκικών σχέσεων, όπως σήμερα, διατυπώνονται ερωτήματα για το πού οδήγησε η διαδικασία εκείνη, αν πέτυχε, αν δημιούργησε προβλήματα, αν είχαν τεθεί «κόκκινες γραμμές», αν είχαν επέλθει συμβιβασμοί σε κάποια ζητήματα, ποιες διαφορές συζητήθηκαν, ποιες περιοχές αφορούσαν οι συζητήσεις και, γενικώς, ερωτήματα που καλύπτουν όλο το φάσμα των γνωστών θεματικών και προβληματισμών.

Τελικά το παρελθόν είναι επίμονο. Αλλιώς πώς να εξηγήσεις τον θόρυβο που ξεσηκώθηκε από δύο «εκδρομές» στον Γράμμο; Η πρώτη αφορά την αρχικώς προαναγγελθείσα συμμετοχή του υφυπουργού Εθνικής Αμυνας Αλκ. Στεφανή ως εκπροσώπου του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης σε επετειακό μνημόσυνο της Ενωσης Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού «υπέρ πεσόντων του Ελληνικού Στρατού». Η δεύτερη σχετίζεται με το κάμπινγκ που οργάνωσε στον Γράμμο η Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ.

Η έκθεση Πισσαρίδη δεν είναι άλλη μια έκθεση-φωτοβολίδα. Διαφέρει διότι βλέπει την ανάπτυξη αλλιώς. Οχι σαν ανάπτυξη-ασανσέρ, άκοπη μεγέθυνση, ούτε και σαν επιβράβευση πράξεων ηρωικών επενδυτών. Αντιθέτως, η ανάπτυξη προκύπτει από αλλαγές στη συμπεριφορά και στις επιλογές. Ανάπτυξη-ξεβόλεμα.