Το τέρας είναι ήδη εδώ

Ελάχιστοι έδωσαν σημασία στην ομιλία του Πάνου Καμμένου στο πρόσφατο συνέδριο των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Κακώς. Πρόκειται για έναν συγκροτημένο επιθετικό ιδεολογικό λόγο που τον αναδεικνύει σε κύριο εκφραστή της εγχώριας εκδοχής του υπερσυντηρητικού λαϊκιστικού ρεύματος που αναδύεται και εδραιώνεται στον δυτικό κόσμο, σε Ευρώπη και Αμερική. Μέχρι να βρεθεί κάποιος καλύτερος. Ίσως ο Σώρρας. Όπως όλοι οι ανά τον κόσμο ομοϊδεάτες του, άμεσος, απλοϊκός και γι` αυτό πειστικός, έθεσε τα κεντρικά ζητήματα τα οποία για τις δυνάμεις που υπερασπίζονται την φιλελεύθερη δημοκρατία και την ανοιχτή κοινωνία παραμένει ζητούμενο να τα αντικρούσουν και να απαντήσουν εξίσου πειστικά.

«Το μήνυμα κατά της παγκοσμιοποίησης έγινε από εθνικό, ευρωπαϊκό και τώρα πλέον παγκόσμιο, μετά τις αμερικανικές εκλογές. … Ταχθήκαμε από την πρώτη στιγμή κατά της παγκοσμιοποίησης … Είμαστε οι εγγυητές της προστασίας της εθνικής κυριαρχίας.» Η αντίθεση αντιπαγκοσμιοποίηση / εναλλακτική παγκοσμιοποίηση διέτρεχε τους πολιτικούς φορείς και τα κινήματα από τις αρχές του αιώνα. Αδιαφορήσαμε, μασήσαμε τα λόγια μας και χάσαμε. Μπορούμε σήμερα οι σοσιαλδημοκρατικές και φιλελεύθερες δυνάμεις να πείσουμε ότι η πρόοδος βρίσκεται στην πλευρά μιας εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης και όχι στην νοσταλγική, οπισθοδρομική και επικίνδυνη εθνική περιχαράκωση;

«Είμαστε με την Ευρώπη των χωρών και των κρατών και όχι με την Ευρώπη της ισοπέδωσης των εθνικών συνόρων.» Καλώς λοιπόν υψώνονται φράκτες, γιατί όχι, κατά λογική συνέπεια, και εθνικοί προστατευτικοί δασμοί και εθνικά νομίσματα. Μπορούμε να πείσουμε ότι η πρόοδος βρίσκεται στον αγώνα για πιο ενιαία, ομόσπονδη Ευρώπη και όχι στο διακρατικό μοντέλο που έχει εξαντλήσει τα όριά του, όπως διαπίστωνε η ίδια η Ε.Ε από το 2000, από την Σύνοδο Κορυφής της Νίκαιας; Μπορούμε να πείσουμε ότι τα περί Ευρώπης των εθνών και των κρατών είναι η άλλη όψη του ευρωαρνητισμού και της νοσταλγικής, οπισθοδρομικής και επικίνδυνης εθνικής περιχαράκωσης;

Και φυσικά, μετά την σύνδεσή του με το παγκόσμιο και ευρωπαϊκό κύμα του λαϊκισμού και των εχθρών της ανοιχτής κοινωνίας, ο κος Καμμένος μερίμνησε και για τα εγχώρια, με ρητορική ανάλογη με αυτήν των ανά τον κόσμο ομοϊδεατών του.

-Με την απαξίωση της Δημοκρατίας: «Το 1974 δεν ήρθε η μεταπολίτευση … Η πραγματική μεταπολίτευση ήρθε στις 25 Ιανουαρίου 2015. … Αποφασίσαμε να εξαλείψουμε τη διαφθορά και τη διαπλοκή … από όλους αυτούς που είχαν μάθει να εξουσιάζουν τη χώρα ερήμην του ελληνικού λαού.» Μπορούμε να πείσουμε ότι κατά τα χρόνια της μεταπολίτευσης, με όλες τις αδυναμίες, τα λάθη και τις παραλήψεις, είχαμε την καλύτερη ποιότητα δημοκρατίας που γνώρισε ποτέ αυτό το κράτος από καταβολής του; Και το κρίσιμο είναι να την βελτιώσουμε αντί να την απαξιώνουμε ανοίγοντας το δρόμο στις θεσμικές παρεκτροπές και τον αυταρχισμό;

-Με φθηνό αντισυστημισμό και απαξίωση όλων των πολιτικών δυνάμεων: «Συγκρουστήκαμε … με το σάπιο και διεφθαρμένο σύστημα. … Ο ελληνικός λαός αξίζει ένα πολύ καλύτερο μέλλον από αυτό στο οποίο τον οδήγησε η πολιτικοοικονομική ολιγαρχία των τελευταίων 40 χρόνων.» Μπορούμε να πείσουμε ότι δεν είναι όλοι ίδιοι, ούτε συνεννοημένοι; Ότι δεν είναι από τη μια μεριά τα κόμματα και οι πολιτικοί και από την άλλη ο αγνός και εξαπατημένος λαός;

-Με επιθετική ανάδειξη συντηρητικών και αντιεκσυγχρονιστικών αξιών: «Ακολουθήσαμε τη φωνή του Μακαριστού Χριστόδουλου … Είμαστε εγγυητές των άρρηκτων δεσμών της Ορθοδοξίας με την Πολιτεία.» Μπορούμε να μην τα μασάμε, να επιμείνουμε και να πείσουμε ότι ο κοσμικός χαρακτήρας του κράτους αποτελεί ουσιαστικό θεσμικό εκσυγχρονισμό από τον οποίο δεν κινδυνεύει η πίστη και θα είναι ωφέλιμος και για το δημόσιο συμφέρον;

-Με ψέματα και επιχειρήματα του συρμού: « … ο πλούτος του ελληνικού λαού, που λήστευαν τόσα χρόνια, έχει εντοπιστεί, έχει καταλογιστεί και θα γυρίσει πίσω στην Ελλάδα. … Ήρθε η ώρα να αλλάξουμε σελίδα σε αυτές τις μαύρες εποχές του μνημονίου και της υποταγής … να μπορέσουμε επιτέλους να εκμεταλλευτούμε τον ενεργειακό μας πλούτο, τον υποθαλάσσιο πλούτο, το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο … για την τελική λύση του οικονομικού μας προβλήματος;» Μπορούμε να πείσουμε ότι όλα αυτά είναι μπαρούφες και κανένας παράδεισος δεν θα δημιουργηθεί άκοπα και χωρίς τις αναγκαίες προσαρμογές στις σημερινές παγκόσμιες συνθήκες;

Ο ΣΥΡΙΖΑ όλα αυτά τα ανέχεται, πολλοί οπαδοί του τα ασπάζονται, και τα χρησιμοποιεί χάριν της παραμονής του στην εξουσία. Η ΝΔ, ανεξαρτήτως προθέσεων του κου Μητσοτάκη, συχνά μασάει τα λόγια της. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ και ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ αμφιταλαντεύονται. ΚΚΕ, ΛΑΕ, ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ και ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ διασταυρώνονται και συμπίπτουν με τον λαϊκισμό στα περί παγκοσμιοποίησης και εθνικής κυριαρχίας. Το τέρας είναι εδώ και έχει πλέον απλώσει τα πλοκάμια του. Διαβρώνει μυαλά και συνειδήσεις. Και δυστυχώς δεν υπάρχει συγκροτημένη πειστική απάντηση ούτε συγκροτημένος πολιτικός φορέας που θα την εκφράσει. Πώς θα ξαναχτίσουμε τη χώρα;