΄Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ΄

Ας θέσουμε με κάποιο τρόπο μια σειρά στο πώς προσεγγίζουμε τα επίδικα θέματα που απασχολούν τον χώρο. Αρχίζουμε, λοιπόν, από τον «κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ», έννοια που αποκτά διαφορετικά περιεχόμενα, κατά περίπτωση. Όμως, όλοι πρέπει να συμφωνήσουμε ότι το πιο πλήρες περιεχόμενο το προσλαμβάνει όταν έχει το μεγαλύτερο δυνατό εύρος, δηλαδή το σύνολο των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Όλοι οι άλλοι προσδιορισμοί αφορούν υποσύνολα αυτού του συνόλου. Και ο κόσμος αυτός εκφράστηκε δύο φορές μέσα στα τελευταία δύο χρόνια, με τρόπο που δεν επιδέχεται παρερμηνειών. Οι υποστηρικτές του ΣΥΝ, των άλλων συνιστωσών, οι ανένταχτοι κ.ά. εκφράστηκαν δια της ψήφου και του σταυρού προτίμησης και έκαναν τις συγκεκριμένες επιλογές τους. Αυτή η επιλογή του «κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ», δεν είναι προς διόρθωση από ένα οποιοδήποτε υποσύνολο του συνόλου των ψηφοφόρων του, ή τουλάχιστον, η οποιαδήποτε αναφορά στις προθέσεις του κόσμου αυτού, σε κάποιους «πραγματικούς» συσχετισμούς που υποτίθεται αναζητούμε μέσα από την καθιέρωση της έννοιας του μέλους, δεν μπορεί να παραβλέπουν ή να υποτιμούν την επιλογή αυτή των ψηφοφόρων. Η επίκληση των «μηχανισμών» ή της θεωρίας των «προβεβλημένων» δεν στέκει εύκολα αφού -και- στις πρόσφατες εκλογές δεν κατάφεραν να εκλεγούν πολλά «προβεβλημένα» από τα κεντρικά ΜΜΕ και καταξιωμένα στελέχη, ενώ εκλέχτηκαν και μερικοί ελάχιστα προβεβλημένοι. Και πάντως, όσο μεγαλύτερο είναι το σώμα στο οποίο αναφερόμαστε τόσο μικρότερη είναι η επιρροή των «μηχανισμών». Επομένως, θέλει πολύ μεγάλη προσοχή η επίκληση και η «ερμηνεία» της πιθανολογούμενης θέλησης του «κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ», η αναφορά στον ρόλο των «ανένταχτων», των «11» συνιστωσών κ.λπ.

Μια δεύτερη παρατήρηση που είναι χρήσιμη αφορά στον ΣΥΝ και τις διαδικασίες εξέλιξής του. Θυμίζω ότι της δημιουργίας του ΣΥΝ προηγήθηκε το «Κοινό Πόρισμα ΚΚΕ - ΕΑΡ» (Δεκέμβριος 1988), στο οποίο εκτέθηκαν πολλά και συγκεκριμένα θέματα, ήταν ένα κείμενο σύνθεσης και κυρίως προοπτικής της αριστεράς. Παρά το ότι το κείμενο αυτό είναι πολύ πιο συνεκτικό και σαφές από τα αντίστοιχα διακηρυκτικά κείμενα του ΣΥΡΙΖΑ ο ΣΥΝ ήταν τότε μια «πολιτική συμμαχία», μόνον. Όταν απέκτησε «μέλη» τα οποία «εξέλεξαν» (για πρώτη και μοναδική φορά) αντιπροσώπους για το συνέδριο της Παιανίας (μέσα του 1991), από το οποίο και «εξελέγη» μία Κεντρική Επιτροπή, αυτό ήταν και η αιτία της ρήξης με το ΚΚΕ, κάτι που οδήγησε στη μετεξέλιξη του ΣΥΝ σε ενιαίο κόμμα (φθινόπωρο 1992). Δηλαδή, οι «εκλογές» συνδέθηκαν με τη δημιουργία κόμματος, χωρίς ποσοστώσεις προελεύσεων κ.λπ. (αυτό ίσχυσε για μία και μοναδική φορά στο συνέδριο του 1991, ως μεταβατική ρύθμιση).

Επομένως, πρέπει να κρίνουμε αν είμαστε σε μια πορεία δημιουργίας νέου κόμματος ή θα παραμείνουμε μια πολιτική συμμαχία. Ως πολιτική συμμαχία, δεν έχει νόημα η προσφυγή σε «εκλογές» και μάλιστα με ποσοστώσεις προέλευσης που ερμηνεύουν με τρόπο εντελώς αυθαίρετο κάποιους συσχετισμούς μεταξύ των μετεχόντων σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν πάλι «ξεκινάμε» μια πορεία που θα οδηγήσει, τελικά, σε ενιαίο πολιτικό σχηματισμό, τότε από αλλού θα έπρεπε να ξεκινήσουμε για να κρίνουμε αν υπάρχει αυτή η ελάχιστη και κρίσιμη επαλληλότητα θέσεων που να δικαιολογεί την έναρξη, έστω, αυτής της διαδικασίας σήμερα. Τέτοια συζήτηση, όμως, δεν γίνεται. Πάμε, μέσα από οργανωτικά σχήματα -για να μην πω κατασκευάσματα- να εκβιάσουμε πολιτικές «συγκλίσεις», χωρίς συζήτηση για το πολιτικό περιεχόμενο της «σύγκλισης».

Ο ΣΥΝ, το συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ένα κόμμα των μεταρρυθμίσεων, του ειρηνικού -ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ- δρόμου για τον σοσιαλισμό, «επιτρέπει» στα μέλη του να εκφράζουν και δημόσια τις διαφορετικές απόψεις τους, είναι κόμμα του ευρωπαϊκού προσανατολισμού, που πιστεύει ότι στον σοσιαλισμό που επιδιώκει δεν θα υπάρχει μόνο κρατικός τομέας στην οικονομία, αλλά και ιδιωτικός, ότι η «αγορά», με κάποιους κανόνες, έχει ρόλο, είναι κατά της βίας ως μέσου για την επίτευξη οποιουδήποτε πολιτικού σκοπού, έχει εγκαταλείψει πλήρως -ουδείς ασχολείται καν- στα θέματα της πολιτικής του λειτουργίας κάποιες παλαιοκομμουνιστικές αντιλήψεις για δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, για δικτατορία του προλεταριάτου, για «βίαιη κατάληψη της εξουσίας» κ.λπ., κ.λπ.). Αυτά, όμως τα «λυμένα» για το ΣΥΝ, με την έννοια τουλάχιστον για το τι ΔΕΝ θέλει, εξακολουθούν να συγκροτούν την πολιτική και οργανωτική κουλτούρα κάποιων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα! Δικαίωμά τους, βέβαια, να πιστεύουν σε ένα «σοσιαλισμό» με τέτοιες αναφορές, αλλά πρόκειται για θέματα που, αναγκαστικά, θα πρέπει να μπουν στην ατζέντα της συζήτησης στην περίπτωση που «ξεκινάμε» την πορεία που θα οδηγήσει σε έναν ενιαίο πολιτικό σχηματισμό.

Από πουθενά δεν προκύπτει ότι τα τελευταία 1-2 χρόνια έχουμε μια σύγκλιση μεταξύ των συνιστωσών. Μάλλον το αντίθετο, αν κρίνουμε από τις εκλογικές διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ στις 2 πρόσφατες εκλογές, όπου η γενικολογία και το στρογγύλεμα εξανεμίζουν κάθε ουσία και αυτό που αφήνουν ως γεύση είναι μια απελπισμένη προσπάθεια να βρεθεί κάτι κοινό που να ικανοποιεί απλώς κάποια «αντισυστημικά» σύνδρομα.

Πριν φτιάξουν κάποιοι ένα καταστατικό ή έναν εσωτερικό κανονισμό «κόμματος», πρέπει πρώτα να αποφασίσουν τι θα κάνουν μαζί στο ίδιο κόμμα. Διαφορετικά όλα αυτά περί "ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια των μελών του" είναι εντελώς χωρίς νόημα.