Το ιδεολογικό ντοπάρισμα

Μέσα στον σάλο από την υπόθεση ντόπινγκ, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέκος Αλαβάνος δήλωσε το προφανές όταν είπε ότι «έχουμε αποδεχθεί το πρότυπο πρωταθλητισμού της Ανατολικής Γερμανίας, που προκειμένου να μαζευτούν κάποια χρυσά μετάλλια και να ανεβεί η εθνική υπερηφάνεια, γίνονταν θύματα νέοι αθλητές και παιδιά».

Επειδή οι κανόνες πρέπει να τηρούνται, ας μην προδικάσουμε το αποτέλεσμα της έρευνας (αν όντως γίνει, όχι όμως για τα μάτια). Πάντως στις τηλεοπτικές συζητήσεις άκουσα επανειλημμένες αναφορές στην Ανατολική Γερμανία και τις σοσιαλιστικές χώρες όπου το χάπι έπεφτε σύννεφο. Αναφέρω ενδεικτικά μια διήγηση που μου φάνηκε αστεία και θλιβερή μαζί: Τη δεκαετία του ’70, οι απονήρευτοι Ελληνες αθλητές που πήγαιναν στους Βαλκανικούς για να πατώσουν,άρχισαν να επισκέπτονται τη νύχτα τα δωμάτια των Βουλγάρων, ζητώντας τους να τους δώσουν μερικά από τα «συμπληρώματα διατροφής» τους, με τα συνήθη εκείνη την εποχή ανταλλάγματα, δηλαδή δολάρια και μπλου τζιν.

Πάνε πολλά χρόνια από τότε, αλλά το ΚΚΕ, αμέσως θιγόμενο ως θεματοφύλακας της ζοφερής αυτής κληρονομιάς, δεν το άφησε να περάσει έτσι. Κατ’ αρχάς μίλησε για εμπορευματοποίηση του αθλητισμού, που οδηγεί στη γενικευμένη κατάχρηση ουσιών, και, ως προς αυτό, είχε απόλυτο δίκιο. Σε ολόκληρο τον κόσμο πολλοί αθλητές αποδεδειγμένα ντοπάρονται και για τη χαρά της νίκης, αλλά και για τα υλικά οφέλη που αποκομίζουν όσοι διακρίνονται. Επιπλέον, η έννοια του ατόμου που προσπαθεί να επικρατήσει με κάθε μέσο αναπαράγει την κυρίαρχη δυτική ιδεολογία. Στη συνέχεια όμως, και μάλλον με το ένα μάτι στις δημοσκοπήσεις που δείχνουν τον Συνασπισμό να προηγείται κατά δέκα μονάδες, έστρεψε τα πυρά κατά του Α. Αλαβάνου, τον οποίο κατηγόρησε για αντικομμουνισμό! Σύμφωνα με τον «Ριζοσπάστη», όλα αυτά είναι συκοφαντίες, επειδή ουδείς Ανατολικογερμανός αθλητής πιάστηκε να κάνει χρήση ουσιών. Για να καταλήξει όμως σ’ αυτό το συμπέρασμα έπρεπε πρώτα να παραβλέψει κάποια πράγματα: ότι εκείνη την εποχή οι μέθοδοι ανίχνευσης ήταν στα σπάργανα, και ότι μετά το ’89 ήρθαν στο φως στοιχεία που αποδεικνύουν ότι η διαβόητη Στάζι επέβλεπε το συστηματικό και γενικευμένο ντοπάρισμα των αθλητών, ακόμα και μικρών παιδιών, με την προοπτική κάποτε κι αυτά να δρέψουν δάφνες προς δόξαν του σοσιαλισμού. Παρέβλεψε επίσης το γεγονός ότι στα δικαστήρια της Γερμανίας εκκρεμούν μηνύσεις αθλητών εναντίον εκείνων που τους σμπαράλιασαν την υγεία για να εκπληρώσουν κάποιο πλάνο, όπως γινόταν τότε.

Φυσικά υπάρχει απάντηση: οι μαρτυρίες, τα κατεστραμμένα κορμιά των θυμάτων, τα έγγραφα της Στάζι, όλα αυτά δεν είναι παρά μια τεράστια πλεκτάνη αριστοτεχνικά στημένη από τις μυστικές υπηρεσίες της Δύσης. Δεν ήταν η πρώτη φορά εξάλλου. Τότε που άνοιξαν οι πόρτες, το ’89, οι καταχθόνιοι συκοφάντες κατάφεραν να κάνουν πλύση εγκεφάλου σε εκατομμύρια πανευτυχείς πλην όμως αφελείς ανθρώπους, που άρχισαν να σπρώχνονται για το ποιος θα φύγει πρώτος.

Ας αφήσουμε όμως το ΚΚΕ να ζει στον πλανήτη του και να ντοπάρει ιδεολογικά τους οπαδούς του. Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί στην άλλη Αριστερά κάποιοι επιδιώκουν την επανένωση. Δεν εννοώ τη σύμπραξη ή ακόμα και την εκλογική συνεργασία. Στην πολιτική τίποτα δεν αποκλείεται. Αναφέρομαι σε όσους βιώνουν την κόντρα με τους κληρονόμους της Σοβιετίας σαν τραύμα που ήρθε η ώρα να επουλωθεί, κάτι κακό που πρέπει επιτέλους να διορθωθεί, για να μπορέσουν να ξανασμίξουν όλοι οι αριστεροί, και αυτοί που κατήγγειλαν το ζόφο κι εκείνοι που ακόμα τον υπερασπίζονται. Οσο για την κάθετη άρνηση του ΚΚΕ σε κάθε είδος επαφής, οφείλω να ομολογήσω ότι με βρίσκει απολύτως σύμφωνο.