Ο εμβολιασμός μου, ο Τσιτσιπάς και η Ελεάνα

Οταν διαγνώστηκα με πολλαπλή σκλήρυνση πριν από τρία χρόνια είχα κάνει δύο μήνες πριν το εμβόλιο της γρίπης και οι γιατροί μου είπαν να μην το ξανακάνω ποτέ γιατί θεώρησαν ότι επέδρασε αρνητικά στον οργανισμό μου. Από τότε φοβόμουν πολύ τα εμβόλια και ανησυχούσα ακόμη και όταν έκανε κάποιος δικός μου που ήταν υγιέστατος.

Μετά ήρθε η πανδημία COVID-19 και συνειδητοποίησα ότι ανήκω σε άκρως ευπαθή ομάδα και λόγω πάθησης αλλά, κυρίως, λόγω βαριάς ανοσοκατασταλτικής θεραπείας που ακολουθούσα. Ηταν όλα πολύ καινούργια, κλινικές δοκιμές δεν ήταν δυνατό να γίνουν για όλες τις περιπτώσεις ασθενών και θεραπειών, και, μοιραία οι επιστήμονες δεν μπορούσαν να έχουν κατηγορηματική άποψη.

Στην περίπτωσή μου η βασική εισήγηση ήταν να μην κάνω το εμβόλιο μέχρι το φθινόπωρο γιατί δεν θα αποκτούσα αντισώματα, οπότε θα έπαιρνα το ρίσκο των παρενεργειών που, έτσι όπως είναι διαλυμένο το ανοσοποιητικό μου, θα ήταν μεγάλες, χωρίς να προστατευτώ.

Αλλά και αυτή ήταν μια εισήγηση «στο περίπου». Οι γιατροί δεν μπορούσαν να ξέρουν ούτε να προβλέψουν με ασφάλεια – στην πραγματικότητα έπρεπε να αποφασίσω μόνη. Είχα τεράστιο άγχος και προσπαθούσα να απαλλαγώ από το βασανιστικό δίλημμα αποφεύγοντας την απάντηση.

Ήρθα από τον Μάιο στην Αντίπαρο, τηλεργασία και απομόνωση, οπότε δεν κινδύνευα να μολυνθώ μέχρι τουλάχιστον τον Ιούλιο όταν θα άρχιζαν να έρχονται η κόρη μου, οι κόρες του άντρα μου, φίλοι.

Κάποια μέρα μίλησα με τον γιατρό του νησιού Σωτήρη Σκούρτη, παθολόγο, που είχε πετύχει το θαύμα του σχεδόν καθολικού εμβολιασμού της τοπικής κοινωνίας, χάρη στη σχέση εμπιστοσύνης που έχει χτίσει. Παρόλο που ίδιος δεν έχει καμία σχέση με τη νευρολογία, μου είπε ότι οι τελευταίες έρευνες δείχνουν πως το εμβόλιο παράγει εκτός από κυτταρική και χημική ανοσία, επομένως μπορεί να αποκτήσω κάποια προστασία παρά την ανοσοκαταστολή. Σε λίγες ώρες υπήρχε ραντεβού στο κέντρο υγείας του νησιού.

Δεν καταλάβαινα ακριβώς τι σημαίνει αυτό που μου είπε, αλλά μου ακουγόταν ωραίο. Το είπα στον άντρα μου, ψυχίατρο, και μου είπε ότι ο ίδιος θέλει να κάνω το εμβόλιο αλλά έχει σημασία να πάρω μόνη μου την απόφαση.

Έστειλα μήνυμα κατευθείαν στη στιχουργό Ελεάνα Βραχάλη που πάσχει από την ίδια πάθηση και ακολουθεί άλλη θεραπεία. Εκείνη την ώρα πήγαινε για τη δεύτερη δόση. Μου φάνηκε καρμικό. Γιατί στην Ελεάνα κατέφευγα πάντα όταν χρειαζόμουν βοήθεια για το πρόβλημά μου επειδή, αν και νεότερη από μένα, είναι πιο «παλιά» στην ασθένεια. Επειδή τη θαυμάζω και με συγκινεί αυτό που είναι, αφήνομαι να με επηρεάσει.

Η Ελεάνα φοβόταν και μου το είπε. Της είπα πόσο σπουδαία είναι για μένα που έχει τόση δύναμη και τέτοιο θάρρος, μου είπε ότι λέω ανοησίες και ότι εγώ είμαι αξιοθαύμαστη – με κάτι τέτοιους χαζούς μελοδραματισμούς, ακατανόητους για ανθρώπους που δεν έχουν ανάλογα προβλήματα, έκανα την πρώτη δόση χωρίς να το καταλάβω.

Λίγες ώρες μετά, πόνος στο χέρι και τίποτα άλλο. Η Ελεάνα όμως περνούσε δύσκολα. Για τρία 24ωρα ταλαιπωρούνταν πολύ. Κοιμόμουν και ξυπνούσα με τη σκέψη της και με τη βεβαιότητα ότι με περιμένουν τα ίδια και χειρότερα. Όταν συνήλθε, ξαφνικά, σαν να μην έχει προηγηθεί τίποτα, αισθάνθηκα ευτυχισμένη. «Σκέψου πώς θα ήμουν αν είχα κολλήσει», μου είπε. Πραγματικά, σκέψου.

Τρεις εβδομάδες μετά, όταν έκανα τη δεύτερη δόση, οι παρενέργειες άρχισαν μετά από δώδεκα ώρες. Είχα φρικτούς πόνους, μυαλγία το λένε, και το πιο δραματικό δεν μπορούσα καθόλου να περπατήσω. Ούτε πυρετός ούτε βήχας, ούτε ναυτία ή κάτι άλλο, όμως δεν μπορούσα να κάνω βήμα χωρίς να κρατιέμαι.

Τρόμαξα πάρα πολύ. Εκείνα τα εφιαλτικά 24ωρα μου φαινόταν αδύνατο να επανέλθω και ένιωθα απίστευτα τυχερή που είχα δίπλα μου τον άντρα μου να με στηρίζει – με τον υπέροχο τρόπο που το κάνει.

Δεν μπορούσα να μιλήσω με κανέναν γιατί ούτε θα καταλάβαινε ακριβώς ούτε θα είχε να μου πει κάτι που να έχει νόημα για μένα εκείνες τις ώρες. Οι φίλοι μου ούτε είχαν φοβηθεί πριν κάνουν το εμβόλιο ούτε ταλαιπωρήθηκαν μετά. Κάτι δεκατάκια και αυτά όχι σε όλους. Ενας υγιής δύσκολα μπορεί να ταυτιστεί με κάποιον που πάσχει από χρόνια ασθένεια και ακόμη πιο δύσκολα μπορεί να προβλέψει τις αγωνίες και τους φόβους του.

Ευτυχώς υπήρχε η Ελεάνα με τα sms. Τόσο γλυκιά, τόσο κοντά και τόσο υπέροχη. Μου έλεγε αυτό που έπρεπε να ακούσω για να πάρω δύναμη και ό,τι χρειαζόταν για να πιστέψω ότι θα βγω από τον εφιάλτη.

Και βγήκα. Μάλιστα έκανα και τεστ αντισωμάτων αργότερα που έδειξε ότι απέκτησα κάποια αντισώματα. Τα ξέχασα αμέσως όλα αυτά, τόσο που αδημονώ να κάνω και τρίτη δόση αν μου προταθεί. Τα ξαναθυμήθηκα τώρα, με τη φασαρία για τον Στέφανο Τσιτσιπά που δεν εμβολιάζεται γιατί το εμβόλιο έχει παρενέργειες, δεν έχει δοκιμαστεί αρκετά, δεν το χρειάζεται στην ηλικία του και με το γερό ανοσοποιητικό που έχει. Ετσι είπε.

Τυχερός ο Τσιτσιπάς. Υγιής, πλούσιος, επιτυχημένος, με όλη τη ζωή και τη δόξα μπροστά του, χωρίς την ειλικρινή ενσυναίσθηση που κάνει συχνά όσους την έχουν να υποφέρουν με την οδύνη των άλλων.

Το τραγούδι που έγραψε η Ελεάνα Βραχάλη «Κανένας μόνος» το τραγουδάει ο Μ. Χατζηγιάννης και είναι στο Νο1 της κατάταξης αυτόν τον καιρό.

Τη θαυμάζω για τη δημιουργικότητα, τη σεμνότητα, τη γενναιοδωρία και την αξιοπρέπεια με την οποία δίνει τη μάχη της για να είναι καλά. Οσο γίνεται.