Το ΚΚΕ εκτός τροχιάς
Άγγελος Μανταδάκης, Αυγή, Δημοσιευμένο: 2008-12-17
Η επίθεση της κ. Παπαρήγα κατά του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ έξω από το πρωθυπουργικό γραφείο, δεν αποτελεί απλά τη συνέχεια στην πολεμική που ασκεί παραδοσιακά η ηγεσία του ΚΚΕ ενάντια στην ανανεωτική, ριζοσπαστική αριστερά.
Η γραμματέας του ΚΚΕ άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο στην πολεμική αυτή, διεκδικώντας ηγετικό ρόλο σε ένα άτυπο μέτωπο που στοχοποιεί τον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ και στο οποίο μετέχουν οι πιο συντηρητικές δυνάμεις της δημόσιας ζωής: ένα μέρος της κυβερνητικής παράταξης που εξέφρασε ο κ. Πολύδωρας, η ακροδεξιά του κ. Καρατζαφέρη και μια μερίδα των ΜΜΕ.
Αυτή την φορά η κ. Παπαρήγα δεν επιτίθεται στον ΣΥΝ από «αριστερά», δηλαδή με τα στερεότυπα μιας κριτικής που τον εμφανίζει σαν ένα ρεφορμιστικό ρεύμα, έτοιμο να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ, συμβιβασμένο με το σύστημα (Μάαστριχτ κ.λπ.).
Τώρα η επίθεση εξαπολύεται από «δεξιά» καθώς ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ ενοχοποιούνται για υπόθαλψη ή ενθάρρυνση (χάιδεμα των αυτιών) των κουκουλοφόρων «αντιεξουσιαστών» δηλαδή των αντισυστημικών στοιχείων που επιλέγουν την τυφλή βία.
Αν αφήσουμε κατά μέρος απαράδεκτους υπαινιγμούς, σαν εκείνον του βουλευτή του ΚΚΕ κ. Τσόκα που δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο να παρέχει ο ΣΥΡΙΖΑ κάλυψη ακόμα και σε... στοιχεία του υποκόσμου (!), - υπαινιγμούς που αντανακλούν το πολιτικό ήθος όσων τους διατυπώνουν - και προσεγγίσουμε την ουσία των δηλώσεων της κ. Παπαρήγα, θα διαπιστώσουμε την στροφή του ΚΚΕ προς μια συντηρητική σημειολογία.
Η ηγετική ομάδα του Περισσού χρησιμοποιώντας το «κατηγορητήριο» που κατά καιρούς έχουν διατυπώσει ο κ. Μητσοτάκης, ο κ Πολύδωρας, ο κ. Άδ. Γεωργιάδης και άλλοι, ενοχοποιεί τον ΣΥΡΙΖΑ ως ηθικό αυτουργό στη διασάλευση της έννομης τάξης και ασφάλειας, καθώς και την καταστροφή της περιουσίας των πολιτών.
Επιδιώκει έτσι να εκθέσει τον ΣΥΡΙΖΑ με εργαλεία που έχουν χρησιμοποιηθεί κατά κόρον κατά της αριστεράς από δυνάμεις της συντήρησης και την αντιδραστική δεξιά. Συμπαρατάσσεται με όλους εκείνους που θέλουν να ανακαλύψουν στον ΣΥΡΙΖΑ τον πολιτικό φορέα που αποτελεί τη φωλιά της αταξίας και της αναρχίας.
Πώς τώρα το συμβιβασμένο με το σύστημα κόμμα μετατρέπεται σε φωλιά των αντισυστημικών ταραξιών, αυτό παραμένει αναπάντητο!
Όχι όμως και το γιατί από την περασμένη Τρίτη οι εκπρόσωποι της δεξιάς απονέμουν δημόσιους επαίνους στο ΚΚΕ, εξαίροντας την υποδειγματική τάξη που επικράτησε στη δική του συγκέντρωση, σε αντίθεση με αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ που έγινε ορμητήριο των κουκουλοφόρων.
Οι έπαινοι δεν δίνονται άνευ λόγου. Το ΚΚΕ με την εμμονή του στα ξεπερασμένα δόγματα και την παραπομπή των προβλημάτων της κοινωνίας στο απροσδιόριστο μέλλον του σοσιαλισμού (!) είναι ακίνδυνο για τον δικομματισμό και το κατεστημένο της χώρας μας. Πολύ περισσότερο που πλέον επιστρέφει ολοταχώς προς τα πίσω υιοθετώντας επισήμως τον σταλινισμό .
Η ηγεσία του ΚΚΕ αντιμετωπίζει ωστόσο ένα πιεστικό ερώτημα στο εσωτερικό του κόμματος. Το βασικό της διακύβευμα εδώ και πολλά χρόνια ήταν «η ιδεολογική και πολιτική ήττα του οπορτουνισμού», δηλαδή η συρρίκνωση και περιθωριοποίηση του Συνασπισμού. Αντί για αυτό το ΚΚΕ φαίνεται πλέον να χάνει την υπόθεση των συσχετισμών μέσα στην αριστερά υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ που καταγράφει εντυπωσιακή άνοδο της επιρροής του, επιλέγεται από τους πολίτες ως η καλύτερη αντιπολίτευση και συγκεντρώνει υψηλά ποσοστά αποδοχής στους ψηφοφόρους κάτω των τριανταπέντε ετών. Πώς θα εξηγήσει τώρα την αποτυχία της η ηγετική ομάδα;
Αδυνατώντας να δώσει πειστικές εξηγήσεις, καταφεύγει στη διαστρέβλωση των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ και τη συκοφαντία (χαρακτηριστική περίπτωση η επίθεση για το 65ωρο). Το ψυχροπολεμικό κλίμα ανάμεσα στις δυνάμεις της αριστεράς, επιλέγεται για να συγκαλύψει τα αδιέξοδα μιας στρατηγικής.
Μόνο που αυτή η επιλογή βγάζει πλέον το ΚΚΕ εκτός τροχιάς. Το εκθέτει σε ένα μεγάλο αριστερό, προοδευτικό ακροατήριο και ιδιαίτερα αυτό της νεολαίας, που αντιλαμβάνεται ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει στην κοινωνία, μια μεγάλη αντίδραση διαμορφώνεται που χρειάζεται να πολιτικοποιηθεί, να γίνει κίνημα με στόχο.
Είναι πράγματι κρίμα για ένα ιστορικό κόμμα να οδηγείται σε τέτοιο δρόμο.
Η γραμματέας του ΚΚΕ άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο στην πολεμική αυτή, διεκδικώντας ηγετικό ρόλο σε ένα άτυπο μέτωπο που στοχοποιεί τον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ και στο οποίο μετέχουν οι πιο συντηρητικές δυνάμεις της δημόσιας ζωής: ένα μέρος της κυβερνητικής παράταξης που εξέφρασε ο κ. Πολύδωρας, η ακροδεξιά του κ. Καρατζαφέρη και μια μερίδα των ΜΜΕ.
Αυτή την φορά η κ. Παπαρήγα δεν επιτίθεται στον ΣΥΝ από «αριστερά», δηλαδή με τα στερεότυπα μιας κριτικής που τον εμφανίζει σαν ένα ρεφορμιστικό ρεύμα, έτοιμο να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ, συμβιβασμένο με το σύστημα (Μάαστριχτ κ.λπ.).
Τώρα η επίθεση εξαπολύεται από «δεξιά» καθώς ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ ενοχοποιούνται για υπόθαλψη ή ενθάρρυνση (χάιδεμα των αυτιών) των κουκουλοφόρων «αντιεξουσιαστών» δηλαδή των αντισυστημικών στοιχείων που επιλέγουν την τυφλή βία.
Αν αφήσουμε κατά μέρος απαράδεκτους υπαινιγμούς, σαν εκείνον του βουλευτή του ΚΚΕ κ. Τσόκα που δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο να παρέχει ο ΣΥΡΙΖΑ κάλυψη ακόμα και σε... στοιχεία του υποκόσμου (!), - υπαινιγμούς που αντανακλούν το πολιτικό ήθος όσων τους διατυπώνουν - και προσεγγίσουμε την ουσία των δηλώσεων της κ. Παπαρήγα, θα διαπιστώσουμε την στροφή του ΚΚΕ προς μια συντηρητική σημειολογία.
Η ηγετική ομάδα του Περισσού χρησιμοποιώντας το «κατηγορητήριο» που κατά καιρούς έχουν διατυπώσει ο κ. Μητσοτάκης, ο κ Πολύδωρας, ο κ. Άδ. Γεωργιάδης και άλλοι, ενοχοποιεί τον ΣΥΡΙΖΑ ως ηθικό αυτουργό στη διασάλευση της έννομης τάξης και ασφάλειας, καθώς και την καταστροφή της περιουσίας των πολιτών.
Επιδιώκει έτσι να εκθέσει τον ΣΥΡΙΖΑ με εργαλεία που έχουν χρησιμοποιηθεί κατά κόρον κατά της αριστεράς από δυνάμεις της συντήρησης και την αντιδραστική δεξιά. Συμπαρατάσσεται με όλους εκείνους που θέλουν να ανακαλύψουν στον ΣΥΡΙΖΑ τον πολιτικό φορέα που αποτελεί τη φωλιά της αταξίας και της αναρχίας.
Πώς τώρα το συμβιβασμένο με το σύστημα κόμμα μετατρέπεται σε φωλιά των αντισυστημικών ταραξιών, αυτό παραμένει αναπάντητο!
Όχι όμως και το γιατί από την περασμένη Τρίτη οι εκπρόσωποι της δεξιάς απονέμουν δημόσιους επαίνους στο ΚΚΕ, εξαίροντας την υποδειγματική τάξη που επικράτησε στη δική του συγκέντρωση, σε αντίθεση με αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ που έγινε ορμητήριο των κουκουλοφόρων.
Οι έπαινοι δεν δίνονται άνευ λόγου. Το ΚΚΕ με την εμμονή του στα ξεπερασμένα δόγματα και την παραπομπή των προβλημάτων της κοινωνίας στο απροσδιόριστο μέλλον του σοσιαλισμού (!) είναι ακίνδυνο για τον δικομματισμό και το κατεστημένο της χώρας μας. Πολύ περισσότερο που πλέον επιστρέφει ολοταχώς προς τα πίσω υιοθετώντας επισήμως τον σταλινισμό .
Η ηγεσία του ΚΚΕ αντιμετωπίζει ωστόσο ένα πιεστικό ερώτημα στο εσωτερικό του κόμματος. Το βασικό της διακύβευμα εδώ και πολλά χρόνια ήταν «η ιδεολογική και πολιτική ήττα του οπορτουνισμού», δηλαδή η συρρίκνωση και περιθωριοποίηση του Συνασπισμού. Αντί για αυτό το ΚΚΕ φαίνεται πλέον να χάνει την υπόθεση των συσχετισμών μέσα στην αριστερά υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ που καταγράφει εντυπωσιακή άνοδο της επιρροής του, επιλέγεται από τους πολίτες ως η καλύτερη αντιπολίτευση και συγκεντρώνει υψηλά ποσοστά αποδοχής στους ψηφοφόρους κάτω των τριανταπέντε ετών. Πώς θα εξηγήσει τώρα την αποτυχία της η ηγετική ομάδα;
Αδυνατώντας να δώσει πειστικές εξηγήσεις, καταφεύγει στη διαστρέβλωση των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ και τη συκοφαντία (χαρακτηριστική περίπτωση η επίθεση για το 65ωρο). Το ψυχροπολεμικό κλίμα ανάμεσα στις δυνάμεις της αριστεράς, επιλέγεται για να συγκαλύψει τα αδιέξοδα μιας στρατηγικής.
Μόνο που αυτή η επιλογή βγάζει πλέον το ΚΚΕ εκτός τροχιάς. Το εκθέτει σε ένα μεγάλο αριστερό, προοδευτικό ακροατήριο και ιδιαίτερα αυτό της νεολαίας, που αντιλαμβάνεται ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει στην κοινωνία, μια μεγάλη αντίδραση διαμορφώνεται που χρειάζεται να πολιτικοποιηθεί, να γίνει κίνημα με στόχο.
Είναι πράγματι κρίμα για ένα ιστορικό κόμμα να οδηγείται σε τέτοιο δρόμο.