Οι διαδηλώσεις «στον γύψο»

Ένα από τα χαρακτηριστικά του νεοφιλελευθερισμού είναι το κατ’ επίφαση δεύτερο συνθετικό του. Επειδή ακριβώς επιδιώκει την αναδιανομή του πλούτου σε βάρος των ασθενέστερων οικονομικά στρωμάτων και άρα την αύξηση των ανισοτήτων, χρειάζεται ένα θεσμικό πλαίσιο περιστολής των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων.

Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η προσπάθεια περιορισμού, καταστολής αλλά και κατάργησης της κοινωνικής διαμαρτυρίας που παράγεται από τις πολιτικές ενάντια στις υποτελείς τάξεις. Οι παραπάνω επιδιώξεις διατρέχουν το νομοσχέδιο για τις «υπαίθριες δημόσιες συγκεντρώσεις» που εισήχθη στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή από την κυβέρνηση.

Ταυτόχρονα το παραπάνω νομοσχέδιο ενσωματώνει τις ιδεοληψίες της ελληνικής Δεξιάς για την ανάγκη ενός συμβολικού αλλά και πραγματικού τέλους της Μεταπολίτευσης και της υποτιθέμενης ιδεολογικής κυριαρχίας της Αριστεράς, η οποία μεταξυ άλλων εκφράζεται και από μια «αχαλίνωτη» ελευθερία των πάσης φύσεως διαδηλωτών. Και τι καλύτερο για να τελειώσει η Μεταπολίτευση από το να ξαναγυρίσει η ελληνική κοινωνία στην περίοδο της χούντας με την αναβίωση νομοθετήματος, το οποία μάλιστα χρησιμοποιήθηκε για την άγρια καταστολή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

Αυτή τη φορά βέβαια συνοδεύεται από ευφημισμούς «περί προστασίας της κοινωνικής και οικονομικής ζωής» από τους «λίγους που ταλαιπωρούν τους πολλούς», όπως μας πληροφορούσε με περίσσια αναίδεια ο πρωθυπουργός λίγο καιρό πριν. Και έτσι δημιουργείται ο «αστικός μύθος» των χιλιάδων διαδηλώσεων που παρεμποδίζουν την αγοραστική κίνηση και οδηγούν σε χρεοκοπία τα μικρά μαγαζιά του κέντρου της Αθήνας.

Και πάνω σε αυτόν τον μύθο συναντούνται οι ιδεοληψίες της Δεξιάς με την πολιτική εμπάθεια σε κάθε είδους λαϊκότητα και τον ανυπόφορο ελιτισμό των οπαδών του «Εξτρεμιστικού Κέντρου». Να θυμίσουμε εδώ πως οι πρώτες αναφορές για την «ανάγκη περιορισμού των διαδηλώσεων» προέρχονταν από τον τότε δήμαρχο Αθηναίων και νυν βουλευτή του ΚΙΝ.ΑΛΛ., Γ. Καμίνη, το 2012.

Ολοι αυτοί όμως ουδόλως ανησυχούσαν για τη «διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής» από την τεράστια ύφεση, την ανεργία και τη φτώχεια στην οποία είχαν οδηγήσει τη χώρα με τις πολιτικές τους. Οι οποίες με τη σειρά τους «σφυρηλάτησαν» τα χιλιάδες «λουκέτα» σε μικρά και μεγαλύτερα καταστήματα στο κέντρο, αλλά και σε γειτονιές της Αθήνας οι οποίες βέβαια δεν έκλεισαν ούτε ώρα από διαδηλώσεις.

Ισως οι μοναδικοί που νοιάστηκαν για την «κοινωνική και οικονομική ζωή» να ήταν αυτοί οι χιλιάδες διαδηλωτές που δυσφημίζονται από τον Μητσοτάκη και τον Καμίνη, καθώς ήταν αυτοί που αγωνίστηκαν ενάντια στην εξαθλίωση την οποία επέφεραν οι πολιτικές των μνημονίων. Και αυτοί οι διαδηλωτές ακριβώς είναι ο φόβος της Ν.Δ., γι’ αυτό φέρνει κατακαλόκαιρο το νομοσχέδιο που στην πράξη οδηγεί σε κατάργηση του συνταγματικού «δικαιώματος του συνέρχεσθαι».

Η ανερμάτιστη διαχείριση της οικονομικής κρίσης αλλά και οι σκανδαλώδης εύνοια των παρασιτικών ελίτ την ώρα που λιποθυμούν παιδιά από την πείνα και η επερχόμενη βαριά ύφεση δημιουργούν συνθήκες κοινωνικής έκρηξης. Η Ν.Δ. φοβάται την επανάληψη της περιόδου 2010-14 και τρέχει να «πνίξει» τις κοινωνικές αντιδράσεις με απαγορεύσεις και καταστολή.

Ματαιοπονούν, δεν περιορίζεται η κοινωνική οργή όταν ξεσπάσει, δεν το κατάφεραν άλλωστε ούτε οι χουντικοί εμπνευστές του νομοθετήματος που αναβιώνει η Ν.Δ.