Η άλλη ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Σε άρθρο του Capital.gr, υπογεγραμένο απο τον γνωστό αρθρογράφο του συγκεκριμένου οικονομικού site Θανάση Μαυρίδη, με τίτλο «Άντε στο καλό» http://www.capital.gr/Articles.asp?id=1001270

γίνονται αναφορές στην πρακτική της αριστεράς (του ΠΑΜΕ) και ιδεολογημάτων της.

Εκτός απο το άρθρο, πολύ περισσότερο ενδιαφέρον έχουν τα σχόλια των αναγνωστών. Σας προτρέπω να τα διαβάσετε μαζί.

Γιατί το κάνω; Αν θέλουμε να αρθρώσουμε μια πειστική πρόταση πρέπει να ακούσουμε. Όχι μόνο το βολικό για μας ακροατήριο. Να ακούσουμε το άβολο.

Πρέπει η Αριστερά να ξεφύγει απο τον αυτισμό που την εμποδίζει να ακούσει πέρα απο τα στενά και καθιερωμένα.

Προσοχή όμως! Η ανάγκη διαφοροποίησης απο τις λογικές του ΠΑΜΕ δεν πρέπει να οδηγήσουν σε ένα νέο εύκολο ετεροπροσδιορισμό.

Ξεκινάω απο το θεμελιώδες (κατά τη γνώμη μου, βέβαια)

Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε αν δεχόμαστε την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία με ειλικρίνια και όχι απο κάποιο επαναστατικό τακτικισμό. Οι δημοκρατικές κατακτήσεις δεν είναι εφαλτήριο ή προστάδιο κάποιου άλλου επαναστατικού προτσές.

Αγαπητοί μου πρώην σύντροφοι ακόμα δεν έχω πεισθεί για την καθαρότητα του εγχειρήματος. Για την τιμιότητα των προθέσεων όμως δεν αμφιβάλλω διόλου.

Η καθαρότητα προϋποθέτει φρέσκα εργαλεία ανάγνωσης της πραγματικότητας.

Δεν έχουν απαντηθεί φερ ειπείν άλλα εξίσου σοβαρά ζητήματα όπως

Η είσοδος του τρίτου κόσμου στο παγκόσμιο γίγνεσθαι και τι συνέπειες έχει;

Δεν αρκεί να κατηγορούμε τον καπιταλισμό για το ιδιότυπο μοντέλλο ανάπτυξης της Κίνας ή της Ινδίας και την βάρβαρη αστικοποίηση (Σαγκάη, Πεκίνο κα). Το να περιμένουμε να καταρεύσει ο καπιταλισμός και στην Ασία, όπως υποτίθεται καταρρέει στο Δυτικό κόσμο, ακούγεται σαν εσχατολογική προφητεία χιλιαστών. Εκτός αν οραματιζόμαστε μια νέα εξαγωγή της αριστερής ευρωπαΊκής σκέψης στην Ασία.

Ας είμαστε ρεαλιστές.

Όσο μια ικανή μερίδα Ασιατικού πληθυσμού θα βγαίνει απο την ανέχεια επειδή αντέχει και πουλάει φθηνά το προϊόν που παράγεται κάπου στην Ασία, έστω δημιουργώντας νέες ανισότητες στο τρίτο κόσμο, η Ευρωπαϊκή αριστερά θα πληρώνει μαζί με την Ευρώπη την απώλεια της ηγεμονίας τής δεύτερης.

Είχαμε καταλάβει ότι την τηλεόραση του παιδιού στο 2ο υπνωδωμάτιο μας την πλήρωνε επι χρόνια ο Ασιάτης εργάτης; Όχι, βέβαια.

Κατ΄επέκταση η διαχείριση της κρίσης, εκτός απο την αυτονόητη άρνηση της συμπίεσης του κόστους παραγωγής στις πλάτες των εργαζομένων, πρέπει να απαντά και στο μείζον. Τι μοντέλο ανάπτυξης προτείνουμε που να μπορεί να συζητηθεί σαν πιθανά αξιόπιστο; Η άρνηση των μονομερών θυσιών είναι μεν σωστή αλλά δεν μπορεί να θεμελιώσει μια οργανωμένη και συνολική πρόταση.

Το ζητούμενο είναι ένα μοντέλο ή η αναζήτησή του, που να απελευθερώνει νέες κοινωνικές δυνάμεις (δεν χρησιμοποιώ το δίπολο παραγωγικές δυνάμεις – σχέσεις) Αρα να συνεισφέρει στην συνολική διαχείριση της κρίσης, απο την οποία θα οφεληθεί και το μεγάλο κεφάλαιο. Είτε μας αρέσει είτε όχι.

Υπάρχουν όμως και άλλα θέματα.

Η συνεισφορά της κοινωνίας των πολιτών προς μια μεταμόρφωση του αστικού κοινοβουλευτικού συστήματος δεν έχει εξετασθεί ακόμα.

Η κοινωνία των πολιτών (μέρος των οποίων είναι οι ΜΚΟ) δεν είναι ένας οιωνεί χώρος κριτικής του καπιταλισμού. Κάποιος μπορεί να είναι οικολόγος και να μην είναι κατ ανάγκην αριστερός, όπως εμείς το ορίζουμε. Μπορεί να υιοθετεί ριζοσπαστικές ιδέες χωρίς να φαντάζεται μετωπικές αντιπαραθέσεις.

Επίσης το εναλλακτικό τραπεζικό σύστημα(συνεταιριστικές, πράσινες, ηθικές τράπεζες, μκροπιστώσεις,εναλλακτικά τραπςζικά προϊόντα) δεν έχει εξετασθεί ακόμα. Βασικά το αγνοούμε επειδή έχουμε μια απέχθεια στην έννοια του δάνειου χρήματος και του τόκου. Δηλαδή όπως ακριβώς και η Καθολική εκκλησία στις αρχές της Αναγέννησης. Για να σταματήσουν οι κραυγές φρίκης για τις βλάσφημες αυτές κουβέντες, δηλώνω ότι γνωρίζω πολύ καλά την απληστία των τραπεζών αλλά κυρίως των στελεχών τους. Αλλά σας ρωτάω. Ο μικρομέτοχος μιας ιδιωτικής τράπεζας είναι εχθρός μας ή φίλος μας; Ή μήπως το ερώτημα είναι άτοπο.

Η ποικιλότητα των μορφών της δράσης και έκφρασης των πολιτών (ή των ανθρώπων) τα τελευταία χρόνια είναι ασύλληπτη. Την έχουμε κοιτάξει; Οχι.

Η ριζοσπαστική φιλανθρωπία είναι και αυτή ένα άλλο περίεργο φαινόμενο. Το έχουμε εξετάσει; Οχι.

Και άλλα πολλά. Μην αντιμετωπίζουμε τα καινούργια φαινόμενα σαν οβιδιακές μεταμορφώσεις του γνώριμού μας απεχθούς παλιού.

Με άλλα λόγια το τριτοδιεθνιστικό μοντέλο ανάλυσης κατά τη γνώμη μου τέλειωσε, ή δε παλαιού τύπου ταξική ανάλυση κάπου κολάει. Γιατί πώς λοιπόν θα εξηγούσατε τη μουσουλμανική ριζοσπαστικοποίηση ενός ενός πακιστανού πλούσιας οικογενείας στο Βόρειο Λονδίνο με δύο MBA;

Όχι, όχι, η θεωρία των εσωτερικών αντιφάσεων του διεθνούς ιμπεριαλιστικού – καπιταλιστικού συμπλέγματος δεν επαρκεί εδώ.

Αγαπημένοι μου πρώην σύντροφοι, χρειάζονται νέα εργαλεία.

Τα έχουμε;

Δεν αρκεί να είμαστε οι καλοί της παρέας (το ΠΑΜΕ και οι εναπομείναντες σύντροφοι του Σύριζα είναι, ας πούμε, οι κακοί). Πρέπει όμως να γίνουμε οι διαφορετικοί.

Αυτό όμως θέλει δουλειά και οξυμένη αντίληψη.

Την έχουμε;

----

Γιωργος Λιγνός

Πρώην μέλος του ΚΣ της ΕΚΟΝ ΡΦ και νυν σύμβουλος επιχειρήσεων και Μη Κερδοσκοπικών οργανισμών, στέλεχος της Καμπάνιας των Μη κυβερνητικών οργανώσεων για το Σύνταγμα και τους θεσμούς, στέλεχος Οργανισμών κοινωνικής προσφοράς