Το ότι η κυβερνητική συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι μια συμμαχία που θα δοκιμάσει για τα καλά από μέσα, αλλά και απ’ έξω, τις αντοχές της, το γνωρίζουν και οι πέτρες. Η άποψη πως ο Αλέξης Τσίπρας, για να μην κάνει σίριαλ την ιστορική ευκαιρία να βρεθεί κόμμα της Αριστεράς στην εξουσία, προτίμησε να βάλει στο σχήμα τον Καμμένο, χωρίς να το σκεφτεί δυο φορές, δεν είναι και τόσο μακριά από την πραγματικότητα

Γιατί δεν το λέει ξεκάθαρα ο Μεσσήνιος ποιμενάρχης στο άρθρο – παρέμβασή του; Η ταμπακέρα, την οποία γυροφέρνει, αλλά αποφεύγει επιμελώς να ονοματίσει -αφήνοντάς την ως “ευκόλως εννοούμενον” να υπονοηθεί, για όσους διαβάζουν πίσω από τις λέξεις- δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά η εκκλησιαστική περιουσία…

Ο μητροπολίτης Μεσσηνίας παίρνει αφορμή από την “άρνηση ορκοδοσίας” -θρησκευτικής, προφανώς, εννοεί ο ιεράρχης- του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και πολλών άλλων μελών της κυβέρνησης. Οι οποίοι, ωστόσο, ορκίστηκαν στην τιμή και την υπόληψή τους να υπηρετούν τον λαό που τους ανέδειξε κυβερνήτες του αυτή την χρονική στιγμή.

Η εκλογική επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα γεγονός με μεγάλη σημασία. Ένα κόμμα της ευρωπαϊκής Αριστεράς, σαφώς κατά της λιτότητας και των αντίστοιχων προγραμμάτων είναι πλέον κυβέρνηση σε χώρα μέλος της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Είναι σημαντική και για την πολιτική ιστορία της Ελλάδας καθώς για πρώτη φορά ανέρχεται στην εξουσία αριστερό κόμμα, σπάζοντας την αλληλουχία εναλλαγών των κομμάτων – παρατάξεων ( δεξιά – κεντροαριστερά) από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 – τότε που διαμορφώθηκαν οι βασικές παράμετροι του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα.
Η εκτίναξη των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ σε πρώτη φάση και ακολούθως η εκλογική επικράτησή του κατέστησαν δυνατές λόγω αφενός της χρεοκοπίας και αφετέρου της αδυναμίας εφαρμογής πολιτικών που θα επιμέριζαν δίκαια τα βάρη.

Ο νέος υπουργός οικονομίας κάλεσε τον ελληνικό λαό στο πρότυπο του λιτού βίου. Δηλαδή ένας πολιτικός εκφραστής του συνασπισμού κυβερνητικής εξουσίας προσδιόρισε τα όρια του αποδεκτού και αρεστού της κοινωνικής συμπεριφοράς των πολιτών. Σαφέστατα προσδιόρισε έτσι και τα όρια της μη αρεστής συμπεριφοράς. Δίχως άλλα κριτήρια προσδιορισμού του αρεστού και του μη αρεστού, όπως η νομιμότητα των ενεργειών, η πλήρης φορολογική συμμόρφωση ή κάτι παρόμοιο. Κάπως έτσι όμως, νομιμοποιείται και ο κάθε εκφραστής οποιουδήποτε άλλου πολιτικού σχηματισμού να προσδιορίσει το δικό του πρότυπο και το χειρότερο να περιχαρακώσει όσους δεν το ακολουθούν

Η κατάσταση, ύστερα από την παρατεταμένη περίοδο άσκησης μιας αδιέξοδης οικονομικής πολιτικής με τοξικές δόσεις πελατειακών σχέσεων, αδιαφάνειας, διαφθοράς, κομματισμού και αναξιοκρατίας, είναι πολύ δύσκολη. Η ελληνική οικονομία είναι εξασθενημένη και 1,3 εκατ. πολίτες είναι στην ουρά της ανεργίας. Οι αγορές κλειστές, σαρκάζουν τα success stories, ενώ χρειαζόμαστε νέα δάνεια. Τα πλεονάσματα λογιστικά, το κράτος αποδιοργανωμένο, τα κρατικά ταμεία θα βρεθούν στο κόκκινο πριν τελειώσει ο μήνας. Απαιτείται έκδοση νέων εντόκων γραμματίων οσονούπω, για να αγοραστούν από τις τράπεζες (αν τελικά δεν προθυμοποιηθεί η... Ρωσία!) αλλά αυτές εξαρτώνται από την ανά 15νθήμερο άδεια του κ. Ντράγκι για το πλαφόν και τη διάρκεια της έκτακτης χρηματοδότησης (ELA)

Η νίκη ΣΥΡΙΖΑ, υπό κάποιες προϋποθέσεις, μπορεί να συμβάλλει στην ανακατανομή ισχύος στην Ευρώπη, να αποτελέσει αφετηρία για μια ευρύτερη ανασυγκρότηση και επανίδρυση της ευρωζώνης. Υπό κάποιες άλλες προϋποθέσεις όμως μπορεί να τη διαλύσει. Η κεντρικής σημασίας προϋπόθεση για την αλλαγή της ευρωζώνης είναι η συμμαχία σοσιαλδημοκρατικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς. Έχει δίκιο ο Πικετί όταν υποστηρίζει πως το μήνυμα της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ προς τις πολιτικές δυνάμεις του σοσιαλδημοκρατικού χώρου (Γαλλικό και Ισπανικό Σοσιαλιστικό κόμμα) είναι να έρθουν σε πολιτική συνεννόηση με τις δυνάμεις της Αριστεράς ( Podemos και υπόλοιπη γαλλική Αριστερά).

Οι εκλογές τελείωσαν. Οι πανηγυρισμοί κόπασαν γρήγορα. Έρχεται η προσαρμογή στην πραγματικότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας κατάφεραν να μετατρέψουν ένα περιθωριακό κόμμα διαμαρτυρίας σε κυβερνητικό κόμμα. Τους αξίζουν φυσικά συγχαρητήρια. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτό έγινε σε μεγάλο βαθμό, από άποψη αντικειμενικών συνθηκών, εξαιτίας της οργής για τις πολιτικές που ακολουθήθηκαν και στη συνέχεια της επιτυχημένης ταύτισης στο «πρόσωπο» του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα δυο συναισθημάτων: της οργής για τα όσα είχαν συμβεί και της επιθυμίας περιθωριοποίησης των δυο κομμάτων εξουσίας που οδήγησαν τη χώρα στην χρεοκοπία.

Το πρόσφατο κείμενο του νέου αναπληρωτή Υπουργού Οικονομικών μπορεί να αποτελεί και μια παρακαταθήκη για μια διαφορετική αντίληψη και κυρίως δράση; Το ευχόμαστε

Αφού πήραμε μια νέα δόση αηδίας από το πολιτικό μας σύστημα, με την υπόθεση Χαϊκάλη, πορευόμαστε το 2015 στις εθνικές εκλογές με φόντο έναν πολυποίκιλο λαϊκισμό, που πασχίζει να δείξει πόσο χρήσιμος είναι στον τόπο.

Οι πάντες θέλουν να ρίξουν στην πυρά το Μνημόνιο, βιώνοντας την αυταπάτη της απαλλαγής από τους μηχανισμούς εποπτείας των πιστωτών στα επόμενα τριάντα χρόνια! Έτσι, οι λαϊκιστές της Δεξιάς (που σχίζουν φύλλο-φύλλο το Μνημόνιο) και της Αριστεράς (που θα το σχίσουν μια και έξω), προσπαθούν να δείξουν στους Έλληνες ψηφοφόρους πόσο κακοί είναι ή θα είναι απέναντι στην τρόικα…