Η ανάληψη πρωτοβουλίας για επιστροφή στο τραπέζι του ΟΗΕ βρίσκεται στο επίκεντρο της προεκλογικής εκστρατείας στην Κύπρο. Τον Μάρτιο, ο νέος πρόεδρος θα κληθεί να αντιμετωπίσει τα σωρευμένα αδιέξοδα που προκαλεί το άλυτο Κυπριακό μαζί και τον ορατό κίνδυνο η κατάσταση να χειροτερέψει, εξαιτίας της κλιμακούμενης έντασης με την Τουρκία και της απειλής ενσωμάτωσης των κατεχομένων. Μπορεί ο νέος Κύπριος πρόεδρος να αναστρέψει την προδιαγεγραμμένη πορεία προς τη διχοτόμηση του νησιού;

Αυτό που συνέβη το προπερασμένο Σάββατο στην Κρήτη έμοιαζε κάτι που συμβαίνει μία φορά κάθε 500 χρόνια: Ανοιξαν οι ουρανοί και σε 10 λεπτά έπεσε όσο νερό πέφτει σε 3-4 χρόνια. Φαινόμενο όχι σύνηθες, αλλά ούτε τελείως απροσδόκητο: Οι παράκτιες πλημμύρες πυκνώνουν σε όλη την Ευρώπη, οι ζημιές που αφήνουν πίσω θα είναι 30 φορές μεγαλύτερες την επόμενη 30ετία, η Ελλάδα έχει ήδη μεγάλη (και πικρή) εμπειρία.

Η ισχνή παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία στους αυτοδιοικητικούς θεσμούς αντικατοπτρίζει δύο βασικά ελλείμματά του. Πρώτον, του χάσματος μεταξύ εκλογικής και κοινωνικής αντιστοίχισης και τη μη ενσωμάτωση της θεσμικής αυτοδιοικητικής κουλτούρας της ανανεωτικής Αριστεράς, παρά τα φιλότιμα, αλλά όχι τολμηρά και λόγω των μνημονιακών συνθηκών, βήματα που έγιναν στον «Κλεισθένη» και επιχειρησιακά στον «Φιλόδημο». Δεν είναι τυχαίο ότι στη συζήτηση για τον «Κλεισθένη» κυριάρχησε μονομερώς ο εκλογικός νόμος και για την αποτίμηση του δυσμενούς εκλογικού αποτελέσματος ο τρόπος καθόδου.

Και γιατί να προσβάλλουμε τα ζωντανά του Θεού, φτερωτά ή ερπετά; Γιατί να μιλάμε για όρνια, ύαινες και όχεντρες; Ετσι τους όρισε η φύση τους, έτσι ζουν. Δεν φταίνε για τον προγραμματισμό τους ούτε μπορούν να τον ξεπεράσουν. Το μυαλουδάκι τους δεν επαρκεί και η ψυχή τους μόνο να πενθεί για το χαμένο ταίρι τους μπορεί· και για το μωρό τους, που γίνεται βορά άλλου ζωντανού.

Η αποκάλυψη της εκτόξευσης βαλλιστικού πυραύλου από την Τουρκία στη Μαύρη Θάλασσα επαναφέρει το κρίσιμο δίλημμα, τι θέλουμε να κάνουμε με την γειτονική χώρα. Έχουμε στρατηγική διεξόδου και απεμπλοκής; Ή προκρίνουμε την διαιώνιση των ελληνοτουρκικών διαφορών, με οποιεσδήποτε συνέπειες μπορεί να έχει αυτή;

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι καθημερινά πρώτη είδηση στην τηλεοπτική τουλάχιστον ειδησεογραφία. Η είδηση έχει στη χώρα μας τη μορφή απειλής της ελληνικής εδαφικής ακεραιότητας και οι Ελληνες πολίτες παρακολουθούν στρατιωτικούς, αναλυτές επί των εθνικών λεγόμενων θεμάτων, καθηγητές διπλωματικής ιστορίας και πολιτικούς να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την ακεραιότητα των νησιών.

Αντιμετωπίζοντας τραγωδίες όπως αυτή της «εμπορίας» του σώματος και του τραυματισμού της ψυχής του δωδεκάχρονου κοριτσιού στον Κολωνό, δεν αρκούν καθόλου, πιστεύω, οι κατάρες και τα αναθέματα, που συχνά συσκοτίζουν αντί να φωτίζουν τις αιτίες του δράματος. Γιατί το κρίσιμο είναι να μπορέσουμε να δούμε, να καταλάβουμε και να πάρουμε όλα τα μέτρα που απαιτούνται για να μην επαναληφθεί εν τέλει το ίδιο με ένα άλλο κορίτσι ή αγόρι, σε μια άλλη γειτονιά ή πόλη ή στο διπλανό μας σπίτι.

Για να καταλάβω δηλαδή. Ένα βαριά κακοποιημένο παιδί εξιστορεί σε ψυχολόγο τα όσα ασύλληπτα έχει βιώσει και στη συνέχεια κάποιος ή κάποιοι παίρνουν αυτή την εξομολόγηση και την κάνουν φέιγ βολάν σε ΜΜΕ. Και όλο αυτό θα πρέπει να το δεχτούμε ως κάτι το κανονικό σε έναν κόσμο που χάριν του θεάματος και μιας αρρωστημένης εκδοχής της ενημέρωσης όλα επιτρέπονται. Κανονικό είναι δηλαδή να δημοσιοποιείται ένα υλικό τόσο προσωπικό και ευαίσθητο που άλλο δεν πάει, ένα υλικό που αφορά αυστηρά τους λειτουργούς της Δικαιοσύνης και τις διωκτικές Αρχές μοιράζεται απλόχερα στην κοινή γνώμη για να τραφούν τα χαμηλότερα των ενστίκτων των μελών μιας κοινωνίας της κλειδαρότρυπας.

Η 10η Οκτωβρίου ήταν Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας και όπως κάθε χρόνο ως θέμα και ευχή είχε ‘’να γίνει η ψυχική υγεία και η ευεξία μία παγκόσμια προτεραιότητα’’.Γνωρίζω πολύ καλά τις παλαιότερες συνθήκες διαβίωσης των ψυχικά νοσούντων ,όπου η λέξη ‘’φρίκη ‘’ δεν μπορεί να αποδώσει την κρατούσα τότε κατάσταση.Ο υπογράφων το κείμενο έτυχε να εφημερεύει στο Δημόσιο Ψυχιατρείο της Θεσσαλονίκης την ημέρα του μεγάλου σεισμού. Ενας γιατρός με 992 ασθενείς εκ των οποίων περίπου 80-90 ήταν στο ‘’κλειστό’’!!!

Η «γυμνή ζωή» δεν είναι ένας επιπλέον όρος των φιλοσόφων, του Γάλλου Μισέλ Φουκώ πρωτίστως και του Ιταλού Τζόρτζιο Αγκάμπεν. Δεν είναι κάποιο διανοητικό πλάσμα, χρήσιμο αποκλειστικά στον χώρο της θεωρίας. Η γυμνή ζωή είναι η ανθρώπινη ζωή που η βιοπολιτική, έτσι όπως την ασκούν στυγνές εξουσίες, της αποστερεί οτιδήποτε το ανθρώπινο.