Επιβάλλεται η προοδευτική συμπαράταξη

Τελικά ο χώρος της Κεντροαριστεράς παραμένει και αυτήν την κρίσιμη περίοδο για τη χώρα δέσμιος πολιτικών και ιδεολογικών αγκυλώσεων; Τι πρέπει να γίνει κατά τη γνώμη σας, για να συναντηθούν τα κόμματα και οι κινήσεις του χώρου;

Οποιος αισθάνεται δέσμιος πολιτικών και ιδεολογικών αγκυλώσεων ας το προσέξει. Στην πιο κρίσιμη περίοδο για τη χώρα -όχι μόνο στη Μεταπολίτευση, αλλά και από τον πόλεμο και μετά- σημειώνεται ένα τεράστιο κενό εκπροσώπησης και στον χώρο της λεγόμενης Κεντροαριστεράς και στον χώρο της, ούτως ειπείν, Κεντροδεξιάς. Ακριβώς τώρα επιβάλλεται λοιπόν να συγκροτηθεί σε ό,τι μας αφορά μια συμπαράταξη-συμμαχία των προοδευτικών δυνάμεων σε κατεύθυνση μεταρρυθμιστική για τη χώρα και σταθερά προσηλωμένη στην προοπτική μιας πραγματικά Ενωμένης Ευρώπης. Η ΔΗΜΑΡ, όπως άλλωστε έχει δηλώσει ο Κουβέλης από την ίδρυσή της, έχει στρατηγικό στόχο τη συγκρότηση αυτού του χώρου και θέλει να είναι βασικός πυλώνας. Και εδώ πρέπει να συναντηθούν και δυνάμεις προερχόμενες από το ΠΑΣΟΚ, από τους Οικολόγους, ανένταχτοι, κάποιοι που απογοητευμένοι αποσύρθηκαν και ιδιωτεύουν, όπως και νέοι που δεν εντάχθηκαν ποτέ πουθενά και χωρίς να αποκλείεται και ένα μέρος του Συνασπισμού, μακριά από γκρουπούσκουλα, τροτσκιστές, μαοϊκούς, κουκουλοφόρους, αναρχοτρομοκράτες και άλλα κομμουνιστοειδή.

Ο διάλογος για τη συγκρότηση του χώρου θα έπρεπε να έχει ήδη ξεκινήσει και μόνη προϋπόθεση για συμφωνία συμπόρευσης (όχι αναγκαστικά ως ενιαίο κόμμα) είναι ένα πολιτικό συμβόλαιο με πρωταρχικό στόχο την προοδευτική διακυβέρνηση της χώρας, μια προγραμματική συμφωνία, ένα νέο συμβόλαιο για την οικονομία και την κοινωνία, για τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται, για την αλλαγή του πολιτικού και θεσμικού χάρτη. Αυτή η κουβέντα δεν έχει να κάνει με τα Μνημόνια, με τη σημερινή κρίση μόνο, με την ανατροπή του καπιταλισμού, τη δικτατορία του προλεταριάτου και διάφορα άλλα ιδεολογήματα ή άλλες παλιές συνταγές. Τα Μνημόνια ήταν μια πραγματικότητα, ένα αναγκαίο κακό. Η ανάγκη είναι για μια άλλη Ελλάδα: αν υπήρχε, δεν θα χρειάζονταν Μνημόνια. Ολο αυτό έχει να κάνει με την ανάγκη μας να ζούμε σε μια πραγματικά ευρωπαϊκή Ελλάδα. Ας την κάνουμε λοιπόν: μια σύγχρονη δημοκρατία ισονομίας, ένα κράτος δικαίου, ένα κράτος με Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια και υπηρεσίες για όλους. Και επιτέλους ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα.

Δεν νομίζετε ότι δίνεται η εικόνα πως η συζήτηση για την Κεντροαριστερά αφορά την άθροιση εκλογικών δυνάμεων;

Δεν μιλάμε για άθροιση εκλογικών ποσοστών, ούτε για συγχωνεύσεις μικρο- ή μεγαλομάγαζων, συνενώσεις, συγκολλήσεις ή «συμφωνίες» αρχηγών, αλλά ακριβώς για ένα πλαίσιο προγραμματικής συμφωνίας με βάση το οποίο θα υπάρχει συνεργασία και συμπόρευση. Οσο για την ανάγκη παρουσίας ενός ηγέτη, καλώς να ορίσει. Προσωπικά νομίζω και πολλοί άλλοι το πιστεύουν και προτείνουν τον Φώτη Κουβέλη, ο οποίος μπορεί να παίξει αυτόν τον ρόλο, αν και ο ίδιος το θέλει - είναι άλλωστε θέμα μιας διαδικασίας που θα προκύψει στην πορεία, ας μην ξεκινάμε από αυτό.

Τι πρέπει να γίνει, για να αμβλυνθούν οι αντιθέσεις μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ;

Τοποθετούμαι θετικά στο κείμενο των «58», είναι μια θετική πρωτοβουλία ανθρώπων οι οποίοι έχουν αυτήν την αγωνία και έχουμε κοινές πορείες και η ΔΗΜΑΡ συζητά για αυτό. Δεν υπάρχει καμία απορριπτική απόφαση της Εκτελεστικής Επιτροπής και ο Φώτης Κουβέλης δεν είπε κανένα «ευγενικό όχι». Υπάρχει προβληματισμός, ίσως κάποιοι να είναι επιφυλακτικοί ή καχύποπτοι, αλλά συζητάμε. Τώρα ξεκινάει η συζήτηση. Το κείμενο των «58» δεν είναι πολιτική πλατφόρμα, ούτε ιδρυτική διακήρυξη κόμματος, είναι πρόσκληση για διάλογο: κανείς μας δεν λέει όχι στον διάλογο, δεν μιλάμε για εκλογική συνεργασία ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ ή συγκόλληση των δύο κομμάτων, μιλάμε για την ευρωπαϊκή, δημοκρατική συμπαράταξη.