«Κληρονομιά»; Πoια κληρονομιά; Δεν υπάρχει μία αντικειμενικά δεδομένη συμπαγής κληρονομιά αλλά πολλές κληρονομιές - πληθυντικός. Κατασκευάζονται και ανακατασκευάζονται από διαφορετικές εθνοτικές και πολιτικές ιδεολογίες εξυπηρετώντας τις εκάστοτε στοχεύσεις τους (αλλιώς θα μιλήσει για την Ανοιξη της Πράγας και τη σοβιετική εισβολή η επίσημη αμερικανική εκδοχή και αλλιώς η κάθε συνιστώσα της τότε Αριστεράς τονίζοντας διαφορετικές ως και κάθετα αντιθετικές όψεις: άλλη ερμηνεία τα ορθόδοξα ΚΚ, άλλη ο ευρωκομμουνισμός, άλλη οι σοσιαλδημοκράτες, μαοϊκοί, τροτσκιστές).

Η κατάρρευση του δικομματισμού ανοίγει το δρόμο σε μια νέα μεταπολίτευση και θέτει την Αριστερά μπροστά σε κρίσιμες επιλογές. Ποιο είναι λοιπόν το μέλλον της Αριστεράς; Ας ξεκινήσουμε με δυο διαπιστώσεις.

ΠΙΣΤΕΨΑΜΕ ότι η ανωτερότητα της φυλής βασίζεται στο «ελληνικό αίμα», μια ανάλυση του οποίου θα αρκούσε για να αποδείξει την υπεροχή του ελληνικού DNA. Κάναμε λάθος. Στα ούρα βασίζεται. Διότι η ελληνική ψυχή κατουράει μεθυλτριενολόνη. Η ελληνική ψυχή ανιχνεύεται στα ούρα. Το απέδειξε περίτρανα η ελληνόψυχη Φανή Χαλκιά

Μετά τον τερματισμό του Ψυχρού Πολέμου και τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης ακολούθησε μια περίοδος σημαντικής διπλωματικής, πολιτικής, οικονομικής και στρατιωτικής αποδυνάμωσης της Ρωσίας, παράλληλα με την αδιαμφισβήτητη παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ.

«Ο πρωθυπουργός ζήτησε να προχωρήσουμε άμεσα. Δεν μας ενδιαφέρουν τα μετάλλια με κάθε κόστος». Αυτά δήλωνε ο αρμόδιος υπουργός κ.Λιάπης λίγες μέρες μετά την αποκάλυψη για το ντοπάρισμα 11 αθλητών της άρσης βαρών.

Με τον μίνι πόλεμο στον Καύκασο και τους εθνικιστές στην ΠΓΔΜ να εγείρουν θέμα Σλαβομακεδόνων εντός Ελλάδας, ήρθε ίσως η στιγμή να συζητήσουμε πιο γενικά το πρόβλημα των μειονοτήτων. Ποιος ο ορισμός της έννοιας, πώς προέκυψε, πότε ισχύει, τι μπορούμε και τι πρέπει να κάνουμε;

Τη λέξη "χορός" του τίτλου τη δανείστηκα από μια συνέντευξη του Γιάννη Ρίτσου, που είδε τα ρώσικα τανκς να... χορεύουν στους δρόμους της Πράγας!

Φέτος τον Αύγουστο κλείσανε 40 χρόνια από την ημέρα που τα ρώσικα τανκς εισέβαλαν στην τσεχοσλοβάκικη πρωτεύουσα και σ’ ολόκληρη τη χώρα φυσικά, καταλύσανε με τη βία το υφιστάμενο αριστερό καθεστώς που είχε εγκριθεί πρόσφατα από την Κεντρική Επιτροπή του Τσεχοσλοβάκικου Κομμουνιστικού Κόμματος και πράγμα πρωτάκουστο για τη σημερινή Ευρώπη, κουβάλησαν με τη βία στη Μόσχα την ηγεσία αυτής της χώρας

O κόσμος το ’χε τούμπανο κι εμείς τρανό καμάρι. Κάθε φορά που κάποιο ξένο έντυπο διατύπωνε απορίες για την παράξενη εκτόξευση του κ. Κώστα Κεντέρη στην Ολυμπιάδα του Σίδνεϊ και την εξίσου παράδοξη άνοδο της κ. Φανής Χαλκιά στην Ολυμπιάδα της Αθήνας, σύσσωμος σχεδόν ο ελληνισμός ονειρευόταν «διεθνείς συνωμοσίες που είχαν στόχο να αμαυρώσουν τη χώρα».

Η επέμβαση της Ρωσίας στη Γεωργία και η εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο το 1974 μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό. Κι όμως, ορισμένοι στην Ελλάδα και την Κύπρο εκστασιάζονται από την αποφασιστικότητα με την οποία αντέδρασε η Ρωσία στην πρόθεση του προέδρου της Γεωργίας να ανακτήσει η χώρα του τον έλεγχο στη Νότια Οσετία, απλώς και μόνον επειδή ο Μιχαήλ Σαακασβίλι είναι φιλοαμερικανός

Η καθιέρωση της οπλοφορίας των ιδιωτικών αστυνομικών και η εγκληματική δράση μπράβων στη Μύκονο απασχόλησαν ταυτόχρονα την ελληνική κοινωνία -και ειδησεογραφία- αυτό το καλοκαίρι. Κοινό στοιχείο των θεμάτων, ότι αφορούν όψεις της ιδιωτικής αστυνόμευσης, μια τυπική και μια άτυπη.