Τα συμπτώματα και η νόσος (;)

Αδικεί την πλευρά μας, όσους και όσες δεν ψηφίσαμε τη "Διακήρυξη" για την εκλογική συμμαχία στην τελευταία συνεδρίαση της ΚΠΕ, η άποψη, ότι δεν θέλουμε τις συμμαχίες προς τα …αριστερά μας. Ως έμπειρα πολιτικά όντα γνωρίζουμε τη σημασία των κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών. Πότε όμως; Όταν στο μεν κοινωνικό επίπεδο το κόμμα δεν διαχέεται στα κινήματα, αλλά μπορεί να συνομιλεί με αυτά σε ένα αέναο "πάρε - δώσε", σε ένα διαρκή αλληλοεπηρεασμό, σε μια ισότιμη συνεργασία αμοιβαίου οφέλους.

Στο δε πολιτικό, που αξιολογείται ως δυσκολότερο, η συμμαχία αποβαίνει ωφέλιμη όταν είναι προβλεπτό και συμπεφωνημένο το εύρος της διαπραγμάτευσης, όταν οι διαδικασίες γίνονται στο φως της ημέρας, όταν αναζητείται προγραμματικό κοινό έδαφος, όταν προάγεται ο σκοπός για τον οποίο ιδρύθηκε το κόμμα και όταν αυτό αναπτύσσεται και δεν απειλείται η ενότητά του. Μια συμμαχία - έστω και ad hoc - που εισάγει διαίρεση στις γραμμές του κόμματος είναι εξ αρχής προβληματική. Και αυτό καλή ώρα συμβαίνει με μας σήμερα.

Λέγεται, ότι το τελευταίο συνέδριο έδωσε πράσινο φως γι αυτή τη συμμαχία με ΣΥΡΙΖΑ - Πρωτοβουλία. Πρόκειται για λάθος ισχυρισμό. Γιατί το συνέδριο δεν ενέκρινε την αυθαιρεσία. Καμιά συνεδριακή νομιμοποίηση δεν υπάρχει για την ποιότητα της συγκεκριμένης διαπραγμάτευσης, που αποτυπώνεται στη "Διακήρυξη" και προ και μετά τις τροποποιήσεις. Σ αυτό το κείμενο αρκετοί-ές από μας δεν αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας. Το κείμενο παραπέμπει σε εξωκοινοβουλευτική αριστερά, που δεν είναι όμως η δική μας αριστερά. Καμμία συνεδριακή απόφαση δεν υπάρχει, που να θέτει σε αμφισβήτηση στοιχεία φωτογνωμίας και ταυτότητας, που ανήκουν στο σκληρό πυρήνα της συγκρότησης του ΣΥΝ. Μα και κανένα τακτικό συνέδριο, που έχει αίσθηση της ιστορικότητάς του ΣΥΝ, μπορεί να αγγίξει πλευρές, χωρίς τις οποίες το κόμμα δεν υπάρχει, όπως το συνομολογήσαμε και το οικοδομήσαμε (π.χ. ευρωπαϊσμός). Εκτός εάν τεθεί θέμα διάλυσης και επανίδρυσης, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.

Μανδύας άλλων σχεδίων;

Ή μήπως δεν είναι άλλη; Μήπως, τελικά, η "Διακήρυξη" είναι ο μανδύας άλλων ευρύτερων σχεδίων; Μη ομολογημένων; Μήπως οι συζητήσεις που γίνονται ενισχύουν και πριμοδοτούν σχεδιασμούς για ρευστοποίηση του ΣΥΝ; Μήπως η εκλογική συμμαχία δεν είναι αυτό που φαίνεται;

Δικαιούμαστε να έχουμε αυτούς τους φόβους, στο βαθμό που επιδεικνύεται εμμονή στη διατήρηση του κειμένου της "Διακήρυξης" και δεν λαμβάνονται υπόψη οι ενστάσεις μιας πλευράς του κόμματος. Δικαιούμαστε να αγωνιούμε για αρχές του κόμματος, που δεν μπορούν να αναθεωρηθούν και δεν είναι - δεν επιτρέπεται να είναι - αντικείμενο διαπραγμάτευσης.

Με άλλα λόγια, δεν είναι η εκλογική συμμαχία που μας φοβίζει, είναι οι όροι με τους οποίους συνάπτεται και η υποχωρητικότητα που παρατηρείται από πλευράς όσων διαπραγματεύονται στο όνομά μας, όχι τόσο για τεχνικά και διαδικαστικά θέματα, όσο για το περιεχόμενο των ιδεών και θέσεων.

Νομίζω ότι η σημερινή πλειοψηφία στον ΣΥΝ χρωστάει κάποιες διευκρινίσεις. Αυτές πρέπει να δοθούν. Μπορεί να σφάλουμε, να είμαστε υπερβολικοί-ές. Τότε θα το αναγνωρίσουμε. Αλλά προς το παρόν δεν έχουμε λάβει πειστικές απαντήσεις σε σχέση με το τι πραγματικά γίνεται, "πού πάει το πράγμα". Αυτή τη στιγμή υπάρχει κλονισμός της αμοιβαίας εμπιστοσύνης και το κλίμα είναι βαρύ. Και πρέπει το συντομότερο αυτή η δυσθυμία να αρθεί, με τις κατάλληλες κινήσεις. Το φυσιολογικό πλαίσιο είναι το διαρκές συνέδριο σε μια εβδομάδα.

Ανάγκη να επιβεβαιωθεί η ενότητα στη διαφορετικότητα! Ανάγκη να επιδιωχθεί συναίνεση στο εσωτερικό για τις κινήσεις που γίνονται και να μη θυσιαστεί η ενότητα στο όνομα της δήθεν εφαρμογής των αποφάσεων του τελευταίου συνεδρίου.

Ανάγκη το διαρκές συνέδριο να προσδώσει μια νέα δυναμική στη δράση του κόμματος, με την αξιοποίηση του συνόλου του πολιτικού του προσωπικού. Έτσι κι αλλιώς δύσκολες είναι οι εποχές που διανύουμε και δεν φαίνεται ότι θα γίνουν ευκολότερες.

Ανακεφαλαιώνοντας, το δίλημμα "συμμαχίες ή όχι" είναι πλασματικό και δεν μπορεί πάνω σε αυτό να οικοδομείται διαίρεση. Δεν μας αφορά. Μακριά από εμάς οι λογικές καθαρότητας. Θέτουμε απλά θέμα προϋποθέσεων και ειλικρίνειας των προθέσεων. Ακούγεται βαρύ, αλλά είναι εντιμότερο και ωφελιμότερο να τίθενται τα ζητήματα, όπως τα αντιλαμβανόμαστε.

* Η Σούλα Παναρέτου είναι μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ