Ό,τι ακριβώς είχαμε πει προεκλογικά εφαρμόζουμε και μετεκλογικά. Μιλούσαμε για σταδιακή απαγκίστρωση από το μνημόνιο και βήμα – βήμα επαναδιαπραγμάτευση. Στις προγραμματικές δηλώσεις στη Βουλή είπα ότι «η επαναδιαπραγμάτευση δεν θα γίνει σε μια στιγμή, στην πρώτη σύνοδο κορυφής ή στην πρώτη επίσκεψη της τρόικα. Θα είναι συνεχής και επίπονη διιαδικασία». Τώρα από κάποιους εφευρέθηκε το «πακέττο».Το «πακέτο»,όμως,επί της ουσίας ισοδυναμεί με καταγγελία του μνημονίου. Αυτό το είχαμε αποκλείσει.

Πολλά και θλιβερά έως ολέθρια τα αποτελέσματα της ενδογενούς και εξωγενούς κρίσεως και της θεραπευτικής αγωγής που επιχειρήθηκε με τις γνωστές συνταγές των μνημονίων.
Ελπιδοφόρα η δημιουργία κυβέρνησης συνεργασίας, αν το δούμε ως δείγμα ωριμότητας και βήμα προόδου στην πολιτική συμπεριφορά, το οποίο μπορεί να είναι αυτονόητο για μια ευρωπαϊκή χώρα, αλλά δυστυχώς για την ελληνική πραγματικότητα παρέμενε το ζητούμενο.
Τουλάχιστον έγινε η αφετηρία της εξόδου από τις «εμφυλιακές πρακτικές», με παραμένοντα και ορατό τον κίνδυνο υποτροπής.

Χρειάστηκε η χώρα να βρεθεί λίγο πιό πέρα κι’ απ’ το χείλος του γκρεμού, να μεσολαβήσουν δύο εκλογικές αναμετρήσεις που επιδείνωσαν, σε κάθε επίπεδο, την κατάσταση της χώρας και η απαίτηση όλης της κοινωνίας αλλά και της διεθνούς κοινότητας για να αποκτήσουμε, έστω και τώρα, κυβέρνηση συνεργασίας προκειμένου να αντιμετωπιστεί η τεράστια απειλή της καταστροφής της χώρας.

Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την βούληση συνεργασίας και το πνεύμα συνευθύνης των τριών ηγετών που συμμετέχουν σ’ αυτήν όπως και την, εν τέλει, τελεσφορία της προσπάθειας αυτής σαν δείγμα στοιχειώδους ωριμότητας και αποφασιστικότητάς τους, την ύστατη αυτή ώρα, έστω και τώρα, να αρθούν στο ύψος των κρίσιμων περιστάσεων ευθύνης.

Η σημερινή κυβέρνηση, που προέκυψε μετά τις επαναληπτικές εκλογές της 17ης Ιουνίου, αναμφισβήτητα βρίσκεται εν μέσω «ακανθωδών» προβλημάτων και της ανεξέλεγκτα «μαινόμενης θυέλλης», ως αποτέλεσμα της άφρονης πολιτικής εξουσίας και διαχείρισης από τις δυνάμεις του δικομματισμού στην ύστερη περίοδο της λεγόμενης Μεταπολίτευσης (τελευταίες δύο δεκαετίες), και ιδιαίτερα της καταστρεπτικής τελευταίας διετίας, όπου η Χώρα και ο Ελληνικός Λαός «δέθηκε χειροπόδαρα» στο διεθνές κερδοσκοπικό κεφάλαιο.