Κουκούλες και κουκουλώματα
Γεράσιμος Γεωργάτος, Αυγή, Δημοσιευμένο: 2007-01-25
Διαβάζουμε στο Βήμα, 24/12/06, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καταδικάζει τη βία των κουκουλοφόρων επειδή, όπως ισχυρίζεται ο Χ.Π από το Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και μεταναστών, - και μέλος της Π.Γ του ΣΥΝ - «θεωρούμε ότι πρόκειται για τη λεγόμενη μητροπολιτική βία, την ίδια που υπάρχει στα προάστια του Παρισιού, του Λονδίνου και αλλού. Είναι σαν να καταδικάζεις την παραβατικότητα των φτωχών …». Στο ίδιο μήκος κύματος, ο Ν.Γ, μέλος του Δικτύου για τα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα, θεωρεί ότι «είναι υποκριτικό να συγκινούμαστε από την έκρηξη των νεαρών αποκλεισμένων στα προάστια του Παρισιού και να γινόμαστε δυσανεκτικοί και αυταρχικοί απέναντι στην οργή και στην απόγνωση των δικών μας παιδιών από τα αθηναϊκά προάστια».
Πρόκειται για μια ακόμα αυθαίρετη προσέγγιση της πραγματικότητας προσαρμοσμένης σε a priori ιδεολογικές εμμονές έτοιμες να υιοθετήσουν και να αναγορεύσουν άκριτα ό,τι κινείται σε δυνάμει κίνημα αμφισβήτησης και ανατροπής. Όμως αυτό που απαιτούσαν με περισσή σαφήνεια οι εξεγερμένοι των γαλλικών προαστίων δεν ήταν παρά η πληρέστερη δυνατή ενσωμάτωση στο υφιστάμενο γαλλικό πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό σύστημα. Εξίσου άστοχα και αυθαίρετα ταυτίζονται τα συμβαίνοντα στα γαλλικά προάστια με ό,τι συμβαίνει στο κέντρο της Αθήνας και ουδεμία σχέση έχει με την «οργή και απόγνωση των δικών μας παιδιών από τα αθηναϊκά προάστια».
Επιχειρώντας να σκιαγραφήσει το προφίλ του λεγόμενου «αντιεξουσιαστικού χώρου», ο Γ.Λ, στο Βήμα, 7/1/07, καταγράφει ότι «οι αναρχικοί που συμμετέχουν σε επεισόδια είναι περίπου 700 άτομα …. Ανάμεσά τους είναι γόνοι πολιτικών, επιχειρηματιών, ανθρώπων των τεχνών. … Περίπου 150 με 200 από τους αναφερόμενους είναι χούλιγκαν που έχουν πρωταγωνιστήσει σε επεισόδια στα γήπεδα.».
Πού είναι οι φτωχοί, τα προάστια και τα εξεγερμένα πληβειακά στρώματα; Δεν πρόκειται παρά για τυφλή βία, για τυφλές αντικοινωνικές εξεγέρσεις χωρίς πολιτική πρόταση και ιδεολογική συγκρότηση που δεν μεταφέρουν κανένα συλλογικό αίτημα. Μπορεί με αφορμή τη δράση των κουκουλοφόρων κάποιοι στην αριστερά να γοητεύονται από τη γενική, αφηρημένη και αόριστη «εξέγερση κατά του συστήματος», από τις ονειρώξεις για νέους Μάηδες του 68 ή από τη φαντασίωση για τη γέννηση ενός νέου κινηματικού πολιτικού υποκειμένου. Όμως εκτός από τα πρόσωπα, οι κουκούλες κουκουλώνουν κυρίως τη βαρβαρότητα, την υπονόμευση της δημοκρατίας, την ενοχοποίηση συνδικαλιστικών και λαϊκών κινητοποιήσεων και οδηγούν σε συντηρητικοποίηση ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας. Όσοι συμμετέχουν σε τέτοιου είδους «εξεγέρσεις» προσφέρουν τις καλύτερες υπηρεσίες για την περαιτέρω εδραίωση της «κυρίαρχης νεοφιλελεύθερης τάξης πραγμάτων» και διευκολύνουν την εφαρμογή των συντηρητικών κυβερνητικών μεταρρυθμίσεων για περιστολή των δικαιωμάτων.
Ο ΣΥΝ, όπως και το σύνολο της σύγχρονης δημοκρατικής αριστεράς, οφείλουν να έχουν ανοιχτό μέτωπο κατά της βίας και της τρομοκρατίας, από όπου και αν προέρχονται, γιατί βάλλουν ευθέως κατά της δημοκρατίας και του λαϊκού κινήματος και επομένως είναι στοιχεία εχθρικά για την αριστερά. Δεν αρκεί η «διαφωνία με τις ενέργειες και την πρακτική τους», ως να πρόκειται για παραστρατημένους αριστερούς. Χρειάζεται ρητή, απερίφραστη και απόλυτη καταδίκη, όπως απόλυτη και ανυποχώρητη είναι - και σωστά - η στάση της αριστεράς στο ζήτημα των δικαιωμάτων.
Δυστυχώς όμως, διαβάζοντας κανείς το κείμενο της Φ.Τ, στις «Συναντήσεις» της Αυγής, 23/1/07, για «Τα Πολλά Πρόσωπα του Φόβου», αντιλαμβάνεται το μέγεθος της διολίσθησης σε απλουστευτικά ιδεολογήματα και μανιχαϊκού τύπου σχηματικά σκεπτικά, δηλωτικά της οπισθοχώρησης των ιδεών της ανανεωτικής αριστεράς και της βαθμιαίας ανάδυσης και κυριαρχίας αντιλήψεων της εποχής του μεσοπολέμου. Η συντάκτρια προβαίνει σε δήλωση ανοχής διατεινόμενη ότι «οι μολότωφ και τα γκαζάκια μας τσαντίζουν αλλά δε μας τρομοκρατούν», και το δικαιολογεί έχοντας καταγράψει προηγουμένως εν είδει καταλόγου όλα τα προβλήματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία και τους εργαζόμενους από τους απαράδεκτα χαμηλούς μισθούς και συντάξεις μέχρι τις εργασιακές σχέσεις και την ξενοφοβία.
Ο μεγαλύτερος εχθρός της προόδου είναι η ιδεολογική επανάπαυση και η οκνηρία που δυστυχώς έχουν επικρατήσει σήμερα στο χώρο μας, αντί για έναν διαρκή και εκτεταμένο διάλογο για σειρά ζητημάτων τα οποία κάθε άλλο παρά λυμένα είναι από συνέδρια και συνεδριακές πλειοψηφίες και επί των οποίων επικρατεί πλήρης σύγχυση με συνέπεια και πάλι τη θολή και ενίοτε αρνητική εικόνα του ΣΥΝ προς την κοινωνία, παρά την περί του αντιθέτου πλειοψηφική βεβαιότητα.
Γεράσιμος Γεωργάτος
Μέλος της Νομαρχιακής Α΄ Αθήνας του ΣΥΝ
Πρόκειται για μια ακόμα αυθαίρετη προσέγγιση της πραγματικότητας προσαρμοσμένης σε a priori ιδεολογικές εμμονές έτοιμες να υιοθετήσουν και να αναγορεύσουν άκριτα ό,τι κινείται σε δυνάμει κίνημα αμφισβήτησης και ανατροπής. Όμως αυτό που απαιτούσαν με περισσή σαφήνεια οι εξεγερμένοι των γαλλικών προαστίων δεν ήταν παρά η πληρέστερη δυνατή ενσωμάτωση στο υφιστάμενο γαλλικό πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό σύστημα. Εξίσου άστοχα και αυθαίρετα ταυτίζονται τα συμβαίνοντα στα γαλλικά προάστια με ό,τι συμβαίνει στο κέντρο της Αθήνας και ουδεμία σχέση έχει με την «οργή και απόγνωση των δικών μας παιδιών από τα αθηναϊκά προάστια».
Επιχειρώντας να σκιαγραφήσει το προφίλ του λεγόμενου «αντιεξουσιαστικού χώρου», ο Γ.Λ, στο Βήμα, 7/1/07, καταγράφει ότι «οι αναρχικοί που συμμετέχουν σε επεισόδια είναι περίπου 700 άτομα …. Ανάμεσά τους είναι γόνοι πολιτικών, επιχειρηματιών, ανθρώπων των τεχνών. … Περίπου 150 με 200 από τους αναφερόμενους είναι χούλιγκαν που έχουν πρωταγωνιστήσει σε επεισόδια στα γήπεδα.».
Πού είναι οι φτωχοί, τα προάστια και τα εξεγερμένα πληβειακά στρώματα; Δεν πρόκειται παρά για τυφλή βία, για τυφλές αντικοινωνικές εξεγέρσεις χωρίς πολιτική πρόταση και ιδεολογική συγκρότηση που δεν μεταφέρουν κανένα συλλογικό αίτημα. Μπορεί με αφορμή τη δράση των κουκουλοφόρων κάποιοι στην αριστερά να γοητεύονται από τη γενική, αφηρημένη και αόριστη «εξέγερση κατά του συστήματος», από τις ονειρώξεις για νέους Μάηδες του 68 ή από τη φαντασίωση για τη γέννηση ενός νέου κινηματικού πολιτικού υποκειμένου. Όμως εκτός από τα πρόσωπα, οι κουκούλες κουκουλώνουν κυρίως τη βαρβαρότητα, την υπονόμευση της δημοκρατίας, την ενοχοποίηση συνδικαλιστικών και λαϊκών κινητοποιήσεων και οδηγούν σε συντηρητικοποίηση ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας. Όσοι συμμετέχουν σε τέτοιου είδους «εξεγέρσεις» προσφέρουν τις καλύτερες υπηρεσίες για την περαιτέρω εδραίωση της «κυρίαρχης νεοφιλελεύθερης τάξης πραγμάτων» και διευκολύνουν την εφαρμογή των συντηρητικών κυβερνητικών μεταρρυθμίσεων για περιστολή των δικαιωμάτων.
Ο ΣΥΝ, όπως και το σύνολο της σύγχρονης δημοκρατικής αριστεράς, οφείλουν να έχουν ανοιχτό μέτωπο κατά της βίας και της τρομοκρατίας, από όπου και αν προέρχονται, γιατί βάλλουν ευθέως κατά της δημοκρατίας και του λαϊκού κινήματος και επομένως είναι στοιχεία εχθρικά για την αριστερά. Δεν αρκεί η «διαφωνία με τις ενέργειες και την πρακτική τους», ως να πρόκειται για παραστρατημένους αριστερούς. Χρειάζεται ρητή, απερίφραστη και απόλυτη καταδίκη, όπως απόλυτη και ανυποχώρητη είναι - και σωστά - η στάση της αριστεράς στο ζήτημα των δικαιωμάτων.
Δυστυχώς όμως, διαβάζοντας κανείς το κείμενο της Φ.Τ, στις «Συναντήσεις» της Αυγής, 23/1/07, για «Τα Πολλά Πρόσωπα του Φόβου», αντιλαμβάνεται το μέγεθος της διολίσθησης σε απλουστευτικά ιδεολογήματα και μανιχαϊκού τύπου σχηματικά σκεπτικά, δηλωτικά της οπισθοχώρησης των ιδεών της ανανεωτικής αριστεράς και της βαθμιαίας ανάδυσης και κυριαρχίας αντιλήψεων της εποχής του μεσοπολέμου. Η συντάκτρια προβαίνει σε δήλωση ανοχής διατεινόμενη ότι «οι μολότωφ και τα γκαζάκια μας τσαντίζουν αλλά δε μας τρομοκρατούν», και το δικαιολογεί έχοντας καταγράψει προηγουμένως εν είδει καταλόγου όλα τα προβλήματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία και τους εργαζόμενους από τους απαράδεκτα χαμηλούς μισθούς και συντάξεις μέχρι τις εργασιακές σχέσεις και την ξενοφοβία.
Ο μεγαλύτερος εχθρός της προόδου είναι η ιδεολογική επανάπαυση και η οκνηρία που δυστυχώς έχουν επικρατήσει σήμερα στο χώρο μας, αντί για έναν διαρκή και εκτεταμένο διάλογο για σειρά ζητημάτων τα οποία κάθε άλλο παρά λυμένα είναι από συνέδρια και συνεδριακές πλειοψηφίες και επί των οποίων επικρατεί πλήρης σύγχυση με συνέπεια και πάλι τη θολή και ενίοτε αρνητική εικόνα του ΣΥΝ προς την κοινωνία, παρά την περί του αντιθέτου πλειοψηφική βεβαιότητα.
Γεράσιμος Γεωργάτος
Μέλος της Νομαρχιακής Α΄ Αθήνας του ΣΥΝ
