Ξηλώνοντας το πουλόβερ του ναζισμού

Αμέσως μετά το αποτέλεσμα της ιστορικής δίκης για τη Χρυσή Αυγή και την πρωτοφανή λαϊκή κινητοποίηση που προηγήθηκε, παρακολουθήσαμε από τα πρώτα δευτερόλεπτα της απόφασης δύο γεγονότα:

● Πρώτον, στο πεδίο: τη βροχή δακρυγόνων και κροτίδων κρότου-λάμψης σε μια άμεση προσπάθεια να διαλυθεί βίαια μια καθ’ όλα ειρηνική και άκρως ήρεμη –θα την έλεγα και γιορταστική– συγκέντρωση (γιορτή της Δημοκρατίας).

● Δεύτερον, στην επικοινωνία: έγινε και συνεχίζεται με μανία μια τεράστια προσπάθεια «αναθεώρησης» της ιστορίας και των γεγονότων σε σχέση με την εκκόλαψη, την εγκληματική δράση, την πολιτική παρουσία και τη δίκη της Χρυσής Αυγής πριν ακόμα γραφεί.

Βιάζονται πολύ και πολλοί μετά την απόφαση να πουν ότι «και εμείς εκεί ήμασταν, αγωνιστήκαμε, βρεθήκαμε στη σωστή πλευρά της ιστορίας».

Ευκαιρία λοιπόν να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα θέματα:

■ Ο φασισμός και ο ναζισμός είναι γνήσια παιδιά του καπιταλισμού, του εθνικισμού και του ρατσισμού.

■ Ο φασισμός δημιουργήθηκε και γιγαντώθηκε στην Ιταλία από τους αριστοκράτες μεγαλοαγρότες και βιομήχανους, εναντίον των εργατών, εργατών γης και των συνεταιρισμών τους.

■ Στη Γερμανία ο ναζισμός επικράτησε σε πλήρη συμφωνία με τους μεγαλοβιομήχανους και τους μεγαλοτραπεζίτες.

■ Επικράτησε στην Ισπανία στρατιωτικά και παρέμεινε χαϊδεμένο παιδί του δυτικού καπιταλισμού για 50 χρόνια.

■ Εζησε «μακρά ζωή» στη Λατινική Αμερική μέσα από συνεχή πραξικοπήματα με την πλήρη υποστήριξη του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

■ Σήκωσε κεφάλι στην Ευρώπη μετά το 1990, όταν ήρθε «το τέλος της Ιστορίας», όταν εμφανίστηκαν πρώτα στις Βαλτικές δημοκρατίες και μετά στην κεντρική και ανατολική Ευρώπη και ζητούσαν δικαίωση οι απόγονοι των SS.

Οταν τα συντηρητικά δεξιά κόμματα υιοθετούσαν τη ρητορική, τις θέσεις και την επιχειρηματολογία της Ακροδεξιάς για να απαντήσουν στη λιτότητα και τις ανισότητες από τον και τη Λεπέν στη Γαλλία, στην Αυστρία, στην Ουγγαρία…

Στην Ελλάδα δρούσαν περιθωριακά ως «σταγονίδια» της στρατιωτικής χούντας, ως υπόκοσμος της νύχτας και των συμμοριών εκβιαστών, ως «μικροί ακραίοι σύμμαχοι» στην αντιμετώπιση διαδηλώσεων, απεργιών, λαϊκών κινητοποιήσεων.

Είναι συγκάτοικοι στη «δεξιά πολυκατοικία», για να θυμηθούμε και τον Γ. Καρατζαφέρη – έστω και αν ζουν στο υπόγειό της δίπλα στους υπονόμους.

Αλλωστε έτσι –με θαλπωρή– αντιμετωπίστηκαν και από τα συντηρητικά μέσα ενημέρωσης και από τη συντηρητική παράταξη. (Παρεμπιπτόντως, μετά την απόφαση του δικαστηρίου ζητήθηκε η παραίτηση του πρώην βουλευτή της Χ.Α. Κουκούτση από την προεδρία του Συνδέσμου Υδρευσης του Δήμου Καλαμάτας, θέση όπου τον είχε διορίσει ο δήμαρχος Θ. Βασιλόπουλος, άξιο πολιτικό τέκνο του κ. Σαμαρά.)

Σε ποια παράταξη και για ποιους λόγους, σε ποιους πολιτικούς έχουν παρεισφρήσει οι λέξεις «λαθρομετανάστες», «γυφτοσκοπιανοί» κ.λπ.; Προφανώς χαιρόμαστε που σήμερα μετά την απόφαση βρίσκονται τόσο πολλοί και τόσο κοντά, στη σωστή πλευρά της ιστορίας, τους θέλουμε, τους έχει ανάγκη η δημοκρατία. Αλλά οφείλουμε να θυμόμαστε, γιατί έρχονται και άλλες κρίσιμες στιγμές στη χώρα, ότι έχουμε να αντιμετωπίσουμε πολλά. Σύντομα θα μαζευτεί πάλι κοινωνική καύσιμη ύλη.

Εάν κάτι χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ, σε συλλογικό επίπεδο, είναι κοινωνική, οικονομική και εργασιακή ασφάλεια, πολιτικές αποφάσεις που εξυπηρετούν το συλλογικό συμφέρον και υπεύθυνη διαχείριση των εθνικών ζητημάτων.

Είναι ευθύνη όλων των δημοκρατικών και προοδευτικών δυνάμεων του τόπου να θωρακίσουν θεσμικά, πολιτικά, οικονομικά τη δημοκρατία μας με όλες μας τις δυνάμεις. Να μη βρεθεί κανείς μόνος στο περιθώριο, να διαμορφώσουμε ένα κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας και να μη δώσουμε ούτε πιθαμή χώρου στο τέρας του ναζισμού για να μεγαλώσει.

Τέλος, να θυμόμαστε πάντα τις τρεις γυναίκες της δίκης, την κ. Μάγδα Φύσσα, την πρώην εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κ. Ευτέρπη Κουτζαμάνη και την πρόεδρο του Δικαστηρίου κ. Μαρία Λεπενιώτη. Μας χρειάζονται το θάρρος και η δημοκρατική παρρησία τους ως παρακαταθήκη για το μέλλον.