Το τέλος των Λατινικών

Λόγω φόρτου εργασίας δεν μπόρεσα να μελετήσω το νόμο και τις συγκεκριμένες διατάξεις αναλυτικά και περιορίστηκα, εκ των πραγμάτων, σε μια σύνοψή του, από αυτές που αναρτώνται στις ειδικευμένες εκπαιδευτικές, αλλά και σε μη εκπαιδευτικές ιστοσελίδες. Από κάποια άποψη ευτυχώς.

Η άμεση αίσθηση είναι ότι το όλο κατασκεύασμα λειτουργεί ως αφηγηματικό παραπέτασμα που προστατεύει μια κυρίαρχη, βαθιά θεσμική μεταβολή, μια επέμβαση στο σώμα της ελληνικής παιδείας. Οι επιμέρους τροποποιήσεις, για παράδειγμα η αλλαγή των ισορροπιών στην Πανελλαδική εξέταση των Αρχαίων Ελληνικών, όσο σημαντικές και αν τις θεωρήσει κανείς δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία μπροστά στην τεράστια, για να μην πω τερατώδη, μεταβολή, την οποία επιφέρει η υποκατάσταση των Λατινικών από την Κοινωνιολογία. Η μεταβολή αυτή γίνεται ακόμα σημαντικότερη, αλλά και ενδεικτικότερη των κατευθύνσεων τις οποίες υπηρετεί, αν σκεφτεί κανείς ότι, στην κατεύθυνση των Οικονομικών Επιστημών – την αιχμή του δόρατος δηλαδή των Κοινωνικών Επιστημών στις οποίες η Κοινωνιολογία δικαιωματικά ανήκει – δεν υπάρχει η Κοινωνιολογία ως εξεταζόμενο μάθημα. Ας μην λησμονούμε ότι η Κοινωνιολογία είναι η κατεξοχήν Κοινωνική Επιστήμη.

Η Κοινωνιολογία λοιπόν αντικαθιστά τα Λατινικά, τον ένα από τους δύο πυλώνες των Ανθρωπιστικών και Γλωσσικών Επιστημών. Επιχειρήματα του τύπου της νεκρής γλώσσας εύκολα παραμερίζονται. Και τα Αρχαία Ελληνικά νεκρή γλώσσα είναι και παγκοσμίως ως νεκρή γλώσσα διδάσκονται. Ενδεχόμενη αντικατάστασή τους όμως θα προκαλούσε εθνικιστικά παραληρήματα, κάτι που προφανώς η κυβέρνηση δεν επιθυμεί. Καταργούνται λοιπόν τα Λατινικά και έτσι καθησυχάζουν οι φανατικοί. Η επιστημονική κοινότητα όμως πρέπει να ανησυχεί σε βαθμό υπερέντασης. Τα Λατινικά αποτελούν τον ένα από τους δύο πυλώνες των ανθρωπιστικών επιστημών παγκοσμίως. Δεν αφορά μόνο τη χώρα ο σχεδιασμός, ακροατήριο της πρότασης είναι η παγκόσμια κοινότητα, αν και ενδέχεται, εξ αντανακλάσεως, να κινητοποιήσει εθνολαϊκιστικά παραληρήματα αλλού, στις λατινογενείς χώρες. Το λαϊκιστικό σκεπτικό μπορεί να πάρει τη μορφή: Αν οι Έλληνες καταργούν τα Λατινικά, γιατί εμείς να στηρίζουμε τα Αρχαία Ελληνικά; Ήδη βέβαια αυτό το επιχείρημα μπορεί να στοχοποιηθεί ως εθνικιστικού περιεχομένου. Προβάλλεται δήθεν ως υποστήριξη της διεθνούς προβολής του ελληνικού πολιτισμού. Έτσι η επιστημονική κοινότητα βρίσκεται εμπλεγμένη σε δύο αντιτιθέμενα εθνολαϊκιστικά παραληρήματα. Ομολογουμένως η στρατηγική είναι πολύ έξυπνα σχεδιασμένη. Ίσως μάλιστα αυτή η διάσταση να είναι το αποκλειστικό διανοητικό στοιχείο της όλης πρότασης. Όλα τα υπόλοιπα είναι τα γνωστά, ελληνικής έμπνευσης ανακατέματα της τράπουλας, των αιώνιων ελληνικών κυβερνητικών στελεχών που ευελπιστούν σε διάλογο με την ιστορία καταβάλλοντας την ελάχιστη δυνατή προσπάθεια και τον ήσσονα σχεδιασμό. Άσε που τα Λατινικά στερούνται και ιδιαίτερης συνδικαλιστικής κάλυψης. Ελάχιστοι τα γνωρίζουν και ελάχιστοι πλέον τα διδάσκουν. Προσωπικά ανήκω σε αυτούς που δεν τα γνωρίζουν. Το συμβολικό όμως βάρος αυτής της απόφασης είναι τερατώδες. Κατεδαφίζεται, έτσι απλά, το ανθρωπιστικό περιεχόμενο των σπουδών. Αν αυτό γίνει δεκτό, τα Αρχαία Ελληνικά σύντομα θα μπορούν να υποκύψουν ως μοναχικό ώριμο φρούτο και η γλωσσική παιδεία να αντικατασταθεί από τις Κοινωνικές Επιστήμες, φορείς διαφορετικών αξιών. Όλα αυτά όμως μοιάζουν με λεπτομέρειες που απασχολούν μια μικρή και όχι ιδιαίτερα ευυπόληπτη μειοψηφία. Αυτή τη μικρή μειοψηφία που αγωνιά για τη γλώσσα και τον πολιτισμό. Όχι τον ελληνικό, τον παγκόσμιο.