Τίνος προϊόντα είναι ο Μπογδάνος και η Σταυρούπολη

Πολλοί προσπαθούν να ερμηνεύσουν τον Μπογδάνο και τα γεγονότα της Σταυρούπολης ως προάγγελο επιστροφής της Χρυσής Αυγής. Τίποτα πιο επιδερμικό. Εδώ δεν έχουμε την επιστροφή της Χ.Α αλλά την έκρηξη ενός ηφαιστείου που χρόνια έβραζε για να βγάλει τώρα λάβα αντιαριστερού μένους και να εξεμέσει χολή κατά συνανθρώπων που δεν μοιάζουν να είναι σαν αυτούς. Τα «παιδιά» της Σταυρούπολης και ο Μπογδάνος είναι προϊόντα μιας ιδεολογίας που διαπερνά εγκάρσια κυρίως τα απειλούμενα και ανασφαλή μικρομεσαία και μεσαία στρώματα. Προϊόν ενός εθνικισμού σύμφωνα με τον οποίο οποιαδήποτε έκφραση κοινωνικής αλληλεγγύης απειλεί τα θεμέλια του έθνους. Στην περίπτωση των «μαθητών» εκφράζεται μέσα από το μίσος κατά της κοινωνίας και τον φόβο από την ελευθερία και στην περίπτωση του Μπογδάνου έχουμε μια ερμηνεία a la Μαρίνα Αμπράμοβιτς.

Στις αρχές του 2019 η ΝΔ είχε αποκλείσει τον διαγραφέντα από τις λίστες των υποψηφίων της. Λίγους μήνες αργότερα, χωρίς να το αντιληφθεί κανείς, ο «κύριος» αυτός εξελέγη βουλευτής με τη ΝΔ. Κανείς δεν κατάλαβε πως συνέβη, αλλά έκτοτε ο βουλευτής πλέον Μπογδάνος φρόντισε να το μάθουν όλοι. Και όχι μόνο να το μάθουν αλλά και να το εμπεδώσουν. Να εμπεδώσουν πως και σ’ αυτή τη Βουλή θα είχαμε εκπροσώπους σαν και χειρότερους από τον Κασιδιάρη. Μα είναι δυνατόν ένας βουλευτής της ΝΔ, ενός πραγματικά φιλελεύθερου πολιτικού όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ενός Νίκου Δένδια και ενός Κωνσταντίνου Τασούλα να είναι χειρότερος από έναν Κασιδιάρη ενός Μιχαλολιάκου; Είναι. Γιατί στην περίπτωση Κασιδιάρη τώρα ξέρουν όλοι με τι έχουμε να κάνουμε. Με φονιάδες- φασίστες. Στην περίπτωση Μπογδάνου τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα. Η εμφάνισή του είναι προϊόν της κρίσης εμπιστοσύνης προς την πολιτική και τα κόμματα. Κρίση που την επιτάχυναν τα τηλεοπτικά ΜΜΕ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δεν είναι όμως μόνο αυτά που ανέδειξαν αυτά και παρόμοια «φρούτα». Είναι και μια περιρρέουσα δηλητηριώδης ατμόσφαιρα που ακολούθησε την άνοδο, για να μείνει και μετά την πτώση, του ΣΥΡΙΖΑ. Μια ατμόσφαιρα δήθεν φιλελευθερισμού, δήθεν Κέντρου και δήθεν προάσπισης της Δημοκρατίας από τους εχθρούς της. Μπήκαν έτσι φανατικοί λύκοι στη φύλαξη των προβάτων. Μπήκαν οι εχθροί της Δημοκρατίας μπροστάρηδες στην «προάσπισή» της. Πολύ καλά το είπε ο κ. Δένδιας, «η κατάθεση στεφάνου από τη Χρυσή Αυγή στο αίμα νεκρών για τη δημοκρατία δεν είναι επίσης παραδεκτή».

Δεν υπερασπίζουν τη δημοκρατία αυτές οι κραυγές που ταυτίζουν ένα κίνημα που είχε ως αφετηρία του το αίτημα της ατομικής χειραφέτησης, όπως ο κομμουνισμός, με ένα κίνημα που έχει την αφετηρία του στο μίσος κατά του άλλου επειδή ανήκει σ’ άλλη «φυλή», όπως ο φασισμός. Και για να μην υπάρχει παρεξήγηση, ο κομμουνισμός ήταν το ίδιο δολοφονικός, αν όχι και περισσότερο μερικές φορές, όσο ο φασισμός. Ήταν και αυτός ολοκληρωτισμός, όχι ίδιος με τον φασισμό, αλλά το ίδιο ολοκληρωτισμός. Η ταύτιση όμως των πηγών τους, η ταύτιση των ριζών των δύο συστημάτων αφενός σχετικοποιεί το απόλυτο κακό του ναζισμού και αφετέρου ακυρώνει την τεράστια σημασία του αιτήματος για ελευθερία μέσα στην ισότητα, όπως αυτό εγγράφεται στον Διαφωτισμό. Οι φωνές Μπογδάνου για τους προδότες κομμουνιστές δεν ακουμπούν το ΚΚΕ. Τον Διαφωτισμό θίγουν.

Αυτός ο «κύριος» εμφανίστηκε κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 2010 ως κήρυκας του φιλελευθερισμού. Από τις πρώτες του όμως ραδιοφωνικές παρουσίες μπορούσε κανείς να καταλάβει πως εδώ έχουμε να κάνουμε με μια μεγάλη απάτη. Μόνο οι τρελαμένοι με το facebook δεν κατάλαβαν πως έχουμε έναν εχθρό της ανεκτικότητας που μιλά στο όνομα του φιλελευθερισμού. Έναν άνθρωπο που πολλά χρόνια αργότερα δεν θα δίσταζε να δώσει στη δημοσιότητα ονόματα νηπίων μόνο και μόνο επειδή δεν τα έλεγαν Κωνσταντίνο ή Γιώργο, αλλά Χασάν ή Μουσταφά. Έναν άνθρωπο που μέσα στη Βουλή θα αναβίωνε την εμφυλιοπολεμική ρητορική. Δεν είναι όμως το πρόβλημα ο συγκεκριμένος, αλλά ο ιδεότυπός του. Ο ιδεότυπος της αντιαριστερής υστερίας που έχει κυριεύσει στο διαδίκτυο ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Αντιαριστερή υστερία που συνοδεύεται από την εξίσωση κάθε Αριστεράς και αριστερού με «συριζαλήτες», «καθάρματα», «κλέφτες», «ψεύτες», «απατεώνες» κλπ. Αντιαριστερή ψύχωση που συμπορεύεται με ένα απίστευτο κοινωνικό αυτοματισμό, ο οποίος απειλεί την κοινωνική αλλά και την εθνική συνοχή, για την οποία δήθεν κόπτονται οι Μπογδάνοι όλης της χώρας. Αυτό το μένος και μίσος παρουσιάζονται ως δήθεν απόρριψη του ολοκληρωτισμού, ενώ, μαζί με το ρεύμα του αντιεμβολιασμού, δεν είναι τίποτα άλλο από επιστροφή του κύματος της εχθροπάθειας των αγανακτισμένων με άλλο πρόσημο.

Ο αντικομμουνισμός του Μπογδάνου δεν είναι ιδεολογικός σαν αυτόν του Κασιδιάρη, ούτε φυσικά οφείλεται στην αγάπη του για τη δημοκρατία. Είναι ο αντικομμουνισμός του καιροσκόπου που τον πλασάρει επειδή πουλάει. Στόχος του δεν είναι το ΚΚΕ, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ. Στόχος του είναι να συγκινήσει όλους όσοι μισούν ή φοβούνται το εθνικά διαφορετικό και το πολιτικά αριστερό και κεντροαριστερό. Στη δε Σταυρούπολη έχουμε να κάνουμε με έναν τρόπο ζωής και όχι με μια νεοναζιστική ιδεολογία. Γι’ αυτό τόσο η Σταυρούπολη όσο και ο Μπογδάνος είναι πιο επικίνδυνοι από τα βίντεο του Κασιδιάρη.