Το νέο Φιατάκι της Ανανεωτικής Αριστεράς
Διονύσης Νοταράκης, Αυγή, Δημοσιευμένο: 2007-07-21
Υποχρεωτικό Σαββατιάτικο ξενύχτι. Κακός ο ύπνος τα ξημερώματα της Κυριακής. Προγραμματισμένη απογευματινή ξεκούραση καθώς το υποχρεωτικό ξενύχτι θα συνεχιζόταν για δεύτερη σερί ημέρα. Part time - after midnight προλεταριάτο. Κάπου μέσα σε όλα η Κυριακάτικη Αυγή και το τηλεφώνημα του Νίκου. Η εκλογική διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ και η κυκλοφορία του νέου FIAT 500 μακράν τα πιο ενδιαφέροντα άρθρα στο Φύλλο 9974. Ξεχνάω τον απογευματινό ύπνο -23 είμαι, θα αντέξω- και πέφτω με τα μούτρα στην ανάγνωση. Φτιάχνω καφέ, ανάβω τσιγάρο.
Διαβολικές συμπτώσεις. Τα κατάφερε η Fiat και εμείς την κωλώσαμε. Φαίνεται πως οι Ιταλοί έχουν ένα μαγικό τρόπο να αποφεύγουν τις κακοτοπιές. Στην κατάλληλη στιγμή λανσάρουν κάτι νέο που κρατά μόνο την λάμψη και τον αέρα του παλιού και εκεί που όλοι τους θεωρούν χαμένους προσπερνούν κανονικότατα και με φλας. Το νέο 500αράκι θα είναι ένα πετυχημένο μοντέλο. Είναι ένα αυτοκίνητο στο οποίο καθρεφτίζονται οι ανάγκες που εκπορεύονται από τη νέα κοινωνική πραγματικότητα. Είναι ευέλικτο και οικολογικό σε έναν κόσμο δύσκαμπτο και γεμάτο ρύπους. Δεν είναι retro. Είναι - και εδώ θα προσπαθήσω να εισαγάγω ένα νεολογισμό- repro. Re από το Retro και Pro από το Progressive. Η παρουσία της Ιταλικής Κυβέρνησης -υποθέτω και του υπό ίδρυση αριστερού Κόμματος-στην παρουσίαση του νέου μοντέλου δεν είναι τυχαίο γεγονός. Το Φιατάκι είναι το νέο αριστερό κόμμα. Κρατάει τη λάμψη και την εμπειρία ενώ δεν διστάζει να προχωρήσει σε τομές. Παρόλα αυτά, το Φιατάκι, όπως και το νέο Αριστερό Κόμμα θα δεχθούν βολές. Βολές από τους νοσταλγούς. Από όσους ισχυρίζονται ότι τίποτα δεν είναι σαν το πρωτότυπο, το αυθεντικό, από όσους καθηλώθηκαν στην ασφάλεια της ταραγμένης δεκαετίας του 60 και στην δικαίωση της τότε καινοτομίας.
Λίγο πιο πέρα, στην Γαλλία, τα πράγματα δεν είναι και τόσο αισιόδοξα. Φαίνεται πως οι Γάλλοι, σε αυτή την φάση, δεν διαθέτουν την μαγική ιδιότητα των Ιταλών να την σκαπουλάρουν. Έτσι κι αλλιώς, η λέξη σκαπουλάρω, πιθανότατα έχει ιταλική ρίζα. Δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς θα βγει στην μαζική παραγωγή το νέο Citroen 2CV, όμως με σιγουριά μπορούμε να πιστέψουμε πως το 2CV, όπως και το 500αράκι αντίστοιχα στην Ιταλία, είναι συνδεδεμένο με την πορεία του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Αν στην Γαλλία δεν επιχειρηθεί μια ανάλογη επιχείρηση ανανέωσης, θα είναι σχεδόν σίγουρο, ότι οι ψηφοφόροι του Γαλλικού ΚΚ θα είναι όσοι και όπως οι κάτοχοι 2CV παγκοσμίως. Λίγοι, καλογυαλισμένοι, με έναν αέρα άλλης εποχής, άξιοι προσοχής και θαυμασμού, μα παντελώς αναξιόπιστοι για ένα ασφαλές ταξίδι με κρατήματα στις λεωφόρους του μέλλοντος καθώς το όχημα που κατέχουν μπορεί να κινηθεί μόνο σε γνώριμους δρόμους. Θα το επιδεικνύουν στις πλατείες τις Κυριακές αλλά θα παροπλίζονται οριστικά όλη την υπόλοιπη εβδομάδα στο γκαράζ, στον αποστειρωμένο από τον δρόμο, την πραγματικότητα δηλαδή, χώρο. Θα επιδεικνύουν ακόμα ένα ένδοξο παρελθόν, με σπουδαίες αναμνήσεις αλλά θα σταματούν εκεί. Η χωροταξική ασφάλεια του γκαράζ αλλά και η ασφάλεια που προσφέρει η μνήμη, θα τους καθηλώσει σε ακινησία και πνευματική στασιμότητα.
Στην Ελλάδα τώρα, δεν είχαμε ποτέ αμιγώς «δική μας» αυτοκινητοβιομηχανία. Πάντα εισάγαμε, παλαιότερα από Αμερική, στη συνέχεια από την Ευρώπη και τελευταία από την Ανατολή αυτοκίνητα. Παρά εισαγόμενα, δεν αργούσαν να βρουν τον δικό τους δρόμο, να επιβιώσουν αξιοπρεπώς και με αυταπάρνηση να προσαρμοστούν στην ελληνική πραγματικότητα. Η Ιστορία μας δίδαξε πως τόσο τα 2CV όσο και τα 500αράκια απεδείχθησαν στις συγκεκριμένες περιόδους ιδανικά για τους δρόμους μας. Η Ιστορία όμως προχώρησε.
Εμείς, αν κρίνω από το έτερο άρθρο ύψιστου ενδιαφέροντος, την εκλογική διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ, δεν φαίνεται να είμαστε διατεθειμένοι να πραγματώσουμε αυτό που λίγο πολύ έγινε στην Ιταλία. Να κρατήσουμε δηλαδή την λάμψη και να προχωρήσουμε σε βαθιές αλλαγές, ουσιαστικά και όχι φαινομενικά ριζοσπαστικές. Και επειδή μάλλον έχει σημάνει η ώρα της τομής, είναι η κατάλληλη στιγμή να ανοίξει η πολιτική μας αγορά ώστε να εισαχθεί το νέο Φιατάκι της Ανανεωτικής Αριστεράς.
Διονύσης Νοταράκης
Νεολαία Συν/ Συν Κυκλαδική Πρωτοβουλία
Διαβολικές συμπτώσεις. Τα κατάφερε η Fiat και εμείς την κωλώσαμε. Φαίνεται πως οι Ιταλοί έχουν ένα μαγικό τρόπο να αποφεύγουν τις κακοτοπιές. Στην κατάλληλη στιγμή λανσάρουν κάτι νέο που κρατά μόνο την λάμψη και τον αέρα του παλιού και εκεί που όλοι τους θεωρούν χαμένους προσπερνούν κανονικότατα και με φλας. Το νέο 500αράκι θα είναι ένα πετυχημένο μοντέλο. Είναι ένα αυτοκίνητο στο οποίο καθρεφτίζονται οι ανάγκες που εκπορεύονται από τη νέα κοινωνική πραγματικότητα. Είναι ευέλικτο και οικολογικό σε έναν κόσμο δύσκαμπτο και γεμάτο ρύπους. Δεν είναι retro. Είναι - και εδώ θα προσπαθήσω να εισαγάγω ένα νεολογισμό- repro. Re από το Retro και Pro από το Progressive. Η παρουσία της Ιταλικής Κυβέρνησης -υποθέτω και του υπό ίδρυση αριστερού Κόμματος-στην παρουσίαση του νέου μοντέλου δεν είναι τυχαίο γεγονός. Το Φιατάκι είναι το νέο αριστερό κόμμα. Κρατάει τη λάμψη και την εμπειρία ενώ δεν διστάζει να προχωρήσει σε τομές. Παρόλα αυτά, το Φιατάκι, όπως και το νέο Αριστερό Κόμμα θα δεχθούν βολές. Βολές από τους νοσταλγούς. Από όσους ισχυρίζονται ότι τίποτα δεν είναι σαν το πρωτότυπο, το αυθεντικό, από όσους καθηλώθηκαν στην ασφάλεια της ταραγμένης δεκαετίας του 60 και στην δικαίωση της τότε καινοτομίας.
Λίγο πιο πέρα, στην Γαλλία, τα πράγματα δεν είναι και τόσο αισιόδοξα. Φαίνεται πως οι Γάλλοι, σε αυτή την φάση, δεν διαθέτουν την μαγική ιδιότητα των Ιταλών να την σκαπουλάρουν. Έτσι κι αλλιώς, η λέξη σκαπουλάρω, πιθανότατα έχει ιταλική ρίζα. Δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς θα βγει στην μαζική παραγωγή το νέο Citroen 2CV, όμως με σιγουριά μπορούμε να πιστέψουμε πως το 2CV, όπως και το 500αράκι αντίστοιχα στην Ιταλία, είναι συνδεδεμένο με την πορεία του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Αν στην Γαλλία δεν επιχειρηθεί μια ανάλογη επιχείρηση ανανέωσης, θα είναι σχεδόν σίγουρο, ότι οι ψηφοφόροι του Γαλλικού ΚΚ θα είναι όσοι και όπως οι κάτοχοι 2CV παγκοσμίως. Λίγοι, καλογυαλισμένοι, με έναν αέρα άλλης εποχής, άξιοι προσοχής και θαυμασμού, μα παντελώς αναξιόπιστοι για ένα ασφαλές ταξίδι με κρατήματα στις λεωφόρους του μέλλοντος καθώς το όχημα που κατέχουν μπορεί να κινηθεί μόνο σε γνώριμους δρόμους. Θα το επιδεικνύουν στις πλατείες τις Κυριακές αλλά θα παροπλίζονται οριστικά όλη την υπόλοιπη εβδομάδα στο γκαράζ, στον αποστειρωμένο από τον δρόμο, την πραγματικότητα δηλαδή, χώρο. Θα επιδεικνύουν ακόμα ένα ένδοξο παρελθόν, με σπουδαίες αναμνήσεις αλλά θα σταματούν εκεί. Η χωροταξική ασφάλεια του γκαράζ αλλά και η ασφάλεια που προσφέρει η μνήμη, θα τους καθηλώσει σε ακινησία και πνευματική στασιμότητα.
Στην Ελλάδα τώρα, δεν είχαμε ποτέ αμιγώς «δική μας» αυτοκινητοβιομηχανία. Πάντα εισάγαμε, παλαιότερα από Αμερική, στη συνέχεια από την Ευρώπη και τελευταία από την Ανατολή αυτοκίνητα. Παρά εισαγόμενα, δεν αργούσαν να βρουν τον δικό τους δρόμο, να επιβιώσουν αξιοπρεπώς και με αυταπάρνηση να προσαρμοστούν στην ελληνική πραγματικότητα. Η Ιστορία μας δίδαξε πως τόσο τα 2CV όσο και τα 500αράκια απεδείχθησαν στις συγκεκριμένες περιόδους ιδανικά για τους δρόμους μας. Η Ιστορία όμως προχώρησε.
Εμείς, αν κρίνω από το έτερο άρθρο ύψιστου ενδιαφέροντος, την εκλογική διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ, δεν φαίνεται να είμαστε διατεθειμένοι να πραγματώσουμε αυτό που λίγο πολύ έγινε στην Ιταλία. Να κρατήσουμε δηλαδή την λάμψη και να προχωρήσουμε σε βαθιές αλλαγές, ουσιαστικά και όχι φαινομενικά ριζοσπαστικές. Και επειδή μάλλον έχει σημάνει η ώρα της τομής, είναι η κατάλληλη στιγμή να ανοίξει η πολιτική μας αγορά ώστε να εισαχθεί το νέο Φιατάκι της Ανανεωτικής Αριστεράς.
Διονύσης Νοταράκης
Νεολαία Συν/ Συν Κυκλαδική Πρωτοβουλία
