Η Ανανεωτική Αριστερά, φοβάται…

Το ξέρω, ότι δεν υπήρχαν πολλά περιθώρια, στα στελέχη της Ανανεωτικής Πτέρυγας. Δεν υπήρχε χρόνος, δεν υπήρχαν υλικές προϋποθέσεις, δεν υπήρχε ομοθυμία και ομοψυχία για να κάνουν το αποφασιστικό βήμα.

Όμως τείνω να πιστεύω όλο και περισσότερο μέσα μου, ότι δεν υπήρχε κατά βάθος και η διάθεση.

Είναι η «κάποια ηλικία» την οποία έχουν πλέον τα περισσότερα στελέχη της Ανανεωτικής Αριστεράς; Είναι η θολή στρατηγική της; Είναι τα «κρατήματα» που η ιστορική της σχέση με την υπόλοιπη «κομουνιστοαναφορική» αριστερά, επιβάλει;

Όλα είναι.

Αλλά κυρίως πιστεύω, ότι είναι η «συνήθεια».

Συνήθισε η Ανανεωτική Αριστερά» να ετεροκαθορίζεται. Συνήθισε να «βασανίζεται», να λοιδορείται. Συνήθισε να απαντάει. Συνήθισε να παίζει τον ρόλο του «λογικού», που κλείνει το μάτι στην κοινωνία κάθε φορά που η υπόλοιπη αριστερά, εκφράζεται με θράσος απέναντι στην κοινωνία.

Ξέχασε πως είναι να εκφράζεις τις δικές σου απόψεις, να μάχεσαι γι’αυτές, να παράγεις. Ξέχασε;

Ισώς και όχι.

Ισως να προτιμάει, να της αποδίδουν προθέσεις, μύχιες σκέψεις και να τις διαψεύδει.

Φοβάμαι ότι δεν έχει το θάρρος, να υποστηρίξει τις προτιμήσεις της.

Φοβάται να απαντήσει , στο ερώτημα της συμμετοχής στην διακυβέρνηση. Φοβάται και κρύβεται πίσω από παράλογους «κοινούς στόχους» με την υπόλοιπη Αριστερά».

Το άκουσα από πολλούς και απόρησα.

Θα αγωνιστούν, λένε, κεντρικά στελέχη της πτέρυγας , για να μην περάσει η αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ.

Λές και είναι αυτονόητο, ότι κάτι τέτοιο, είναι υπόθεση «ικανοποίησης» του λαού.

Αλήθεια εκτός από τα κομματικά όργανα, έχουν ακούσει έξω στην κοινωνία, πολλούς να προβληματίζονται για ένα τέτοιο ενδεχόμενο;

Ο κόσμος θέλει να ξεκουμπιστεί η κυβέρνηση της ΝΔ και να υπάρχει μια άλλη διακυβέρνηση και αυτό δεν γίνεται με την «αποτροπή» αυτού του ενδεχόμενου από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο κόσμος θέλει μια αλλαγή για να πάει μπροστά, να αφήσει πίσω την αθλιότητα που ζεί και θα περίμενε από την Ανανεωτική Πτέρυγα, τουλάχιστον, να κατανοεί αυτήν την ανάγκη του και με κάποιον τρόπο, έστω και με την «αποσιώπηση» αυτής της άθλιας γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ, την αλαζονική γραμμή που οδήγησε την δημοκοπική παλίρροια του 18% στο «τράβηγμα των νερών» στην συνέχεια.

Η κοινωνία ζήτησε από τον ΣΥΡΙΖΑ να παίξει κεντρικό ρόλο στην υπόθεση της «απαλλαγής από την αθλιότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης» και όταν αυτός αρνήθηκε, αποφάσισε να λύσει μόνη της το πρόβλημα.

Το να θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ, άλλη μια φορά να της «δώσει» μαθήματα για το τι πρέπει να κάνει, υβρίζοντάς την για την επιλογή της, δεν είναι και πολύ σώφρον, κυρίως για την Ανανεωτική Αριστερά. Ο λαός το κατανοεί, ως συμπεριφορά ενός παρωχημένου πολιτικού πολιτισμού και γι’αυτό ίσως το συγχωρήσει. Ας μη το παρακάνουμε πάντως.

Οι δυνάμεις της Κεντροαριστεράς –το έχω ξαναγράψει- έπρεπε να χαίρονται, για την ήττα της δεξιάς και όχι να λεονταρίζουν, ότι θα αποτελέσουν το εμπόδιο, γι’αυτή την αλλαγή.

Ας αφήσουν αυτόν τον ρόλο στις δυνάμεις των συνιστωσών και ασφαλώς στο ΚΚΕ.

Επιτέλους η Ανανεωτική Αριστερά , ας πάψει να φοβάται και ας μιλήσει με ειλικρίνεια.

Ας τολμήσει το επόμενο μικρό βήμα.

Η κρίση είναι πολύ βαθιά και χρειάζεται να βάλουμε όλοι μας ένα χέρι για να ξεπεραστεί και η αρχή είναι να μιλήσουμε με ειλικρίνεια και τώρα που επιθυμούμε να κερδίσει το ΠΑΣΟΚ και αύριο που ίσως χρειαστεί να το επικρίνουμε και να το καταγγείλουμε.

Υπάρχει καιρός για να τα πούμε όλα, αλλά μη μπερδεύουμε το timing.

Υ.Γ. Στην Πανελλαδική Σύσκεψη της πτέρυγας, χειροκρότησα και συγκινήθηκα από όλες τις απόψεις.

Δεν άκουγα τι λέγαν, αλλά την ειλικρινή αγωνία των ομιλητών για το μέλλον.

Ελπίζω να πάρθηκε και η σωστή απόφαση.