Υπόθεση ΕΛΟΠΕΥΠΥ
Παύλος Τσίμας, Τα Νέα, Δημοσιευμένο: 2010-12-17
Ας πάρουµε το παράδειγµα µιας ΔΕΚΟ, από αυτές στις οποίες τώρα γίνονται περικοπές. Μιας υποθετικής ΔΕΚΟ. Ας την ονοµάσουµε ΕΛΟΠΕΥΠΥ -Ελληνικός Οργανισµός Προώθησης Ευγενών Υποθέσεων (αλλά και) Πελατειακών Υποχρεώσεων.
Ιδρύθηκε τη δεκαετία του ‘80 για να επιτελέσει µιαν ωφέλιµη οικονοµική ή κοινωνική αποστολή. Η ίδρυσή της χρηµατοδοτήθηκε από κάποιο ευρωπαϊκό πρόγραµµα. Ολα άρχισαν σχεδόν ειδυλλιακά (αν παραβλέψουµε τα πρώτα µπιλιέτα µε ονόµατα υποψηφίων για πρόσληψη από το γραφείο του εποπτεύοντος υπουργού). Μέχρι τις επόµενες εκλογές.
Μετά τις εκλογές, ο νέος υπουργός διόρισε επικεφαλής του οργανισµού έναν πολιτικό του φίλο, ο οποίος είχε ατυχήσει ωςυποψήφιος βουλευτής και είχε µείνει δίχως έδρα. Για το αντικείµενο του οργανισµού δεν είχε – εννοείται – ιδέα, ούτε και διάθεση να µάθει. Τον ενδιέφεραν µόνο δύο πράγµατα: να ανταποδώσει τη χάρη στον ευεργέτη υπουργό και να εξασφαλίσει, µέσω του ΕΛΟΠΕΥΠΥ, τις προϋποθέσεις ώστε στις επόµενες εκλογές να αυγατίσουν οι σταυροί δίπλα στο όνοµά του. Αντιλαµβάνεστε πώς...
Το ίδιο ακριβώς έκανε και ο επόµενος, ο µεθεπόµενος και οι περισσότεροι από τους επικεφαλής του Οργανισµού που άλλαζαν σχεδόν κάθε φορά που άλλαζε και ο εποπτεύων υπουργός σε κάποιον ανασχηµατισµό και, οπωσδήποτε, έπειτα από κάθε εκλογική αναµέτρηση. Κάποια στιγµή, στις αρχές της περασµένης δεκαετίας, ένας µεταρρυθµιστικός άνεµος επέβαλε µια νοµοθετική αλλαγή. Ο διευθύνων σύµβουλος σε τέτοιους οργανισµούς έπρεπε να επιλέγεται όχι πια κατά υπουργική βούληση αλλά µε ανοιχτό, δηµόσιο διαγωνισµό. Η ρύθµιση προκάλεσε για λίγο κάποια αναστάτωση, αλλά κάποιος από τους επόµενους εποπτεύοντες υπουργούς βρήκε τη λύση. Δεν προσλαµβανόταν ποτέ διευθύνων σύµβουλος, η θέση έµενε κενή και αναπληρωνόταν «προσωρινά» από ένα εκ των µελών του Δ.Σ., τα οποία κατά τον νόµο διορίζει ο αρµόδιος υπουργός. Και, κατά σύµπτωση, είναι συνήθως συντοπίτες του.
Στο µεταξύ, όλα αυτά τα χρόνια επειδή ο ΕΛΟΠΕΥΠΥ έπρεπε να κάνει και καµιά δουλειάκαι να παίρνει και κανένα ευρωκονδύλι, είχαν προσληφθεί και µια σειρά νέων ανθρώπων, κάποιοι εκ των οποίων, πέρα από το αναγκαίο«χαρτάκι» από το γραφείο του υπουργού, είχαν και καλές σπουδές και τηδιάθεση να κάνουν µια χρήσιµη και δηµιουργική δουλειά. Ξεχώριζαν πάντα σαν τη µύγα µες στο γάλα, ανάµεσα στους αργοµισθιο-θήρες που προσέφεραν απλώς στον ευεργέτη τους δωρεάν εκλογικό εθελοντισµό. Ηταν νέοι µε προσόντα, για τα οποία απλώς δενυπήρχε καµία ζήτηση στονχιλιοτραγουδισµένο ιδιωτικό τοµέα τηςοικονοµίας ακόµη και τη δεκαετία των υψηλών ρυθµών ανάπτυξης (που ήταν στ’ αλήθεια χρόνια αποεπένδυσης, παραγωγικήςπαρακµής και τεχνολογικής γήρανσης που κρυβόταν πίσω από µια φούσκα υπερκατανάλωσης) οι οποίοι βρέθηκαν σε ένα εργασιακό περιβάλλον άκρως αντιπαραγωγικό που αντάµειβε την ίντριγκα και το µέσον, τιµωρούσε σκληρά την πρωτοβουλίακαι την ίδια την εργασιακή φιλοτιµία καιπροστάτευε διά της σιωπής ένα κλεπτοκρατικό σύστηµα που ζούσε από τιςπροµήθειες, τα ευρωπαϊκά προγράµµατα και τηλειτουργία του οργανισµού.
Και τώρα, αφού υπέστησαν όλα αυτά, οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να υποστούν και την διαπόµπευση: πως «τα έφαγαν» κι αυτοί στο ίδιο τραπέζι µε εκείνους που τους διόρισαν, πως κατασπατάλησαν µε τις αµοιβές τους τα χρήµατα των φορολογουµένων, ότι είναι αντιπαραγωγικοί και πως πρέπει τώρα, ως υπεράριθµοι, να µεταταγούν ή και να απολυθούν ως απασχολούµενοι σε έναν περιττό, ζηµιογόνο και υπό κατάργηση οργανισµό.
«Σύµφωνοι», µου είπε έναςαπό τους πραγµατικούς υπαλλήλους αυτού του φανταστικού ΕΛΟΠΕΥΠΥ, άνθρωπος που προσελήφθη µε µεταπτυχιακές σπουδές σε καλό πανεπιστήµιο. «Να τιµωρηθώ για την ανοχή, τον φόβο, τη σιωπή, το βόλεµά µου. Αλλά προτού κλείσουµε το µαγαζί, δεν θα έπρεπε να δοκιµάσουµε µήπως και µπορούµε να το κάνουµε ξανά παραγωγικό και χρήσιµο;
Πριν να κόψουµε κεφάλια, δεν θα έπρεπε να ξεχωρίσουµε τους ΑΠΑΕΔΕΣ (άνευ προσόντων, άνευ ειδικότητας) της κοµµατικής αφισοκόλλησης από τους κανονικούς εργαζοµένους; Και δεν θα µπορούσαν, έστω, να µας κάνουν µια τελευταία χάρη: να φέρουν εµπρός µας εις παράταξη όσους διετέλεσαν διευθυντές τα τελευταία 25 χρόνια να τους κοιτάξουµε, απλώς, στα µάτια;».
Ιδρύθηκε τη δεκαετία του ‘80 για να επιτελέσει µιαν ωφέλιµη οικονοµική ή κοινωνική αποστολή. Η ίδρυσή της χρηµατοδοτήθηκε από κάποιο ευρωπαϊκό πρόγραµµα. Ολα άρχισαν σχεδόν ειδυλλιακά (αν παραβλέψουµε τα πρώτα µπιλιέτα µε ονόµατα υποψηφίων για πρόσληψη από το γραφείο του εποπτεύοντος υπουργού). Μέχρι τις επόµενες εκλογές.
Μετά τις εκλογές, ο νέος υπουργός διόρισε επικεφαλής του οργανισµού έναν πολιτικό του φίλο, ο οποίος είχε ατυχήσει ωςυποψήφιος βουλευτής και είχε µείνει δίχως έδρα. Για το αντικείµενο του οργανισµού δεν είχε – εννοείται – ιδέα, ούτε και διάθεση να µάθει. Τον ενδιέφεραν µόνο δύο πράγµατα: να ανταποδώσει τη χάρη στον ευεργέτη υπουργό και να εξασφαλίσει, µέσω του ΕΛΟΠΕΥΠΥ, τις προϋποθέσεις ώστε στις επόµενες εκλογές να αυγατίσουν οι σταυροί δίπλα στο όνοµά του. Αντιλαµβάνεστε πώς...
Το ίδιο ακριβώς έκανε και ο επόµενος, ο µεθεπόµενος και οι περισσότεροι από τους επικεφαλής του Οργανισµού που άλλαζαν σχεδόν κάθε φορά που άλλαζε και ο εποπτεύων υπουργός σε κάποιον ανασχηµατισµό και, οπωσδήποτε, έπειτα από κάθε εκλογική αναµέτρηση. Κάποια στιγµή, στις αρχές της περασµένης δεκαετίας, ένας µεταρρυθµιστικός άνεµος επέβαλε µια νοµοθετική αλλαγή. Ο διευθύνων σύµβουλος σε τέτοιους οργανισµούς έπρεπε να επιλέγεται όχι πια κατά υπουργική βούληση αλλά µε ανοιχτό, δηµόσιο διαγωνισµό. Η ρύθµιση προκάλεσε για λίγο κάποια αναστάτωση, αλλά κάποιος από τους επόµενους εποπτεύοντες υπουργούς βρήκε τη λύση. Δεν προσλαµβανόταν ποτέ διευθύνων σύµβουλος, η θέση έµενε κενή και αναπληρωνόταν «προσωρινά» από ένα εκ των µελών του Δ.Σ., τα οποία κατά τον νόµο διορίζει ο αρµόδιος υπουργός. Και, κατά σύµπτωση, είναι συνήθως συντοπίτες του.
Στο µεταξύ, όλα αυτά τα χρόνια επειδή ο ΕΛΟΠΕΥΠΥ έπρεπε να κάνει και καµιά δουλειάκαι να παίρνει και κανένα ευρωκονδύλι, είχαν προσληφθεί και µια σειρά νέων ανθρώπων, κάποιοι εκ των οποίων, πέρα από το αναγκαίο«χαρτάκι» από το γραφείο του υπουργού, είχαν και καλές σπουδές και τηδιάθεση να κάνουν µια χρήσιµη και δηµιουργική δουλειά. Ξεχώριζαν πάντα σαν τη µύγα µες στο γάλα, ανάµεσα στους αργοµισθιο-θήρες που προσέφεραν απλώς στον ευεργέτη τους δωρεάν εκλογικό εθελοντισµό. Ηταν νέοι µε προσόντα, για τα οποία απλώς δενυπήρχε καµία ζήτηση στονχιλιοτραγουδισµένο ιδιωτικό τοµέα τηςοικονοµίας ακόµη και τη δεκαετία των υψηλών ρυθµών ανάπτυξης (που ήταν στ’ αλήθεια χρόνια αποεπένδυσης, παραγωγικήςπαρακµής και τεχνολογικής γήρανσης που κρυβόταν πίσω από µια φούσκα υπερκατανάλωσης) οι οποίοι βρέθηκαν σε ένα εργασιακό περιβάλλον άκρως αντιπαραγωγικό που αντάµειβε την ίντριγκα και το µέσον, τιµωρούσε σκληρά την πρωτοβουλίακαι την ίδια την εργασιακή φιλοτιµία καιπροστάτευε διά της σιωπής ένα κλεπτοκρατικό σύστηµα που ζούσε από τιςπροµήθειες, τα ευρωπαϊκά προγράµµατα και τηλειτουργία του οργανισµού.
Και τώρα, αφού υπέστησαν όλα αυτά, οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να υποστούν και την διαπόµπευση: πως «τα έφαγαν» κι αυτοί στο ίδιο τραπέζι µε εκείνους που τους διόρισαν, πως κατασπατάλησαν µε τις αµοιβές τους τα χρήµατα των φορολογουµένων, ότι είναι αντιπαραγωγικοί και πως πρέπει τώρα, ως υπεράριθµοι, να µεταταγούν ή και να απολυθούν ως απασχολούµενοι σε έναν περιττό, ζηµιογόνο και υπό κατάργηση οργανισµό.
«Σύµφωνοι», µου είπε έναςαπό τους πραγµατικούς υπαλλήλους αυτού του φανταστικού ΕΛΟΠΕΥΠΥ, άνθρωπος που προσελήφθη µε µεταπτυχιακές σπουδές σε καλό πανεπιστήµιο. «Να τιµωρηθώ για την ανοχή, τον φόβο, τη σιωπή, το βόλεµά µου. Αλλά προτού κλείσουµε το µαγαζί, δεν θα έπρεπε να δοκιµάσουµε µήπως και µπορούµε να το κάνουµε ξανά παραγωγικό και χρήσιµο;
Πριν να κόψουµε κεφάλια, δεν θα έπρεπε να ξεχωρίσουµε τους ΑΠΑΕΔΕΣ (άνευ προσόντων, άνευ ειδικότητας) της κοµµατικής αφισοκόλλησης από τους κανονικούς εργαζοµένους; Και δεν θα µπορούσαν, έστω, να µας κάνουν µια τελευταία χάρη: να φέρουν εµπρός µας εις παράταξη όσους διετέλεσαν διευθυντές τα τελευταία 25 χρόνια να τους κοιτάξουµε, απλώς, στα µάτια;».
.jpg)
