Ο γιος σου αιματοκύλησε την Αθήνα

14 Νοέμβρη 1973, απόγευμα. Ο σύντροφοι από την ΑΣΟΕΕ έρχονται στο σπίτι. Έπρεπε να εκτιμήσουμε την κατάσταση, αφού μόλις την προηγούμενη μέρα, κάτω από το “άγρυπνο μάτι των χαφιέδων”, είχαμε καταλάβει τη Σχολή και στο κατάμεστο κεντρικό αμφιθέατρο, με απόλυτη διαφάνεια και μαζική δημοκρατική συμμετοχή στη συνέλευση και στην ψηφοφορία, εκλέξαμε την εννεαμελή επιτροπή που θα είχε την ευθύνη του συντονισμού του αγώνα για τη νέα ακαδημαϊκή περίοδο.

Ο Αριστείδης, σύντροφος από την οργάνωση Μαθητών Νυχτερινών Γυμνασίων της προδικτατορικής Νεολαίας Λαμπράκη, έφτασε κι αυτός στο σπίτι για να δώσει την πληροφορία. Στο Πολυτεχνείο κάτι σημαντικό θα γίνει.

Δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο. Δρόμο όλοι για το Πολυτεχνείο.

Η κυρά Τασία, η μάνα, μας ξέβγαλε στην πόρτα.

- Να πάτε στο καλό και να προσέχετε, αυτά τα σκυλιά δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο.

- Θα σου σκεπάσω με πιάτο το φαΐ και θα σου ετοιμάσω το κρεβάτι για το βράδυ, μου είπε. Δεν μπορούσε να φανταστεί, αν και είχε από τα παλιά, αλλά και από τα τωρινά χρόνια μεγάλη εμπειρία από τυραννικά καθεστώτα, ότι το φαΐ θα έμενε αφάγωτο και το κρεβάτι άδειο, για πολλά χρόνια.

Η εξέγερση κράτησε τρεις μέρες, και σήμερα, κοντά σαράντα χρόνια μετά, έχουν γραφτεί και θα γραφτούν πολλά, χωρίς αυτός ο πολύ πυκνός χρόνος της ιστορίας μας να αποτυπωθεί στο σύνολό του. Ίσως αυτή είναι η διαφορά των μεγάλων ιστορικών στιγμών από την τρέχουσα καθημερινότητα. Ενώ κράτησαν λίγο, χρειάζονται πολλά χρόνια και πολύ μελάνι για να τις καταγράψεις. Σε αντίθεση με τις άλλες, όπου δεν έχεις να πεις τίποτα.

Μετά το Πολυτεχνείο, για πολλούς από μας η παρανομία ήταν μονόδρομος.

Τέσσερις μήνες κράτησε και μετά βρέθηκα στα κελιά της Μεσογείων, φυσικά με βαριές κατηγορίες.

Μια από τις προσφιλείς μεθόδους της Ασφάλειας, αν δεν τα έβγαζε πέρα με τον κρατούμενο, ήταν η ψυχολογική πίεση στους στενούς συγγενείς και ιδιαίτερα, για μας τους νεολαίους, στους γονείς μας.

Η απειλή λοιπόν προς τον μπαρμπα-Νίκο ήταν σαφής.

- Ο γιος σου αιματοκύλησε την Αθήνα. Πρέπει να μιλήσει, αλλιώς θα τον στήσουμε στον τοίχο.

Ήταν προφανές τι ήθελαν να πετύχουν.

Ο μπαρμπα-Νίκος, τσαγκάρης με γνώσεις Έκτης Δημοτικού, ένιωσε τη ζωή του για μια στιγμή να περνά κινηματογραφικά από μπροστά του. Τι να πρωτοθυμηθεί; Το Αλβανικό μέτωπο, την Κατοχή, τον μέντορά του Άρη Βελουχιώτη, την Εθνική Αντίσταση, τον Εμφύλιο, τους κατοπινούς Δημοκρατικούς Αγώνες, τις φυλακίσεις του μικρότερου γιου του, τον τραυματισμό του μεγάλου γιου του και της νύφης του στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, τον παράνομο γάμο μου, τον παπα-Γιώργη που με πάντρεψε κρυφά σε σπίτι στην Καισαριανή, τη Ματίνα που δεν χάρηκε τον άντρα που μόλις παντρεύτηκε, ή το αρρενωπό έμβρυο που χάθηκε, θύμα κι αυτό των γεγονότων του Πολυτεχνείου, που δεν θα γραφτεί ποτέ και πουθενά, ούτε ως αβάπτιστο, αφού ο νόμος των ανθρώπων δεν το προβλέπει;

Μα ο μπαρμπα-Νίκος ζύγισε με καθαρό μυαλό την απειλή και απάντησε απλά και ήρεμα στην προκλητικότητα του υπαστυνόμου.

“-Δεν ήλθα εδώ να σε παρακαλέσω. Ήλθα για να δω τον γιο μου που κρατάτε παράνομα και το ίδιο παράνομα δεν μας αφήνετε να τον δούμε. Αλλά αν νομίζετε ότι τα πράγματα είναι έτσι όπως τα λέτε, οφείλετε να τον πάτε αμέσως σε δίκη. Εκεί θα δούμε ποιος αιματοκύλησε την Αθήνα. Αν δεν τον πάτε σε δίκη, οφείλετε να τον αφήσετε αμέσως ελεύθερο”.

Όλα αυτά τα έμαθα μετά την κατάρρευση της δικτατορίας, όταν γυρίσαμε μαζί με τους άλλους συντρόφους από τη Γυάρο. Η Χούντα δεν τόλμησε να στήσει δίκη. Ούτε βέβαια ικανοποίησε την προκλητική λεβεντιά του μπαρμπα-Νίκου. Επέλεξε μετά από λίγες εβδομάδες, μαζί με τον Τάκη Μπενά και τον Τάσο Δήμου, να μας φορτώσει με χειροπέδες στο πλοίο της γραμμής για Σύρο και από εκεί με ναυαγοσωστικό για τη Γυάρο.

Ο μπαρμπα-Νίκος εκπλήρωσε το χρέος του στην αντιδικτατορική πάλη του λαού μας. Έκανε αυτό που θεώρησε αυτονόητο. Αυτό που έκαναν οι χιλιάδες μπαρμπα-Νίκοι και κράτησαν τον λαό μας όρθιο και μας έδωσαν ένα μάθημα ως στάση ζωής. Παρακαταθήκη που δεν έχουμε δικαίωμα να αγνοήσουμε. Μας είπαν με τον δικό τους τρόπο για το χρέος μας απέναντι στον τόπο και στις γενιές που ακολουθούν.

Δραματική επικαιρότητα, καθώς στην εποχή των μνημονίων εμείς οι εικοσάρηδες, εικοσπεντάρηδες και τριαντάρηδες εκείνης της εποχής, γίναμε οι σημερινοί μπαρμπα-Νίκοι στη μεγαλειώδη και αέναη διαδρομή των αγώνων του λαού μας για δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη.

Κι εσύ, μπαρμπα-Νίκο, δεν θα διαβάσεις ποτέ και δεν θα ακούσεις αυτό που εμείς βλέπουμε και ακούμε.

Το Πολυτεχνείο ζει, γιατί η νέα γενιά ζωντανεύει την ιστορία μας γράφοντας τα δικά της Πολυτεχνεία.