Ο Σουφλιάς, το υπουργείο περιβάλλοντος και οι κρίσεις

Ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ, προ δεκαημέρου, έκανε δηλώσεις για δημιουργία αυτόνομου υπουργείου περιβάλλοντος με χωριστές και συγκεκριμένες αρμοδιότητες που μόνο ως κακόγουστο πρωταπριλιάτικο αστείο μπορούν να χαρακτηριστούν.

Αστείο... Διότι, παρ’ όλο που το εξήγγειλε, είπε ότι θα υλοποιηθεί μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2010. Εμπνευσμένη εξαγγελία, αφού σε κάτι παραπάνω από έναν χρόνο από τώρα θα έχουν γίνει εκλογές και το μπαλάκι θα πάει στη επόμενη κυβέρνηση, όποια και αν είναι αυτή.

Προφανώς, η ύπαρξη ενός τέτοιου υπουργείου δεν λύνει από μόνη της τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα, τα οποία σχετίζονται με το περιβάλλον και την κλιματική αλλαγή, αλλά δίνει ένα άλλο στίγμα στην πολιτική στον συγκεκριμένο τομέα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τα τελευταία 15 χρόνια η εικόνα της ισχυρής Ελλάδας χτίσθηκε κυριολεκτικά με κατεύθυνση της οικονομίας στο μπετόν, στις γέφυρες και στους δρόμους και ότι όλα αυτά τα κονδύλια περνούσαν μέσα από το περιβαλλοντικό ΥΠΕΧΩΔΕ.

Δεν είναι τυχαίο ότι η Ελλάδα, μια από τις λίγες χώρες στην Ε.Ε. που δεν έχει υπουργείο Περιβάλλοντος, σε μια σειρά ζητημάτων, όπως οι ΧΥΤΑ, η ανακύκλωση, η ποιότητα ζωής στις πόλεις, η ρύπανση των ποταμών (Ασωπός), ο τρόπος ανάπτυξης της γεωργικής και κτηνοτροφικής παραγωγής κ.ο.κ., έχει χειρότερους δείκτες ακόμα και από χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, που εσχάτως μπήκαν στην Ε.Ε. Δυστυχώς, οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και προηγουμένως του ΠΑΣΟΚ, επέλεγαν να χρησιμοποιούν το περιβάλλον ως επικοινωνιακό τρικ και ως κίνηση εντυπωσιασμού, όπως ακριβώς κάνει και τώρα ο κ. Σουφλιάς. Αυτές οι πολιτικές θα έχουν τραγικές συνέπειες όχι μόνο στην ποιότητα ζωής των πολιτών αλλά και στον τρόπο με τον οποίο δομείται μια μη αειφόρος ανάπτυξη, μια οικονομία που στην ουσία κάθε μέρα υποθηκεύει και λίγο από το μέλλον της.

Την περιβαλλοντική ζημιά στην Ελλάδα και διεθνώς δεν την πληρώνουν όλοι το ίδιο. Έχει βαθιά ταξικά χαρακτηριστικά. Από την ξηρασία και το απρόσμενο χαλάζι πλήττονται οι αγρότες και όχι οι managers στις επιχειρήσεις. Από τη συνακόλουθη ακρίβεια στις λαϊκές αγορές, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι και σε καμία περίπτωση τα golden boys.

Διεκδικούμε άμεσα υπουργείο Περιβάλλοντος, κυρίως όμως μια διαφορετική περιβαλλοντική πολιτική. Η οικονομική κρίση που διανύουμε παγκοσμίως σε συνδυασμό με την επερχόμενη περιβαλλοντική (που φυσικά δεν θα γιατρεύεται με λογιστικά τρικ) ίσως δίνουν την τελευταία ευκαιρία, την ώρα που καταρρέουν οι βεβαιότητες της αχαλίνωτης αγοράς και της αχαλίνωτης λεηλασίας του περιβάλλοντος, για μια νέα ρύθμιση της ανθρωπογενούς δραστηριότητας πάνω στον πλανήτη. Μια ρύθμιση που θα έχει στο επίκεντρο όχι τις αγορές , τα χρηματιστήρια και τα κέρδη αλλά τον άνθρωπο και τη φύση.

Όπως πολύ επιτυχημένα γράφουν οι αφίσες μας αλλά και οι αφίσες των άλλων οργανώσεων της αριστεράς, την κρίση δεν πρέπει να την πληρώσουν οι εργαζόμενοι, οι αδύναμοι κ.λπ. Λείπει κάτι... Την κρίση δεν πρέπει να την πληρώσει ούτε το περιβάλλον. Το περιβάλλον δεν είναι πόρος εν αφθονία, είναι ανεκτίμητο αγαθό που βρίσκεται στη βάση της οικονομίας και αν δεν προστατευτεί θα επιφέρει τεράστια οικονομικά προβλήματα. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε τις εκθέσεις που ήρθαν τα τελευταία χρόνια στο φως της δημοσιότητας -όχι από αριστερούς οικονομολόγους- και δείχνουν ότι αν δεν στραφεί ο πλανήτης σε μια πράσινη οικονομία (δεν θα χαρίσουμε τον όρο στο ΠΑΣΟΚ και στον Γ. Παπανδρέου, όπως δεν του χαρίσαμε και τη συμμετοχική δημοκρατία) και δεν επενδύσουμε 1% του παγκόσμιου ΑΕΠ στο περιβάλλον, η οικονομική επιβράδυνση, που θα επέλθει εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής τα επόμενα χρόνια, θα είναι της τάξης του 8% του ΑΕΠ ετησίως. Τι συμφέρει λοιπόν, κύριε Σουφλιά και κύριε Παπαθανασίου;