Πέρα από τον χυλό της παραλυσίας

Θαυμάζω και σέβομαι το επάγγελμα του πολιτικού. Ένας πολιτικός πρέπει να έχει πειθώ, να μπορεί να συνθέτει, να συγκρούεται, να δρα συλλογικά, να παίρνει πρωτοβουλίες, να κατευθύνει, να συνεγείρει, να εξηγεί, να εμπνέει εμπιστοσύνη, να έχει αίσθηση της συγκυρίας, να είναι τολμηρός, αποφασιστικός, προσηνής, να μπορεί να κινείται σε κάθε περιβάλλον, τοπικό και διεθνές, λαϊκό και λόγιο, πλούσιο και φτωχό. Πρέπει να ενημερώνεται, να είναι σε θέση να κρίνει και να σχηματίζει άποψη, να επιλέγει συνεργάτες, να μελετά. Πολλές και σύνθετες ικανότητες, πολλά ταλέντα! Τι απ’ όλα αυτά διαθέτει σήμερα το πολιτικό προσωπικό στη χώρα μας; 

Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι έλληνες πολιτικοί, δεξιά και αριστερά, είναι ιδιοτελείς υπάλληλοι κομμάτων. Πρώτιστη μέριμνα γι΄ αυτούς είναι η επανεκλογή τους που τους εξασφαλίζει προνόμια –από τα ευτελή φώτα της δημοσιότητας μέχρι τη βουλευτική ασυλία και τον αδιαφανή πλουτισμό. Δεν έχουν συναίσθηση του ρόλου και της ευθύνης τους, δεν είναι καν σε θέση να παρακολουθούν τι συμβαίνει στον σημερινό σύνθετο και πολλαπλώς διασυνδεμένο κόσμο. Δεν μιλούν ξένες γλώσσες και οι σύμβουλοί τους είναι συνήθως οι συγγενείς τους, σύζυγοι και παιδιά που βρίσκουν βολικό εργοδότη το κράτος παρασιτώντας οικογενειακά επί του κοινωνικού σώματος. Οι περισσότεροι πολιτικοί δεν ξέρουν τα θέματα ούτε ενδιαφέρονται να ενημερωθούν, δεν έχουν απόψεις ούτε επιχειρήματα για όσα καλούνται να αποφασίσουν. Διεκπεραιώνουν απλώς, όταν τυχόν ασχοληθούν, τα συχνά αντιφατικά αιτήματα των ψηφοφόρων τους ή επαναλαμβάνουν μηχανικά τετριμμένους ιδεολογικούς τόπους. Κατά κανόνα, πέρασαν έξω από τις πανεπιστημιακές αίθουσες, δεν διακρίθηκαν σε κανέναν κοινωνικό στίβο κι αναρριχήθηκαν στις κομματικές αυλές δια της παπαγαλίας, της υποταγής και της κολακείας τόσο προς τους ψηφοφόρους τους όσο και προς τον αρχηγό τους. 

Τα πολιτικά κόμματα υπάρχουν για τους πολιτικούς τους, δεν έχουν κανένα σχέδιο για τη χώρα, τα κάνουν όλα στο γόνατο, απαγγέλλουν κορώνες ή ψελλίζουν κούφια στερεότυπα προσπαθώντας κάπως να διαφοροποιηθούν το ένα από το άλλο με μόνη έγνοια να διασφαλίσουν και να ενισχύσουν τη θέση τους στο απαρασάλευτο πολιτικό σκηνικό αδιαφορώντας για τα προβλήματα της κοινωνίας και την τύχη των πολιτών. 

Παρά τα χάλια αυτά, η συλλήβδην καταγγελία του πολιτικού κόσμου σήμερα είναι φτηνός λαϊκισμός, μια απόπειρα να φορτωθούν όλες οι ευθύνες σε κάποιους (άλλους πάντα) ώστε να μη θιγούν οι μύθοι και οι αυταπάτες που σκέπαζαν τον γενικευμένο ατομισμό και την ιδιοτέλεια. Καταγγέλλονται οι πολιτικοί ως φαύλοι και άχρηστοι ενώ συγχρόνως καλούνται να συνεχίσουν την επιζήμια και επικίνδυνη τακτική τους που σε συντονισμό με την κοινωνία που τους ανέδειξε οδήγησε την Ελλάδα στην  καταστροφή. 

Ο βαρύς αυτός πολτός που συνθέτουν οι ανίκανοι και περιδεείς πολιτικοί, οι συμφεροντολόγοι πελάτες τους, οι θρασείς συνδικαλιστές, οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, ο γνωστός θίασος δημοσίων προσώπων (καλλιτεχνών, ανυπόστατων διανοουμένων και ακαδημαϊκών) που μιζάρουν στον λαϊκισμό και στην πατριδοκαπηλία, έδρασε επί μακρόν συγκολλητικά πνίγοντας όμως κάθε δημιουργική δύναμη, κάθε πνοή, αδιαφορώντας για τους αδύναμους, ισοπεδώνοντας άξιους και ικανούς και φέρνοντας στην επιφάνεια τους καταφερτζήδες, τους κολλητούς και τους αδίστακτους. Παρέδωσε μια βαθειά άδικη κοινωνία καθηλωμένη στη φτώχεια και πλέον στην ανέχεια, στην άγνοια και στους παρηγορητικούς μύθους. 

Επείγει όσο ποτέ να απαλλαγούμε από τον πνιγηρό αυτόν εναγκαλισμό, να διεκδικήσουμε μια κοινωνία που τη συνέχει αλληλεγγύη, κοινοί στόχοι, κοινά σχέδια, κοινή ευρύχωρη προοπτική.  

Τις αλλαγές δεν θα φέρουν μεσσίες, κάποιοι άφθαρτοι και αμόλυντοι πολιτικοί, οραματιστές ή τεχνοκράτες, που θα προκύψουν από το πουθενά και θα ευαγγελιστούν  ουτοπικά πρότυπα που κρύβουν τις δυσκολίες και εναρμονίζουν παραμυθητικά, και υποκριτικά, τα ασυμβίβαστα. Δεν θα έρθουν από ξεφτισμένες και αναχρονιστικές δοκιμές εξεγέρσεων κάθε λογής ούτε από φοβικά και τρεμάμενα βήματα αγκυλωμένα στο χθες. Θα προκύψουν όταν εμείς, ενεργοί πολίτες, δηλώσουμε την παρουσία μας βγάζοντας το κεφάλι πάνω από το χυλό της παραλυσίας. Όταν αποδοκιμάσουμε τις πολιτικές που μας έσυραν στην άβυσσο, όταν καταγγείλουμε και αναιρέσουμε συγκεκριμένες αδικίες (π.χ., την εγκατάλειψη των πιο αδύναμων για να ενισχύονται τα προκλητικά προνόμια εγκάθετων υπαλλήλων του δημοσίου), όταν αντικρίσουμε τις προκλήσεις του σήμερα  με πνεύμα δημιουργίας και προσφοράς, όταν στηρίξουμε τις κατακτήσεις της δημοκρατίας μας που απαίτησαν κόπους και θυσίες γενεών, όταν αποστρέψουμε το βλέμμα από αναίσχυντους δημαγωγούς που περιφρονούν τους πολίτες και δυναμιτίζουν το μέλλον της χώρας για να διασώσουν τις ιδεοληψίες και την καρέκλα τους. Τότε θα βρούμε τους τολμηρούς και ικανούς  πολιτικούς που είναι διατεθειμένοι να στρατευτούν και να εργαστούν για την υπόθεση αυτή που μας αφορά όλους.