Μόλις πρόσφατα, με μεγάλη (όπως συνήθως...) καθυστέρηση, η κυβέρνηση ανακάλυψε ότι εμείς έχουμε υποχρέωση να κάνουμε ό,τι πρέπει για να διαμορφωθεί ένα νέο πρότυπο καπιταλιστικής ανάπτυξης και οι εταίροι μας έχουν την υποχρέωση να κάνουν ό,τι πρέπει για να μπορέσουμε να βγούμε στις αγορές. Αν αυτό (που ήταν ολοφάνερο σε όποιον δεν είχε παρωπίδες...) είχε κατανοηθεί έγκαιρα, πολλά δεινά θα είχαν αποφευχθεί και αρκετά θετικά θα είχαν ήδη επιτευχθεί. Η κατάσταση, σήμερα, θα ήταν διαφορετική.

Αλλά κυριάρχησε η γοητεία των τακτικισμών της πλάκας και των επικοινωνιακών τρικ – που εξέθεσαν τη χώρα και απομείωναν (όχι το χρέος, αλλά) την ήδη περιορισμένη αξιοπιστία της.

Μια κυβερνητική πλειοψηφία, που έχει ψηφίσει , μέσα σε 2 χρόνια …δύο Μνημόνια, τίποτα δεν τη σταματά! Θα σερνόμαστε ως χώρα, όσο παίρνει, με την αγωνιώδη προσπάθεια παραμονής στην εξουσία όσο το δυνατόν περισσότερο.

Οι εκλογές, πάντα προνομία του πρωθυπουργού, θεωρώ ότι με όρους στοιχειώδους προστασίας του ΣΥΡΙΖΑ και αποφυγής ενός μονοψήφιου εκλογικού σκορ, θα σχεδιαστούν πριν την κατάθεση του Προσχεδίου του Προϋπολογισμού για το 2019. Δηλαδή εντός του πρώτου 15ήμερου του Οκτωβρίου 2018! Εκλογές με εφαρμογή των μέτρων που μόλις ψηφίστηκαν θα ήταν πολιτική αυτοκτονία! Μόνο για αυτόχειρες δεν τους έχω!

Πριν από μερικές εβδομάδες έτυχε να διαβάσω μια συνέντευξη του καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Επί της ουσίας, δηλαδή για το τι είπε, δεν έχω τίποτα να πω, ως παντελώς αναρμόδιος. Πρόσεξα όμως κάτι άλλο και γι’ αυτό θέλω να μιλήσω. Είναι ένα ζήτημα που με προβληματίζει εδώ και καιρό.

Εχει να κάνει με τις συνοδευτικές του κειμένου φωτογραφίες. Στην πρώτη τον βλέπουμε να φοράει ένα καλοραμμένο κοστούμι, στο οποίο διέκρινα μια απόκλιση από το κανονικό: η τσέπη του εισάγει ένα καινοτόμο σκέρτσο, ανάλογο με εκείνα που λανσάριζε ο Γιάνης Βαρουφάκης.

Η κατακραυγή για τους τραμπουκισμούς του Κασιδιάρη και των χρυσαυγιτών βουλευτών ήταν δικαιολογημένη. Οπως δικαιολογημένη και επιβεβλημένη ήταν η 48ωρη έξωσή τους από τις συνεδριάσεις της Ολομέλειας. Η δημοκρατία ανέχεται τις ακραίες απόψεις, τιμωρεί όμως τις βίαιες πράξεις. Και πολύ περισσότερο τις βίαιες πράξεις στον ναό της, που είναι το Κοινοβούλιο.

Ηταν μια παράξενη νύχτα η νύχτα της περασμένης Πέμπτης στη Βουλή.

Μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία ψήφιζε χωρίς πολλές αντιστάσεις ένα βαρύ πλέγμα μέτρων με πλήρη επίγνωση πως αυτό το βάρος θα το αναλάβει μια άλλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία στο μέλλον.

Σύμφωνα με την Θεανώ Φωτίου και την υπόλοιπη κυβέρνηση τα συσσίτια στα σχολεία αποτελούν ένα μέτρο με ιδεολογικό πρόσημο. Ένα μέτρο απέναντι στους πορφυρογέννητους το οποίο μάλιστα δημιουργεί μια άλλη κουλτούρα και νέες αρχές συντροφικότητας, όπως είπε. Αν ισχύει αυτό, τότε η αρχιεπισκοπή Αθηνών, ο Δήμος της Αθήνας και όλοι όσοι οργανώνουν μαζικά συσσίτια, μπορεί να θεωρηθούν ως ακραία κομμουνιστικοί φορείς!

Ο ρυθμός των πολιτικών γεγονότων είναι -τα τελευταία χρόνια- τόσο καταιγιστικός ώστε η πρωθυπουργία Σαμαρά να φαντάζει μακρινό σχεδόν παρελθόν. Φιλίστωρ εντούτοις εγώ, άδραξα την τυχαία συνάντηση μου -σε ένα τραπέζι- με τον εξ’ απορρήτων ενός εκ των πρωταγωνιστών της εποχής εκείνης, μήπως και φωτιστώ σχετικά με τον άδοξο επίλογο της συγκυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας-Πασόκ.

Από τη δεύτερη παράγραφο της αιτιολογικής έκθεσης του πολυνομοσχέδίου ξεκινάει η αποκάλυψη των μύθων που επιχειρούσε να καλλιεργήσει στην ελληνική κοινωνία η κυβέρνηση. Αντί της φράσης που ανέφερε δημόσια ο Αλέξης Τσίπρας, ότι «δεν εφαρμόζω τα μέτρα αν δεν λυθεί το θέμα του χρέους», περιλαμβάνεται η φράση «οι διατάξεις αυτές υιοθετούνται για την εκκίνηση της συζήτησης που αφορά τον προσδιορισμό των μεσοπρόθεσμων μέτρων για το χρέος». Η πολιτική απάτη είναι προφανής, αλλά καλό είναι να θυμούμαστε τις διαφορές μεταξύ μύθων και αλήθειας...

Χριστιανικό τόξο ονειρεύεται στα Βαλκάνια ο Παναγιώτης Καμμένος, διάβασα χθες στον «Μικροπολιτικό». Δεν ξέρω αν το ονειρεύονταν και άλλοι όλα αυτά τα χρόνια, εγώ πάντως είχα να ακούσω τον όρο από την εποχή που είχε λόγο επί της εξωτερικής πολιτικής η Δήμητρα Λιάνη - εκεί γύρω στο 1995, όταν μαινόταν ο πόλεμος στην πρώην Γιουγκοσλαβία μεταξύ Σέρβων - Κροατών - Βοσνίων.

Ως τώρα γνωρίζαμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θαυμάζει το μοντέλο της Βενεζουέλας. Στα χρόνια της αντιπολίτευσης, τα στελέχη του είχαν κάνει Κολιάτσου-Αμερικής το δρομολόγιο Αθήνα-Καράκας. Ακόμα και πετρέλαιο διαφήμιζαν ότι θα φέρουν, εκτός από όλα τα υπόλοιπα. Ο Τσάβες έγινε εικόνισμα και μπήκε στο πάνθεον των αγίων του ΣΥΡΙΖΑ.

Από τον Ιούλιο του 2016, το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας μπήκε σε διοικητική κρίση, έμεινε χωρίς διευθύνοντα σύμβουλο. Εσχάτως είχε μείνει και χωρίς Εκτελεστική Επιτροπή. Τελικά, με (τη συνήθη...) καθυστέρηση, το υπουργείο Οικονομικών επελήφθη του θέματος. Και τι έκανε; Μεταξύ των υποψηφίων για τη θέση του διευθύνοντος συμβούλου του ΤΧΣ, επέλεξε έναν Αυστριακό. Μία ακόμη ψηφίδα προστέθηκε στο παζλ της συνολικής εικόνας των οργάνων του ΤΧΣ: Το Γενικό Συμβούλιο (Γ.Σ.) του ΤΧΣ απαρτίζεται από 5 ξένους και 4 Ελληνες. Η Εκτελεστική Επιτροπή (Ε.Ε.) απαρτίζεται από έναν Αυστριακό ως διευθύνοντα σύμβουλο, έναν Γάλλο και έναν Ελληνα ως μέλη, ήτοι 2 ξένους και 1 Ελληνα.

Υπάρχουν τρεις διαφορετικοί τρόποι να αντιμετωπίσει κανείς την πρόσφατη Συμφωνία μεταξύ πιστωτών και ελληνικής κυβέρνησης: ο κομματικός, ο πελατειακός και ο εθνικός.
Ο κομματικός τρόπος είναι οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης να τη δουν ως ευκαιρία καθολικής αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση που θα την ψηφίσει, αν και μέχρι τώρα την κατέκριναν ακριβώς επειδή τόσο καιρό δεν το έκανε και το κόστος αυξανόταν. Είναι αλήθεια ότι οι ευκαιρίες πολιτικής εκμετάλλευσης για την αντιπολίτευση είναι σαν να βρήκε ορυχείο: πρώτον, διότι καταγγέλλοντας τα κυβερνητικά κόμματα που ψηφίζουν όσα προηγουμένως καταριόταν, θα καταδείξει ότι το μένος τους δεν είχε πολιτική αξιοπιστία, αλλά ήταν απλώς γυμναστική αναρρίχησης στην εξουσία.